AŞK OYUNU

KAHRETSİN

İyi Okumalar
Ben Miray.Miray Kaya.Herşey o gün beni terkedip gitmesiyle başladı.Daha 18 yaşındaydım.Bir trafik kazası sonucu yüzüm tanınmaz hale geldi.Ama beni asıl üzen yüzüm değildi,ailemi bu kazada kaybetmemdi.Ben sadece bunun olduğunu düşünmüştüm.Oysaki ben o gün hayatımı kaybetmiştim.Yüzümü ,ailemi ve sevdiğim adamı...

Aslında her şey çok güzel başlamıştı. Kankim Gözdeyle canımız sıkılmıştı.Biraz dolaşmak için evimizin ilerisindeki parka oturmaya gittik.Gözde benim can dostum,kardeşimdi. 1.sınıftan 5.sınıfa kadar aynı okulda okuduk,aynı mahallede büyüdük.Ta ki annesinin onları terk etmesi ve İstanbul'a amcasının yanına taşınmalarına kadar.

Sonra benim üniversite tercihleri için İstanbul'u yazıp onun peşinden gitmemle beraber yeniden bir araya geldik.Onun amcası okul müdürü olduğu için benim naklimi onun okuluna almıştı.Ve bu sayede aynı okulda okumaya devam ettik.Ailem de daha fazla benden ayrı duramadı ve 1 ay sonra temelli İstanbul'a taşındılar.

Ve şimdi beraber eski günlerdeki gibi parkta sohbet ediyoruz.Birden yanımıza iki genç yaklaştı.Bizden büyük oldukları her hallerinden belliydi.Kumral olanı bize sertçe bakıp "Hey siz ikiniz hemen buradan kalkın.Gidin başka yerde oturup sohbet edin." dedi.Tabi bende "Nedenmiş o burası senin babanın yeri mi ?" diye sordum.Genç dahada sinirlenmişti. "Bak ufaklık burası bizim mekanımız .Sadece bize ait.Yabancılara hele de senin gibi küçüklere yer yok." dedi.

Tam konuşacakken Gözde kolumdan çekip "Boşver hadi eve gidelim" diyince " Bakın şimdi gidiyoruz ama bu iş burada kapanmadı.Ayrıca ben ķüçük değilim anladın mı?"dedim.O günden sonra onlara inat olsun diye hergün  Gözdeyle o parka gidip o mekanda oturduk.

İşte aşkımız böyle atışmalarla başladı ve öyle bitti.En sonunda kumralı bize adının Eymen olduğunu ve 19 yaşında olduğunu söyledi.Zaten bizim arka sokakta oturuyorlarmış.Yanındakininde adının Yigit olduğunu söyledi.Bizde Gözdeyle kendimizi tanıttık.Ve o günden beri süper 4 lü olduk.1 ay sonra Eymen beni sinemaya götürdü ve bana aşık olduğunu anlattı .Bende ona hislerimi anlattım.Sonra da çıkmaya başladık.

Aradan aylar geçti ve biz ailecek yazın İzmir'e tatile gitmeye karar verdik.Gittik bolca eğlendik.Babamın işindeki problem dolayısıyla erken dönmek zorunda kaldık ama benim için sorun olmadı.Çünkü  Eymen'i özlemiştim ne kadar erken dönersek benim için o kadar iyiydi.Fakat istediğim olmadı.Dönüşte korkunç bir kaza yaşandı.Karşıdan hızlıca gelen araba önce bize çarptı.Araba önce takla attı sonrada yanmaya başladı.Ben acı çektiğimi hissediyordum ama sesimi çıkartmaya gücüm yoktu.Tek uyanık olan bendim.Birden burnuma yanık kokusu geldi.Hareket edemediğim için ne olduğunu göremiyordum.Birden bi patlama  sesi geldi ve gözlerim kapandı.

Gözlerimi açtığımda hastanedeydim.Canım çok yanıyordu,özellikle de yüzüm.O an canımın acısıyla bağırmaya başladım.Hemşireler doktorlar başıma toplanmıştı ama ne annem ne de babam yanımda yoktu.Onları sorduğumda ilk başta birşey  söylemediler ama ben ısrarla onları sorunca aldığım cevap karşısında başımdan aşağı kaynar sular döküldü.''Malesef onları kaybettiniz'' işte kulaklarımda çınlayan söz.Ağladığım,yıkıldığım,hastaneyi yıktığım söz.Onları kaybetmiştim.Artık yapayalnızdım kimse kalmamıştı.Şimdi ben ne yapacaktım?Tek başıma bu koca dünyada neler yapabilirdim?

1 hafta sonra doktora buradan ne zaman çıkabileceğimi sordum.Artık buradan çıkıp ailemin yanına gitmek topraklarının kokusunu içime çekmek istiyordum.Doktor başta soruma cevap vermedi sonra "Biraz daha burada kalacaksınız küçük hanım " dedi.Bende doktora"O zaman bi numarayı arayabilir misiniz?"diye sordum.Arayacağım kişi Gözdeydi ve ona çok ihtiyacım vardı tek dostum oydu ve izinin ardından Gözdeyi hemşire tarafından aradım.Ona  acilen yanıma gelmesini gelirken Eymen'i de getirmesini  söyledim.Çünkü şuan ona çok ihtiyacım vardı.1 saate yakın Gözde geldi. Yanında Eymen yoktu.Bana telaşlı bir şekilde ''Neler olmuş Miray çok üzgünüm hala inanamıyorum'' dedi.Bende olan biteni  ağlayarak anlatmaya başladım.Sonra ona Eymen'in nerede olduğunu sordum."Eymen neden gelmedi.Birşey mi oldu?". Gözde sorum karşısında önce şaşırdı sonrada "Eymen gelmeyecek.Seni terketti ve Azrayla beraber yurtdışına Amerika'ya üniversite için gittiler".dedi.

Duyduklarım karşısında şaşkına dönmüştüm.Bu olamazdı yalandı.Azra, Azra benim düşmanımdı beni düşmanımla aldatamazdı. "Hayır yalan söylüyorsun Gözde bunların hepsi yalan Eymen Azrayla gitmiş olamaz." Gözde daha çok ağlamaya başladı.Duyduklarım doğruydu sevdiğim adam beni terketmişti.Yeniden ölmüştüm.

Ben ağlarken  doktor içeri girdi ve yüzümün sargılarının açılması gerktiğini söyledi.Araba yandığı için yüzüm biraz yanmıştı.Şuan da iyileştiği için açılıyordu.Gözde yüzüm açılınca şaşırdı ve koşarak kapıdan dışarı çıktı.Bense şaşkın şaşkın gelmesini bekledim.Acaba ne olmuştu da koşarak gitmişti?

Kısa süre sonra içeri elinde aynayla girip ''Miray üzülme ama yüzün yandığı için sana başkasının yüzünü vermişler ''dedi.Ona bana ayna vermesini istedim.Yüzümün şuan ki halini merak ediyordum çok mu değişmiştim de Gözde bu kadar şaşırmıştı.Aynayı bana uzattığında şoka girdim.Çünkü yüzüm....Yüzüm  çok değişmişti,kendimi tanıyamadım."Yüzüm...yüzüm...olamaz "diyebildim sadece.Bu yüz bana ait değildi.Başkasının  yüzü taşıyordum....

İşte herşey böyle başladı ve böyle bitti.O günden sonra hayatım değişti.Şimdi 19 yaşındayım.Gözdeyle beraber daha şimdi hastaneden ayrılıyoruz.6 ayım hastanede geçti.Temmuz ayında başladığım hüznüm Ocak ayında sona erdi.Şimdi burdan ayrılıp yeni bir hayata başlıyorum......

Multimedia:MİRAY KAYA