"Şu göğüsüne vuran kalbin miydi yoksa içinde can çekişen çığlıkların mı? belki de kimsesizliğin buruk yarası, sevginin en güzel anı"
Gözlerini karanlık bir odada yumuşak bir yatakta açan genç oğlan yavaşça nerde olduğuna bakmak için doğrulmaya çalıştı fakat bedeninin acısı ile bunu yapmak pek mümkün olamadı.
"neredeyim ben "diye fısıldadı. en son yağmurun altında tenha ve dar sokaklarda arabası ile onu takip eden adamlardan kaçıyordu. ardından bir çift araba farını hatırlıyordu.
sonrası yoktu onun için. şuan sokaklarda olması gerekirken kendisi bir evin odasında yumuşak bir yatakta yattığını görüyordu. odanın için karanlık olduğu için pek fazla bir şey göremiyordu.
karanlık onu korkutuyordu. aslında korkmaması gerekiyordu fakat o hislerini en derine gömüp çığlıklarını boğazına dizen çocuklardandı.
bağırmak ister ama bağıramaz çünkü yaşanılanlar o kadar yormuştur ki beden buna dayanamaz. ruh içine hapseder orda yaralar.
gözlerini kapatarak içinden sakin olmayı kendine tembihleyen oğlan kesik nefesler alıyordu. geceleri o harabe evde uyurken yanı başında yüzünü aydınlatan bir lambası vardı. ama şimdi o da yoktu.
"bir şey yok canavarlar gelmeyecek umut gelmeyecek "diye kendini yatıştırmaya çalışıyordu küçük beden. bir kaç dakikanın ardından kapının açılma sesi ile gözlerini açtığında uzun ve iri bir beden gölgesi gözlerinin büyümesine neden oldu. çığlığı odada yankılanırken ışıkların açılmasıyla gölge bedeninin yerini alan genç adamın yüzü küçük oğlanın yatışmasına neden oldu.
"sakin ol iyi misin "diyerek yanına gelen adama bakıyordu küçük oğlan. konuşmuyordu. yatağının baş ucuna gelen adama çekinerek bakarken genç adam ona korkmuş bir ifade ile bakan yeşil gözlere bakıyordu.
"ki-kimsin sen "diye titreyen bir ses ile adama bakan umut kesik bir nefes aldı. genç adam yan taraftaki koltuğu yatağın ucuna çekerek oturdu ve genç oğlana baktı.
"dün akşam arabamın önüne atladın "dediğinde genç adamın bakışları gözleri korkuyla perçinlenmiş yeşillerinden alamıyordu. oradaki duygu çok farklıydı genç adam için.
"ben "diyen oğlan ne söyleyeceğini bilemiyordu. sadece aklına gelen tek şey "çöp arabam o nerde "demek olmuştu. genç adamın yüzünde sadece bu güzel gözlü oğlan için kalbi hüzünlendi.
"onu bulmalıyım onu bulmalıyım "diyen oğlan sadece aklında ekmek teknesi vardı. onu kaybetmemeliydi.
"kimsen var mı "dedi genç adam. genç oğlanın yataktan kalkmaya yeltendiğini görünce. genç adamın sorusu ile ona bakması bir olan umut gözlerini yere doğru indirdi.
"yok "dedi. genç adamın kalbi bir kez daha bu oğlan için acıdı. sokaklarda çok fazla kimsesiz çocuk vardı. hepsi de aileleri tarafından ya öksüz kalmıştı ya da terk edilmişti.
genç oğlan üstüne baktığında bol bir tişört ve bol bir eşofmanın bedenini sardığını gördü.
"seni eve getirdiğimde hastaydın doktor çağırdım ateşin vardı ama şuan iyisin demi "diyen adamın yüzüne baktı. yakışıklı bir çehresi üç numarayı vurmuş olduğu adama yüzünü çok karizmatik ve yakışıklı gösteren saçları sol kaşındaki façası ayrı bir hava katmıştı.
"iyiyim..."dedi genç oğlan kesik bir nefes verdi. gözlerini genç oğlandan ayırmayan adam ona baktıkça bakası geliyordu.
"benim gitmem gerekiyor kıyafetlerim?"diyerek genç adama baktığında ona bakan adamın dalgın olduğunu gördü.
"şey kıyafetlerim nerde "dedi umut. genç adam kendine gelerek orman gözlü çocuğun yüzüne baktı. onun gitmesini istemiyordu açıkçası. şayet içinde tuhaf bir duygu vardı. bu duygu senelerce hissetmediği bir huzur veren bir histi.
"adın ne "diye genç oğlana soru soran adam bakışlarını umuttan ayırmıyordu. "umut "dedi genç oğlan.
"umut. güzel bir ismin var...yanlış anlamasan sana bir şey sormak istiyorum "dediğinde umut gözlerini genç adamın açık kahvelerine dikti.
"benimle bu evde yaşamak ister misin "dedi. umut gözlerini karşısındaki adamın gözlerinden ayırmadan sadece baktı. baktı. baktı.
"yürek hissederdi derin izleri, şayet duygular olmasaydı insan bulabilir miydi ruh eşini"
***************************************************************************************
DİĞER BÖLÜMÜMÜZ GİRİŞ BÖLÜMÜ OLARAK BAŞLAYACAK VE SİZİ BAYA BİR İLERİ SARACAM. BOL YORUM YAPMAYI VE BENİ TAİP ETMEYİ UNUTMAYIN LÜTFEN.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KARANLIK SANRI-MPREGXB
Roman pour Adolescentsçıkmaz bir sokağın sonunda çıkmaz bir hayattan kaçıyordum. boşa bir çaba diyordu kafamdaki ses. nefesim boğazımı düğümleyene dek koştum ve birden sert bir bedene tosladım. bu o kokuydu. yine ona yakalanmıştım. belimi saran sert kaslı elleri bedenimi...
