Yokluğundaki Satırlar

Benim minik ailem

Merhaba arkadaşlar, bu yazıyı biraz kendi cümlelerimle, biraz da okuduğum ve çok beğendiğim bir kitaptan yaptığım alıntılarla yazdım. Umarım beğenirsiniz...

******

Kalp insana kötü bir şey yaptırmaz. Sadece zaman zaman aldığın bazı sonuçlar canını yakar ama kalbinle yaptığın her şey iyidir.

Bende senin kalbini sevmiştim. Düşündüklerin, yaptıkların o kadar iyiydi ki benim için en iyisi sendin. Kalbim senden başkasına yakışmazdı ama senin de yakışmadığın bir ben vardım işte.

Sana bir defa sarılabilmek için dünyadaki her şeyi feda edebilirdim.

Ben sadece beni sevmeni ve yanımda olmanı istedim fazla bir şey değil. İnsan kendi için değil de bir başkası için yaşıyorsa ortada ona ait bir hayat yok demektir.

Benim bir hayatım yoktu.

Sen arkanı dönüp gittin ve ben her şeyimi kaybettim. Hatırlar mısın bilmem mutsuz olduğumda sana "her şeyimi kaybetmiş gibi hissediyorum" derdim ve sen de "ben daha burdayım" derdin.

Keşke şimdi de burda olsan. Gözlerine baktığımda kalbini görürdüm ben, kendimi görürdüm. Başkası baksın istemezdim çünkü o gözlerin bana aitti, öyle derdin. Şimdi de başkaları bakmasın benim cennetime, ne olur.

Haberin yok belki, yaşadığımı sanıyorsun ama ben senin suskunluğunda her gün ölüyorum.

Hala bana hediye ettiğin, bir eşi de sende olan bilekliği takıyorum. Sen onu çoktan attın belkide ama ben o ikimizi birleştiren bilekliğe kıyamadım. Belki bir gün elimi tutarsın ve bilekliklerimiz birbirine kavuşur.

Bir umutla bekliyorum işte. Canımı yakmış olmanı umursamıyorum. Belki yine aklına uyuyorsundur diye düşünüyorum ama ben sana bir kadının bir adamı en fazla ne kadar sevebileceğini gösterdim.

Anılarımızı, sesini, gülüşünü, sarılışını, mutlu oluşunu, kavga etmelerimizi bile her gün aklımda canlandırıyorum. Senin hataların bile güzeldi. Ne yaparsan yap gözüm kapalı vazgeçerim yine her şeyden, her zaman yanında olurum.

Zaten ben hiç gitmedim ki o minicik kalbinden, seni çok seviyorum.