Deniz Oğlanı {BKDK}

11. bölüm

  Büyülenmiş gibiydim. Denki beni bahçeye indirdiginde buranin bu kadar güzel olacağını hiç düşünmemiştim.
   Etrafta daha önce hiç görmediğim ağaçlar ve onların bı kaçında sanırım bacaklilarin kuş dediği canlılar vardı çok güzel bı manzaraydi.
 
   İzuku:
  Vay canına çok güzell

   Denki:
  Burayı beğenmene sevindim

Ağaçlara bakarken aklıma bişey geldi daha önce onlara hiç adımı soymemistim daha doğrusu soyleyememistim. Bence söylemekten bı zarar gelmezdi

  İzuku:
İzuku... Adım. izuku midoriya

   Denki:
Waaow çok güzel bı isim. Gerçekten adını sormayı unuttuguma inanamiyorum.          Aslında soyadın pullarinin şeklinden belliydi (asil bı soydan geldiği için bu ayırt edici bı özellik) sadece ben orada yaşarken baban kraldi ve sen daha dogmamistin o yüzden adınızı bilmiyordum majesteleri izuku

  Dedi kikirdayarak. Dediğine gulumserken merak etmiştim geçmişini madem bizim sularimizda yasiyordu buraya nasıl geldi..?            Ben ona sormak üzereyken o çoktan uzaklara dalmıştı.

  İzuku:
Hey denki!

Denki:
  Hmm efendim
 
İzuku:
Buraya nasıl geldin?

Dedim merakla. Bıraz etrafı izleyip anlatmaya başladı

Denki:
  Sanırım 4 yada 5 yaşındaydım. Sizin toprakların sularında yaşıyorduk babamla, annemse benim doğumumda ölmüştü...
Neyse işte bı gün babamla biri arasında bı husumet çıktı sanırım parayla ilgiliydi. Babam sakince konuşurken o adam babama yumruğu geçirdi anlarsın işte sonra kavga falan çıktı. Babamı son gördüğümde yerde yatıyor ve kacmami söylüyordu ben de dediği gibi yaptım. Daha çok küçüktüm onun bı daha goremeyecegimi bilmiyordum...
  Sonra sığ sulara kadar yüzdüm. Çok yorulmuştum o yüzden nerede olduğumu anlamadan dev dalgalar beni karaya kadar sürükledi. Orada da bayılmışım
  Aslında o gün biraz şanslıydım çünkü uyandığımda bu evdeydim, bakugounun babası beni bulmuş ve merman olduğumu bilmesine rağmen bunu herkesten gizlemişti bakugou ve kirishimadan bile...
  İşte o zamandan bu zamana kadar burada yaşadım ve yaşamaya da devam edeceğim.

   Gözlerine baktım, hem hüzün hemde mutluluk vardı gözlerinde. Ailesini kaybetmiş ama başka bı tane bulmuştu. Onun için mutlu olmuştum

  İzuku:
  Bı de iyi tarafından bak, eğer buraya gelmeseydin bu harikulade majestelerini de goremicektin

  Kendimi göstererek söyledim bunları. Onu birazda olsa neselendirmek içindi söylediklerim işe yaramış olmaliki önce kinayici bakışlarla beni süzüp sonrada gülmeye başladı.
   Öyle böyle konuşarak bol gulmeli bı sohbet yapmıştık. Hava biraz serin oluncada içeri gectik

  Denki:
Hey majesteleri(!) yürümeyi öğrenmek ister misiniz?

  Dedi beni koca malikanenin koridorlarinda dolastirirken. Mantikliydi aslında burada bı süre kalicaksam uyum sağlamak gerekiyordu. Bende onay mayetinde kafa salladım

Denki:
  Peki o zaman yarın seni almaya gelirim alıştırma yaparız

  Diyerek beni odama getirdi yatağa bıraktıktan sonra sandalyeyi dolabın yanına koydu.
  Yanıma gelip bana sarıldı

  Denki:
  Biliyorum senin için çok zor. İnanki anlıyorum ama buradaki insanlarda câni değil illaki evine donuceksin merak etme sadece biraz sabret.
  Ayrıca bı isteğin veya acil bı durum olursa yatağın yanındaki düğmeye bas hemen gelirim

  İzuku:
  Peki, görüşürüz

  Denki:
Görüşürüz majesteleri ;)

  Yavaşça odadan çıktı ve kapıyı kapattı.
O gittikten sonra yatakta boş boş uzandım. Hava da kararmaya başlamıştı ama hiç uykum yoktu.
  Ben yapicak hicbiseyim olmadığı için uyumayı denerken kapıdan tıkırtılar geldi. Denki olsa ya kapiyi çalar yada diretk girerdi. Ama kapıdaki kişi sanki yakalanmamak için yavaşça açıyordu kapıyı
  O odaya girmeden gözlerimi kapatıp uyuyormuş gibi yaptım ne kadar inandırıcı olursa artık.
  Tahmin ettiğim gibi giren kişi uyanmami istemiyordu çünkü parmak ucunda yürüyordu

  Kenardaki sandalyelerden birini alıp yatağın yanına ters bı şekilde koydu sonrada önünü sandalyenin sırt kısmında vererek oturdu
  Gözlerimi çok kısık bı şekilde açtığım için hala kim olduğunu bilmiyordum ama içimden bı ses bunun kacchan olduğunu söylüyordu

  Kacchan:
Özür... Dilerim