yetmiyor canlar, canhıraş ölüyor ölüyor

insanlık öldü

Bugün biz öldük,
Tarihe geçsin.
Sırlarınız var da,
Surlara değsin.
Elimizdeki kan, elimizdeki nesil,
Lağım kuyularına akar vicdanımız,
Susarsa diliniz.
Ben intihar etmem,
Ardımda bırakacağım ailem var.
Bugün biz öldük,
Tarihe geçsin.
Kalleştir susup da içten içe hain plan kuran,
Sadece izleyip sesini çıkarmadan ötede duran.
O eller de kirlendi artık yetmedi kininiz şu an.
Çabalasak da aydınlığa çıkmaya,
Yetersiz gelir deliller suçluyu müştekiden uzak tutmaya.
Bugün biz öldük,
Tarihe geçsin.
İnsanlık nerede?
Beni kollaması gereken adalet uyur da,
Şimdi sırtımı yasladığım düzenbaz sistemde cebelleşirim kurtla.
İnsanlar nerede?
Görmediler, belki gözleri kör oldu vahşete,
En az onun kadar ortak olduk bu işe.
Ama susmayın ihanete, göz devirmeyin, gündeme.
Sırt çevirmeyin.
Çünkü o zaman,
İnsanlık da ölür.
MÜSAADE ETMEYİN.

∞ 4 Ekim 2024

Bu şiirleri her zaman bir başkaldırı, sisteme karşı ayaklanma için yazmıştım hep. Yaşadıklarını çok kolay unutan bir milletiz. Bütün vahşetlerin iki haftalık ömrü olan bu ülkede söz uçmasın, en azından yazısı kalsın diye şiirleri yazmaya devam ettim. Bir şeyler değiştirmek için, farkındalık yaratmak, insanları infiale sürüklemek için değil. Sadece unutmamak için. Bu ülkede unutmak istemediğim, bir kara leke olsa da hatırlanması gereken her olay hakkında hep kağıda döktüm hislerimi. Her birinde büyük öfke, büyük kırgınlık duydum. İnsanlığımızı kaybettiğimizi düşündüm. Bu her şiirde katlanarak artmaya devam etti. Deprem hakkında, seçim hakkında, verdiğimiz şehitler, birinin gazabına uğrayıp ölen taksici Oğuz Erge, kuryelik yaparken öldürülen Ata Emre Akman ve hatta Gazze için yaşananlar hakkında. Hepsinde ne hissettiğimi, ne hissetmem gerektiğini biliyordum. Genelde bu tür anlarda kelimeler bir anda aklıma gelir, çok kısa sürede tamamlanır şiir. İlk defa bu şiiri yazarken ne hissetmem gerektiğini bilemedim. Şiir yazamadım. Bunu kelimelerle anlatmak en az cinayet kadar kötü geldi bana. İhanet ettiğimiz bir nesil var. Hor gördüğümüz, dışladığımız bir nesil var. Sırf birkaç çürük yüzünden tüm kasayı çöpe atamayız. Böyle vahşetlere göz yumduğumuz sürece daha çok şiir yazmak zorunda kalacağım. Bunu söyleyeceğimi düşünmezdim çünkü şiir yazmak benim için bir yaşama biçimi aslında fakat umarım bu kitap en kısa sürede biter. Ben artık aydınlık bir gelecek istiyorum. Genç kızların vahşice katledilmediği, çocukların istismar edilmediği bir gelecek istiyorum. Uyanalım istiyorum. Bu kabustan uyanmak istiyorum. Elimden ne gelir bilmiyorum. Bir insan yapmadığı şeyler yüzünden kendinden tiksinebilir mi? Günlerdir kendimden tiksiniyorum. Keşke bu yaşananların hepsi bir rüya olsaydı. Hiç yaşamamış olsaydık. Ama her şey gerçek ve canlı. Ayağa kalkıp ses çıkarmalıyız. Konuş, susma. Sustukça sıra sana gelecek. Aydınlık beyinleri bekliyor karanlık gelecek.