It was August (BL COMPLETED)

Special Chapter: A spring in August

Augustine

I was 17 at that time ng makilala ko siya. He was tall, handsome  at sobrang puti. Naka glasses pa siya, 'yong tipong nerdy looking pero alam mong malakas ang dating.

He was a transferee in our school. Mas bata nga lang sya sakin ng isang taon. I was 3rd year college at that time taking AB English Language Program and he was a 2nd year college taking Business Accountancy.

He really did not get my attention at first. Kasi for no reason di ko alam pero parang wala talaga akong paki alam sa iba eh. I feet like nabuhay ako na parang walang feelings. I feel like sobra akong nasaktan at ang daming nangyari sa past life ko dati para maging ganito ako. Par maging isang tao na walang pake sa paligid. Paeang automatic na na nilalayo ko ang sarili ko sa iba. I don't know why I am like this. There's always a part of me na parang takot kumilala ng tao, na parng takot magtiwala.

Going back, I really did not have any interest in him at that time. Like, wala talaga. Pero one day, with the help of what they call fate.

It was spring. And it was in August which is my name and my name. Literally it was a spring in August when he bumped at me and not justa simple bump, but natapunan niya pa ako ng coke float niyang hawak. Iyong puti kong damit ay sobrang brown na dahil sa coke float.

To be honest wala naman dapat sa akin iyon eh. Pero, noong makita ko ang tila kalmado niyang mukha ay parang nainis ako. Like? Wala kang ba sa kanya na natapuna niya ako. Plus, nakatingin lang ito sa akin na tila kinakabisado ang mukha ko. He did not even say sorry to me. Oh, di ba ang galing niya rin.

Dahil sa inis ko ay tinuhod ko ito bigla. Which is di ko naman gawaon kaso wala nga akong pake sa ibang tao kahit no man ang gawin nila. Sa kanya lang talaga ako nag react ng bonggang-bongga.

At ng ma realize ko ang ginawa ko ay para akong binuhusan ulit ng coke float. Like? Why the fuck did I do that? Dahil nga sa gulat at kahihiyan ay hinila ko ito bigla kahit kita kong namimilipit pa ito sa sakit at paika ikang sumusunod sa akin.

Dinala ko ito sa favorite spot ko sa school which is sa likod ng building ng department namin kung saan may malaking acasia tree na wala namang tumarambay dahil sa haka haka ng mga students na may nag bigti daw doon. Pero dahil nga wala akong oake ay ginawa ko itong tambayan.

"Okay listen, kasalanan mo naman kung bakit kita tinuhod eh. You did not even say sorry to me at parang kalmado ka kang at walang pake. To be honest wala naman talaga akong pake sa mga tao at sa nga ginagawa niyo pero hindi ko alam kung bakit bigla akong nainis ng hindi mo man lang ako tinulungan o pinansin."

Yup that was me, that was the entire speech I said to him ng narating namin ang acasia tree. Oa ko ba? Maybe pero hindi ko rin alan kung bakit ko sinabi ang kahihiyan na yan.

And guess what? He just smiled at me like a lunatic. Sa haba haban ng sinabi ko nakuha niya pang ngumit. And at that time I don't know why, but my heart started beeting crazily. It felt like I saw thise smiles, it felt safe, it felt warm.

"Calm down, kahit sobrang cute at ganda mo pag ngagalit at naiinis . I still don't want you mad or hurt."

Kita niyo yan? Dumagdag pa ang kalmado at parang super caring niyang boses sa bilis ng tibok ng puso ko at nararamdaman ko.