මදක් විශාල මැටි ගෙදර ඇදක් උඩ මණිල හිටියෙ නිරුවතින්මයි...දැනෙන සීතල ඔහුට ගානක් නොවිය...ඇග පුරාම තිබුනු තැලුම් පාරවල් හැපිම් පාරවල් වල වේදනාවක් ඔහුට තිබුනෙ නැති වුනත් එ ඇස් වලින් කදුලු ඔහෙ ගැලුවෙ මාස පහක හිට මෙ ගෙවන පව්කාර ජිවිතය නිසායි...
මණිල හස්රද පාසල කැපි පෙනෙන චරිතයක් හා සැප සම්පත් පිරුනු පවුල එකම දරුව වුනත් වසරකට පෙර තම මාමා වු චින්තක අනුරුද්ද සමග ඇති වුන.ප්‍රේම සම්බන්දයක් නිසා පැන අවේ මිට මාස පහකට උඩදියි...
ඔව් එ මණිලගෙ මාමා වුනත් වයස 32ක තරුනයෙකි...මණිලගෙ දෙවනි පියායි...මෙතෙක් කල් මණිලට දෙවනි පියෙක් වු චිත්තක දැන් මණිලගෙ ජිවිතයෙ හිටින තිරිසන්ම මිනිහා විය...
නිරුවති ඇදේ වැතිර සිටින මණිල ලගට අවෙ චින්තකයි...
"අහ් පෙරවගනින්...හෙට උදේම නැගිටලා උයපන්..."
යාන්තම් ඇගට වැටුනු චිත්ත රෙදි කැල්ලකින් මණිලගෙ නිරුවත් සිරුර ආවරණය වුන වගෙම තමන් ගැන කිසිම ගානක් නැතිව ඇදේ චින්තක වැතිරෙද්දි මණිලගෙ ඇස් වලින් එක දිගටම කදුලු බිංදු වැටෙන්න වුනා...
මෙ මණිල හීන දැකපු ලෝකය නෙවෙයි...මණිලට මතක් වුනෙ එක දෙයයි..එ එදා මහ වැස්ස දවස තමන්ගෙ ගෙදරට ගොඩ වුන තමන්ගෙ මාමාත් ඉට දවස් කීපයකට පසු ඇති වුන සම්බන්දයත්...එ වගෙම මහ වැසි දවසක චින්තක සමග කාටත් හොරාට ගෙදරින් අපු හැටිත්ය...
මණිලද සිහින මැව්වෙ ඔවුන්ගෙ පලමු එක් විම සැරසු සුවපහසු කාමරයෙක් සිටු වන හැටි වුවත් එය හාත් පසින්ම වෙනස් එකක් විය...මැටි ගෙදර කුඩා ඇදක වුවත් ඔහු එය එක හිතින් පිලිගත්තෙ එ තමන්ගෙ ආදරවන්තයා සමග එකතු වන පලමු රාත්‍රිය නිසා වුවත් පසු දින සිට මෙ මාස පහ පුරාවටම චින්තකගෙ වෙනස් විම් දක්නට විය...
උදේම ඇහැරුන මණිලගෙ ඇස් ගියෙ තමන්ගෙ එහා පැත්තෙ නිදාගෙන ඉන්න චිත්තක දිහාවටයි...හැමදාම වගෙ මණිල කරෙ නිදාගෙන ඉන්න චින්තකගෙ නලලට හාදුවක් තියපු එකයි...
"කවදම හරි හැමදේම හරි යාවි..."හැම උදේකම චින්තක දිහා බලගෙන මණිල මුමුන එ වචන ටික අදත් මුමුනපු මණිල නැගිටල ගියෙ මුන කට සොදගන්න...
අදත් එ ඇග පුරාම තැලුම් පාරවල් හැපුම් පාරවල් පිරිලා තිබුන...මුන කට සොදගත්ත මණිල මුලින්ම කරේ බත් ටිකක් උයල සම්බොලයක් කොටපු එකයි...ගෙදර දොරේ ඉට වැඩිය යමක් නොතිපුනු තරම්...
කුලි වැඩ වලින් චිත්තක හම්බකරන සොච්චමත් බාර් වලට දිය වෙල යද්දි ඉතුරු සොච්චම මණිලට ලැබුනත් එකෙන් ගෙදර වියදම බලාගන්න තියා හිතන්නවත් බැරි තරමුයි...එ නිසාම මාසෙක විතර ඉදල මණිල කඩෙක වැඩට යන්නෙ වෙන කරන්න කිසිම දෙයක් නැති නිසායි...
"අහ් මල්ලි...කොහෙද මෙ උදේම යන්නෙ..."
"රංගන අයියෙ...කඩෙ වැඩට තමයි...
උදේ හත වෙනකොට ගෙදරින් එලියට බැහැපු මණිල රබර් කැලේ මැදින්ම ඇවිදගෙන අවෙ ටවුන් එකට යන්න...උදේ 7.45ට එන බස් එක අල්ලගන්න බැරි වෙනවා කියන්නෙ අයෙ පයින්ම ටවුන් එකට යන්න වෙනව කියන එක නිසා..හැමදාම මණිල උදේ හත වෙනකොට ගෙදරින් පිටත් වෙන්නෙ හරියට බත් ටිකක්වත් නොකා...අදත් එ වගෙ ගියපු මණිලට වාසනාවට වගෙ ගමෙ අයියා කෙනෙක් වුන රංගනව හම්බ වුනා...
"යමු...මාත් යන්නෙ ටවුන් එකට..."
"අනෙ අයියෙ...අයියට පින්..."
"පලයන් පලයන් බන්..."
රංගනගෙ බයික් එකෙ එන ගමන් හිටපු මණිලගෙන් රංගන අහපු ප්‍රශ්නෙට ඇත්තමයි මණිල ලග උත්තරයක් නැති වෙන්න ඇති...
"මල්ලි...මොකක්ද බන් ඔය කරුම ජිවිතෙ තේරුම..."
".............."
"බලපන්...හැමදාම උබ අරුගෙන ගුටි කනවා නේද...හැමදාම උ බෙබ්ද්ද වගෙ බීගෙන එද්දි උබ උගෙන් ගුටි කාකා ඉන්නව බන්...අවුරුදු 20ක කොල්ලෙක් මහා පාන්දර යන්න ඔනෙ ඉගෙනගන්න මිසක් රස්සවකටද..."
"කරුමෙ අයියෙ...මන් රැවටුනා..."
"උබෙ මෝඩකම බන්...හදපු අම්මට අප්ප්ට වඩා වෙන උන් ලොකු කරන් නේ...උබට කවදාහරි හරියයි බන්..."
"හ්ම්ම්...බොහො ස්තුතියි අයියෙ මාව ගෙනත් දැම්මට..."
"අනෙ ඕක මොකක්ද මල්ලි...මන් යන්නම් එහෙනම්...බුදු සරණයි..."
"හරි...බුදු සරණයි අයියෙ..."
වෙනදා වගෙම දවස තිස්සෙ කඩේ වැඩ කරල කරල මහන්සියෙන් ගෙදර ආපි මණිලට මුන දෙන්න උනෙ තුන් හිතකින්වත් හිතපු දෙකට නම් නෙවෙයි...
..................................................................
ජිවිතේ අපි නොහිත ගන්න ගොඩක් තීරණ නිසා අන්තිමට අපෙ ජිවිත විනාශ වෙලා යනව...හරියට මණිලට උනා වගෙ...
අලුත් කතාවක්...
මණිලට මොකක්ද වෙන්න ඇත්තෙ...
Support එකක් දෙන්න...
❤️
YOU ARE READING
ROOM 333 /කාමර අංක 333
Non-Fictionඅංක 333 කාමරේද... එ කාමරෙ එ කොල්ලගෙ ජිවිතේ වෙනස් කරා...
