Yarım kalan sigara - Y/N x Bangchan hayal et

~7-Yine mi?~

Bangchan, binanın balkonumsu bir köşesine çıkıp derin bir nefes aldı. YN için endişeliydi ama içgüdüsel olarak biraz beklemesi gerektiğini biliyordu. Şu an ona en çok ihtiyacı olan kişi Yeji, diye düşündü. Onlar içeride konuşurken, Bangchan bir sigara almak için YN'nin çantasına uzandı. Hayatında ilk defa sigara içecekti, ama o anın ağırlığı, zihnindeki karmaşa ona başka bir yol bırakmamıştı.

Sigaranın ucunu yaktığında, duman ağır ağır ciğerlerine doldu. Acemi hareketlerle öksürdü, ama kısa süre sonra bu garip rahatlama hissine kapıldı. Gözü ufka daldı, binanın yanından sarkan gölgeleri izledi. Belki YN de dışarı çıkıp ona katılırdı, belki birlikte bu sessizlikte biraz huzur bulabilirlerdi.

Tam o sırada, kapı hafifçe aralandı ve YN, dikkatlice balkona doğru adım attı. Gözlerinde yorgunluk, kalbinde ise yeni bir ağırlık vardı. Sessizce Bangchan'ın yanına oturdu ve çantasına uzanıp bir sigara daha çıkardı. Sigarasını yakarken, dudaklarının arasından çıkan duman karanlık geceye karıştı.

İkisi de konuşmuyordu. Konuşmalarına gerek yoktu. Bu an, ikisinin de kelimelerden çok daha fazla şeyi paylaştığı bir andı.
Bangchan, YN’nin yanına oturduğunu fark ettiğinde, göz ucuyla ona baktı. İkisi de sessizdi, ama bu sessizlik içinde her şeyin farkındaydılar. YN, sigarasını yakarken Bangchan’a hafifçe gülümsedi. İçten içe onun da bu kadar karmaşık bir gün geçirdiğini biliyordu, ama hiçbir şey sormadı. Bazen sorulara gerek yoktu.

Bangchan derin bir nefes aldı, sigarasından çektiği dumanı yavaşça dışarı üfledi. Kafasının içi doluydu ama YN’nin yanında bir nebze olsun rahatladığını hissetti. Belki de bu sessiz an, onların birbirlerine en fazla ihtiyaç duydukları andı.

"Yeji seni nasıl buldu?" diye sordu Bangchan, gözlerini gökyüzüne dikerken.

YN kısa bir süre düşündü, sonra hafifçe omuz silkti. "Eskiden çocukluk arkadaşıydık," dedi sessizce. "Beni tanıması şaşırtıcı değil. Ama bu kadar zamanda unutmamış olması... ilginç."

Bangchan başını salladı. Onunla konuşmak istiyordu, ama bazen kelimeler yetmezdi. Bu kadar kaosun içinde, sadece bir an için her şeyden uzaklaşıp birbirlerine sarılmak istiyorlardı belki de.

Bir süre daha sigaralarını içerek, gökyüzünün sessizliği içinde kayboldular. Zaman durmuş gibiydi. YN, Bangchan’ın yanına biraz daha yaklaştı, başını onun omzuna yasladı. Bangchan, sessizce onun saçlarına dokundu, onu korumaya yemin etmiş gibiydi. Artık bu sessizlikte ikisi de biraz huzur bulmuştu, ama ikisi de biliyordu ki bu huzur uzun sürmeyecekti.

Bangchan derin bir nefes alıp YN'ye baktı. "Ne olursa olsun, her şey geçecek," dedi sessizce. "Seni burada bırakmayacağım."

YN’nin gözleri doldu, ama bu sefer gözyaşları acıdan değil, Bangchan’ın ona verdiği güven duygusundandı. Sessizce başını salladı ve birlikte karanlığın içinde kayboldular.
Sakin anlarının hemen ardından kapının dışından gelen sert ayak sesleri duyuldu. YN ve Bangchan irkildi, birbirlerine hızlıca baktılar. Sessizlik yerini korkuya bırakmıştı. Adamlar gelmişti. YN'nin babasının adamları, onları bulmak için buradaydılar.

“Onları burada buldular,” dedi YN, sesi endişeyle titreyerek. "Kaçmalıyız."

Bangchan derin bir nefes aldı, vücudu her zamanki gibi tetikteydi. İçinden bir plan yapmaya çalıştı, ama zamanları çok azdı. "Pencereden çıkabiliriz," dedi, gözlerini YN'nin gözlerine dikerek. "Buradan uzaklaşıp kalabalığa karışmalıyız."

YN başını salladı. İçinde korku olsa da, Bangchan’ın yanında güvende hissettiğini biliyordu. Bangchan hızlıca pencereden dışarı baktı, sonra YN’yi elinden tutarak pencereye yönlendirdi. Ayak sesleri yaklaşıyordu. YN hızlıca pencereyi açtı ve aşağıya baktı; çok yüksek değildi ama yine de dikkatli olmaları gerekiyordu.

Bangchan ilk önce YN’yi aşağı indirdi. Yavaşça ve dikkatlice yere indiğinde, Bangchan da peşinden atladı. Tam o sırada evin içinden bir çığlık duyuldu; adamlar içeri girmişti. Zamanları daralıyordu.

"Koş!" diye bağırdı Bangchan, YN’yi öne doğru iterken. İkisi de nefes nefese koşmaya başladılar. Arkalarındaki adamlar silahlarını çekmiş, her an peşlerine düşmeye hazırdılar.

Koşarak kalabalık bir sokağa ulaştılar. İnsanların arasına karışarak hızla ilerlediler. Peşlerindeki adamlar izlerini kaybetmiş gibiydi. Bir süre boyunca sadece nefes almaya ve birbirlerine destek vermeye çalıştılar.

Köşedeki dar bir sokakta, nefeslerini toparlamak için durdular. YN, Bangchan’ın gözlerine bakarak derin bir nefes aldı. “Yine kurtulduk,” dedi zayıf bir gülümsemeyle.

Bangchan da hafifçe gülümsedi, ama gözlerindeki endişe hala geçmemişti. "Bu iş burada bitmeyecek, ama seni hep koruyacağım," diye fısıldadı.

YN, Bangchan’ın sözlerinin güvencesiyle bir an için rahatladı. Bu kaçış onların sonu değildi, ama birlikte oldukları sürece her şeyin üstesinden gelebilirlerdi...