Yarım kalan sigara - Y/N x Bangchan hayal et

~3-Kurtuluşun başlangıcı~

YN, Kore'ye döndüğü o gün hava kapalı ve boğucu bir haldeydi. Uçağın kapısına doğru ilerlerken içinde ağır bir yük taşıyordu; babasının ne yapacağını tahmin edemiyordu. Avustralya’daki o huzur dolu günler sona ermişti ve şimdi tekrar geçmişin kabuslarıyla yüzleşecekti.

Bangchan ise Seul'da yeni hayatına adım atmıştı. Annesiyle yaşadığı zor günlerden biraz olsun uzaklaşmak istese de aklı hep YN’deydi. Ona söz vermişti; YN’ye yardım edecekti, her ne olursa olsun yanında olacaktı. Ama bu, kendi içindeki boşluğu nasıl dolduracağını bilmiyordu. Kendinden nefret eden birinin başkasına yardım etmesi ne kadar mümkün olabilirdi?

---

YN’nin eve girişi beklenildiği gibi kötü başlamıştı. Babası, YN’nin uzun süreli yokluğunun intikamını almak ister gibi onu odasına kilitledi. “Sen kimsin de beni dinlemiyorsun? Senin ne tatilin var ne de özgürlüğün!” diye bağırmıştı. O an, YN’nin içinde bir şeyler kırılmıştı. İçindeki güç, babasının yıllardır inşa ettiği korku duvarlarının arkasında hapsolmuştu.

İlk gecesi, titreyen elleriyle Bangchan’a mesaj attı. “Döndüm... Burada işler daha da kötü,” diye yazdı. Yazarken parmakları titriyordu. Ne yazması gerektiğini bilemiyordu, çünkü içinde bir umut kırıntısı kalmış mıydı, emin değildi.

Bangchan hemen cevap verdi. “Ben buradayım. Ne zaman istersen, bana yazabilirsin. Söz veriyorum, seni asla yalnız bırakmayacağım.”

YN, mesajı okuduğunda gözlerinde biriken yaşlara engel olamadı. O anda, içinde bir karar belirdi. Artık daha fazla korkmayacaktı. Babasının zulmü altında sessiz kalmayacaktı. Ama nasıl mücadele edeceğini bilmiyordu. Tek dayanağı Bangchan’dı ve onun sözleri YN'ye cesaret veriyordu.

---

Bangchan da kendi savaşını veriyordu. Annesi ona sürekli olarak başarısızlıklarını hatırlatıyor, kendine olan güvensizliğini artırıyordu. Ama YN’ye verdiği söz, ona bir amaç vermişti. Belki de YN’yi kurtarmak, kendini de kurtarmanın bir yoluydu.

O gece, Bangchan, YN'yi daha fazla yalnız bırakmamak için bir karar aldı. YN’ye bir mesaj yazdı: “Sana yardım etmek istiyorum. Bu böyle devam edemez. Bunu birlikte aşabiliriz.”

YN, mesajı okuduğunda bir an duraksadı. “Bana nasıl yardım edebilirsin? Bu durumda olan sadece ben değilim, Chan. Sen de zor zamanlar geçiriyorsun. Kendini boş verip bana odaklanman doğru mu?”

Bangchan, bu sözleri okuduğunda kalbi sıkıştı. Kendi sorunlarıyla yüzleşmesi gerektiğini biliyordu, ama YN’nin içinde bulunduğu durum onu görmezden gelemeyeceği kadar zordu. “Belki ikimiz de birbirimizi iyileştirebiliriz,” diye düşündü. YN’ye yanıt verdi: “Bu sadece senin sorunun değil. Bizim sorunumuz. Beraber iyileşeceğiz, birbirimize destek olarak. Yalnız değilsin.”

---

O günden sonra Bangchan ve YN daha sık mesajlaşmaya başladı. Her biri, diğerinin karanlığını biraz olsun hafifletmeye çalışıyordu. Bangchan, kendi içindeki nefretin YN ile konuşurken nasıl dağıldığını fark etmeye başladı. YN de, babasının zulmü altında ezilirken bile Bangchan’ın varlığına sığınıyordu.

Bir gün, Bangchan cesaretini topladı ve YN’ye şu mesajı gönderdi: “Sana yardım etmenin tek yolu buradan değil. Seni görmek istiyorum. Kaçmalısın, YN. Buradan kaçmalısın.”

YN, Bangchan’ın bu cümlesini okuduğunda, bir an nefesi kesildi. Kaçmak mı? O kadar kolay mıydı? Ama içinde bir ışık belirdi. Belki de gerçekten kaçabilirdi. Ama nereye? Nasıl?

Bangchan, YN’nin cevabını beklerken, içindeki heyecan ve korku birbirine karışıyordu. İkisinin de hayatı bu kararla değişebilirdi. YN’nin yanıtı, ikisinin kaderini belirleyecekti...