Οι παραμυθάδες

1. Χρυσό Δίδυμο

Με τον άνεμο κόντρα να γλείφει το ιδρωμένο μου πρόσωπο, την ανάσα να βγαίνει σταθερή παρόλο που έκανα ποδήλατο με γρήγορο ρυθμό, επέστρεφα σπίτι.

Ναι, μπορούσα να πω ότι επέστρεφα σπίτι. Φυσικά, το «σπίτι» ήταν ένα φθηνό διαμέρισμα στην περιοχή Φλαγκάμι του Μαϊάμι, σε μια παλιάς κατασκευής τετραώροφη πολυκατοικία.

Η γειτονιά ήταν σχετικά ήρεμη και αξιοπρεπής με άλλες πολυκατοικίες να αποτελούν κύριο οικοδομικό είδος διαμονής. Ήμασταν τυχεροί που είχαμε βρει διαμέρισμα που να αντέχουν οι τσέπες μας.

Μόλις πριν λίγες εβδομάδες μέναμε ακόμη στους κοιτώνες του πανεπιστημίου. Όμως η αποφοίτηση βρισκόταν μπροστά μας και έπρεπε να βγούμε στον κόσμο των ενηλίκων.

Ακουγόταν περίεργο. Στον κόσμο των ενηλίκων. Στον κόσμο των άλλων, γιατί αυτό ήταν για μας όλοι οι υπόλοιποι. Ένας κόσμος διαφορετικός από τον δικό μας.

Πλέον καλούμασταν να επιβιώσουμε με τις δυνάμεις μας, να αγωνιστούμε και να ζήσουμε. Όμως αυτό κάναμε από παιδιά ακόμη. Επιβιώναμε. Δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μας. Σε όλη μας τη ζωή επιβιώναμε, απλά κάθε φορά άλλαζε το μέρος και ο χρόνος.

Αυτή τη φορά, θα συνεχίζαμε να επιβιώνουμε, ενώ παράλληλα θα κυνηγούσαμε και μια καλύτερη ζωή σαν ενήλικες. Θα κυνηγούσαμε τα όνειρά μας, τα οποία τολμώ να πω ότι ήταν κάπως μεγάλα. Όμως αυτό δεν είναι το νόημα; Να κάνεις μεγάλα όνειρα.

Τέλος πάντων, έπρεπε να βιαστώ να πάω σπίτι καθώς σε λίγη ώρα θα περνούσε η ομάδα να μας πάρει και να μεταβούμε στο μέρος που θα διεξάγονταν οι αγώνες ποδηλασίας.

Αύριο είναι ο τελευταίος αγώνας, στον οποίο θα πάρουμε μέρος καθώς χρειάζεται να ρίξουμε όλη μας την προσοχή πλέον στον κόσμο των ενηλίκων.

Έμεναν μόλις δύο εβδομάδες πριν την αποφοίτηση και αυτός θα ήταν ο χρόνος μιας σχετικής ανεμελιάς. Έπειτα, θα έπρεπε να γίνουμε σοβαροί ενήλικες.

Είχα μόλις τελειώσει από την προσωρινή δουλειά μερικής απασχόλησης που έκανα, δουλεύοντας σε μια καφετέρια στο εμπορικό κέντρο και έπρεπε να ετοιμαστώ για την τριήμερη εξόρμηση μας στο βορρά.

Σε λιγότερο από μια ώρα, το πούλμαν της ομάδας μας θα ερχόταν να μας πάρει. Αυτός θα ήταν ο τελευταίος μας αγώνας και το αποχαιρετιστήριο «πάρτι» για μας.

Φθάνοντας έξω από την πολυκατοικία, τοποθέτησα το ποδήλατο στην ειδική θέση ποδηλάτων, δίπλα στο άλλο ποδήλατο που ήταν ήδη ασφαλισμένο εκεί.