Οι παραμυθάδες

7. Διάφανος κόσμος

    Μετά τον σύντομο αλλά μεγαλεπίβολο λόγο που έδωσα μαζί με τον Άλεξ όταν ο πρύτανης της σχολής νομικής μας κάλεσε ως τους αριστούχους του έτους μας να μιλήσουμε στους υπόλοιπους απόφοιτους, ένας καταιγισμός χειροκροτημάτων ακολούθησε μαζί με το πέταγμα των πηληκίων του τηβέννου.

Οι απόφοιτοι νομικοί του 2023 είχαν μόλις λάβει τα πτυχία τους και ήταν έτοιμοι να ξεχυθούν στον κόσμο.

Μόλις κατεβήκαμε από την εξέδρα και χαιρετίσαμε μερικούς συμφοιτητές ανταλλάζοντας συγχαρητήρια και ευχές για καλή σταδιοδρομία, πλησιάσαμε τα τέσσερα άτομα που αποτελούσαν το δικό μας προσωπικό κοινό που είχαν έρθει να μας θαυμάσουν.

Ένα από αυτά τα άτομα ήταν φυσικά ο Τζόναθαν Μπαρκς. Οι υπόλοιποι τρεις ήταν επίσης φίλοι που είχαμε γνωρίσει κατά τη διάρκεια της ζωής μας και ήταν άτομα που είχαν φιλτραριστεί από τις ακονισμένες μας προαισθήσεις και ένστικτα.

Δίπλα στον Τζόναθαν στεκόταν ένας μυώδες νεαρός άντρας στην ηλικία μας. Είχε το ίδιο περίπου σωματότυπο με τον Άλεξ. Ήταν μελαχρινός με κοντά μαλλιά, σκούρα καφετιά μάτια και το άλλοτε παιδικό του πρόσωπο, είχε αποκτήσει ένα επιβλητικό πηγούνι και ελαφρώς οξείες γωνίες προσώπου αποκτώντας ένα «άγριο» ταμπεραμέντο.

Λόγος για τον Στίβεν Όλσεν, ο οποίος είχε μεγαλώσει μαζί μας από τότε που βρισκόμασταν στο ορφανοτροφείο. Στην αρχή, ήθελε να γίνει κολλητός του Άλεξ, αλλά σύντομα συνειδητοποίησε ότι πήγαινα πακέτο με εκείνον και πλέον ήταν κολλητός φίλος και των δυο μας.

Ο Στίβεν δεν είχε ακολουθήσει ανώτερη ακαδημαϊκή μόρφωση, άλλωστε εγώ και ο Άλεξ ήμασταν από τους «τυχερούς» που κερδίσαμε υποτροφία. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο Στίβεν δεν είναι έξυπνος και εργατικός. Είναι αρκετά τετραπέρατος και α μη τι άλλο, γνωρίζει το σκληρό πρόσωπο της ζωής.

Μετά την έξοδό μας από το ορφανοτροφείο παραμείναμε φίλοι.

Δίπλα στους δύο νεαρούς βρίσκονταν δύο νεαρές γυναίκες στην ηλικίας μας επίσης. Γνωριστήκαμε μαζί τους κατά τη φοίτησή μας στο πανεπιστήμιο ενώ για κάποιο περίεργο λόγο είχαν ξεφύγει από τα δίκτυα του γόη αδερφού μου. Όμως ήταν καλύτερα έτσι, αλλιώς ίσως δεν είχαμε άνετες σχέσεις.

Η καστανόξανθη, καστανομάτα και γλυκιά Μάντελιν Σουίνι, είχε ένα μικροκαμωμένο σωματότυπο. Ήταν αρκετά λεπτή ή να πω καλύτερα λεπτεπίλεπτη και όμως είχε έναν παιχνιδιάρικο και ανέμελο χαρακτήρα ενώ όνειρό της ήταν να γίνει δασκάλα και για αυτό σπούδαζε στο αντίστοιχο τμήμα του Διεθνούς Πανεπιστημίου της Φλόριντα.