Οι παραμυθάδες

69. Απρόσμενες θύελλες

   Ο γιατρός είχε πει ότι σε μερικές μέρες το τραύμα θα επουλωνόταν και εδώ και μισή εβδομάδα, ο Άλεξ δεν με άφηνε να πάω στο γραφείο αλλά ούτε και να κάνω την παραμικρή άσκηση. Αντίθετα, καθόμουν όλη τη μέρα στον καναπέ ή στο κρεβάτι μου ενώ εκείνος αναλάμβανε τα πάντα.

Δεν ήμουν ετοιμοθάνατη ή άρρωστη. Ένα επιφανειακό τραύμα είχα που θα επουλωνόταν μέσα σε λίγες μέρες. Όμως ο Άλεξ δεν το έβλεπε ως κάτι ασήμαντο. Αντίθετα, ότι αφορούσε την υγεία μου και την σωματική μου ακεραιότητα, ήταν τρομερά σημαντικό για εκείνον.

Είχε μάλλον αποκτήσει εκείνο το τραύμα, όταν έγινε μάρτυρας του ξυλοδαρμού μου από τον Λόιντ Έμερσον, τον οποίο αν δεν σταματούσαν οι αστυνόμοι που είχαν καλέσει οι γείτονες, ίσως και να ήμουν νεκρή. Φυσικά, δεν είχα βγει αλώβητη.

Εκείνος ο άντρας είχε σπάσει ένα σωρό οστά στο μικρό και υποανάπτυκτο σώμα μου. Είχα διαμείνει για τουλάχιστον ένα χρόνο στο νοσοκομείο και έπειτα σε κέντρο αποκατάστασης, μετά την επέμβαση της Πρόνοιας, προκειμένου να αναρρώσει το σώμα μου.

Ένα σχεδόν χρόνο καθηλωμένη και περιορισμένη από το ίδιο μου το σώμα. Αυτό ήταν και το δικό μου ψυχικό τραύμα και από τότε δεν μου άρεσε να μένω άπρακτη, άεργη και ακίνητη. Χρειαζόμουν συνεχώς κάτι να δουλεύω το σώμα μου. Κάτι που με έκανε να νιώθω ζωντανή.

Τέλος πάντων, αυτές τις λίγες μέρες που βρισκόμουν σπίτι, είχα βρει χρόνο να ασχοληθώ με το βιντεοπαιχνίδι για το οποίο είχαμε κάνει συμφωνία με την εταιρεία της Λίζ.

Παράλληλα, δεν ξεχνούσα την τρέχουσα υπόθεση που είχα αναλάβει και καθώς δεν ήμουν σε θέση να κάνω έρευνα, αναγκάστηκα να αναθέσω μία ακόμη υπόθεση στον Άσσο.

Χτύπησε το κουδούνι. Έμεινα έκπληκτη όταν είδα τον Κάιλ να στέκεται μπροστά μου. Τον άφησα να περάσει μέσα.

-«Πως είσαι;»

-«Μια χαρά. Αύριο μπορώ να επιστρέψω και στο γραφείο.» απάντησα ενθουσιασμένη. Εκείνος κοιτούσε τριγύρω. Φυσικά το διαμέρισμά μας δεν είχε καμία σχέση με το δικό του.

-«Όπως βλέπω, δεν βαριόσουν.» είπε όταν είδε σακούλες από πατατάκια και κουτιά αναψυχτικών στο τραπέζι του χολ, δίπλα στον φορητό υπολογιστή όπου έπαιζα ένα δείγμα από το βιντεοπαιχνίδι της Λιζ, που βρισκόταν ακόμη υπό ανάπτυξη.

-«Για να ξέρεις, δουλεύω σκληρά για χάρη του συμβολαίου συνεργασία μας, κ. Φάλκον.» αποκρίθηκα και είδα που γύρισε και με κοίταξε έκπληκτος.