"Abnormal ka! Demonyo! Walang utak! Kailangan bang lagi ka nalang mag-asal abnormal? Nakita mo namang may ginagawa ako dito sa machine, tapos bigla mong papatayin? P****ta naman!"
"Pasensya na po, di ko lang po napansin. Bubuksan ko lang po sana yung ilaw para makapaghugas na ako ng plato. Namali lang po ako ng pindot dun sa switch."
"Yun na nga eh! Bakit mo ginawa yon? Dahil kase, abnormal ka! Demonyo ka talaga! P****ng-ina mo! Mamatay ka na!"
This conversation still echoes in my mind. Hindi ko sinasadya, pero still, inisip pa ng nanay ko na on purpose yung ginawa ko. Hindi ko sinasadya. Wala naman akong intensyon na patayin yung machine, pero dahil life sucks, ganun nangyari. Siguro nadala siya ng stress at pagod kakatrabaho. Siguro gusto niya nalang magpahinga, pero marami pa siyang kailangang gawin.
Pero ako ba lagi ang iintindi sa kanya? How about me? Wala ba akong emosyon? Wala ba akong nararamdaman? Hindi ba pwedeng pakinggan yung side ko? Siya na ba lagi ang tama? If so, sana di niya nalang ako tinuruang magsalita.
Dapat di niya nalang ako pinanganak. She should have continued the plan na i-abort ako. She'll be free.
BINABASA MO ANG
Plainly Exhausted
Non-FictionSiguro you would think it would be shallow if I say na gusto ko ng magpakamatay because of the challenges I face. Maybe you would say, "ang hina mo naman! Problema lang yan, may solusyon pa dyan!" But, I'm tired of finding solutions for my problems...
