Drakonis 1: Dominate me, Lucius Drakonis (ongoing)

Chapter 6

CHAPTER 6

Iredessaina's point of view

Pagmulat ng mga mata ko, agad kong napansin na hindi ako nasa kwarto ko. Iba 'to. Sobrang laki ng kama, napapaligiran ng malalambot na itim at pulang kumot at unan. The entire room screamed luxury—from the sleek black walls to the red velvet curtains na umaabot mula ceiling hanggang sahig. Ang mga muwebles ay parang galing pa sa ibang bansa—lahat ay mamahalin, makinis, at pulidong pulido. The bed was king-sized, bigger than any bed I've ever slept in, at sobrang lambot na parang ayaw ko na ulit bumangon.

Tumingin ako sa paligid. Sa isang gilid, may malaking flat-screen TV na nakapatong sa eleganteng black dresser. The floor was a shiny black marble na nagre-reflect ng faint na ilaw mula sa modern na chandelier sa taas, adding to the room's expensive vibe. On the far side, nakita ko ang isang glass door leading to a private balcony. May red velvet rug na nakalatag sa harap ng pintuan, at may ilang framed paintings na hindi ko alam kung sino ang gumawa pero siguradong mahal ang presyo.

And then, my eyes caught the full-length mirror on the corner. Doon ko lang napansin ang suot kong oversized na shirt—shirt ni Lucius. Napalunok ako, naalala ang mga nangyari kagabi. My whole body felt heavy, lalo na ang mga binti ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa pagod o sa... sa lahat ng nangyari between us last night.

I tried to sit up, but... shit. "Oh my God..." bulong ko. Hindi ko talaga kaya. Parang wala akong lakas, especially sa legs ko. Pinilit kong bumangon ulit, pero napahiga na lang ulit ako. "Lucius..." I whispered, kahit alam kong wala siya.

Where is he?

Bigla kong narinig ang mahihinang yabag ng paa. Nasa labas na ng kwarto ang mga tunog hanggang bumukas ang pinto. Pumasok si Lucius, still wearing his usual confident smirk, pero may konting concern sa mukha niya.

"Hindi ka makalakad, 'no?" tanong niya habang papalapit.

I sighed in defeat. "Parang hindi, e." Sobrang nahihiya ako, but at the same time, there was something... intimate about the whole situation.

Lumapit siya, at bago pa ako makapag-react, binuhat na niya ako effortlessly. "Let's go. Baba na tayo," sabi niya, his deep voice making me blush even more.

"Lucius, kaya ko naman..."

Pero ngumisi lang siya, tapos dahan-dahang binaba ang tingin niya sa akin. "Wala ka ngang lakas bumangon, paano ka bababa?"

Wala akong nagawa kundi umangkla sa kanya. As he carried me down the grand staircase, naalala ko ulit ang kwarto. Lucius' room was as rich and extravagant as him—mysterious, powerful, pero sobrang private din, just like how he is when he's around me.

Pagbaba namin sa dining area, binalot ako ng amoy ng freshly cooked food. Pinaupo ako ni Lucius sa tabi niya, sa mahabang dining table na puno ng iba't ibang pagkain. "Kain na," utos niya habang nilalapag ang isang plato sa harapan ko.

I fidgeted in my seat, feeling awkward and... shy. Hindi ko kayang tingnan si Lucius nang diretso. Naalala ko pa yung mga nangyari kagabi—yung mga init, mga halik, mga hawak niya. Pumikit ako nang mariin, pilit tinatanggal ang mga thoughts na 'yon sa utak ko, but the more I tried, the more vivid they became.

Lucius noticed. Of course, he did. He leaned closer, his voice teasing. "Bakit parang tahimik ka ngayon, hmm? Ayos ka lang ba?"

Namula ako. Hindi ako sumagot. Kumain na lang ako nang tahimik, pero ramdam ko yung init ng titig niya. Parang gusto niyang asarin ako.

"Masakit ba?" tanong niya, his voice lowering, at may halong landi ang tono. Ramdam ko ang pamumula ng buong mukha ko. Napahinto ako sa pagkain. I swallowed hard, hindi ko alam kung sasagot ba ako o hindi.