Kadersiz | Kerem Aktürkoğlu

bir ~ Mağlup

" Kader mi , rastlantı mı?
Kelepçeledi kollarımı..."

~

"Kendine kızmayı bırak , kardeşim. Her maç , kazanacağız diye bir şey yok. Öyle değil mi beyler?!"

Yunus'un destek veren cümleleri dahi , adamı kendisine getirmeye yetmiyordu. Son zamanlarda , hem kendi performansı hem de kulübün performansı gittikçe düşmüştü.

Takımın kaptanlarından birisi olarak da , bunun hesabını taraftara vermek kendisine düşüyordu.

Kerem , kaçmıyordu. Oynadıkları en kötü maçlardan sonra bile korkmadan , bıkmadan veriyordu o röportajı. Galatasaray'ı savunmak , boynunun borcuydu.

Onun canını sıkan , acımasız ve yersiz eleştiriler oluyordu.

"Aynen öyle , Kerem'im!"

Omuzunu sıvazlayan Barış ile gülümsedi , Kerem.

"Her maç iyi oynayacak değiliz ya... Konuşalım istersen Okan Hoca'yla , bizden biri çıksın röportaja."

Genç adamın , arkadaşını kurtarmak adına ortaya attığı fikir hiç de mantıklı değildi. Kaptan o'ydu ve röportajı da onun vermesi gerekiyordu.

Yine de minnetle baktı , Barış'a. Teşekkür etmeyi de ihmal etmedi.

"Sizin düşünmeniz yeter , aslanlarım!"

🧚‍♂️

"Siktir lan , piç! Adam gibi oynamayı öğren önce , sen!"

Abisinin küfür kıyamet izlediği spor programına karşı gözlerini devirdi , Kader.

Oldu olası futbolu sevmezdi. Onun ilgisi daha çok voleybol ve tenis üzerineydi fakat ona da babası izin vermemişti...

"Kader , kalk da bir çay koy bana." diyen abisine cevap vermeden kalktı yerinden. Boş çay bardağını eline alıp mutfağa adımladı.

Karşılaştığı manzara ile gülümsemeden edemedi.

Minik kızı , sessiz bir şekilde kendi kendine oyun oynuyordu.

Ceylan , Kader'in en büyük şansıydı... Henüz üç yaşında küçük bir çocuk olmasına rağmen hiç üzmüyordur annesini , uslu uslu oturuyordu hep bir kenarda.

"Annem!"

Elindeki bardağı tezgahın üzerine bırakıp eğildi kızına doğru. Yanağına sulu bir öpücük bırakıp kokusunu soludu.

"Ohh! Mis kuzum , benim!"

Kızının , kendisine gülümseyen suratı ile onun gülüşü de genişlemişti. Bir kez daha eğilip öptü kızını.

"Kader! Nerede kaldı , çay?"

Anne - kızın , güzel anını bölen ise kendisine seslenen abisi olmuştu.

"Geliyorum abi!"

🧶

Zorla da olsa ; bir kez gelinliği ile çıkıp geri döndüğünde , baba evinde dahi sığıntı oluyordu insan.

Kader , bu evde büyümüştü. Pek fazla çocuk olamamıştı ama günleri bu evde geçmişti. Tüm anıları , tüm iyi ve kötü zamanları bu evin duvarlarına asılıydı.

"Kocanla konuştum."

Babasının , kendisine doğru konuşması ile yediği lokma boğazında kaldı.

Gözleri önce kızını , daha sonra da babasını buldu.

Minik Ceylan , annesinin korku dolu bakışları ile huzursuz olmuştu.