Μια σταγόνα ευτυχίας

Η θερμη του νοτου

Στο κατάστρωμα ακουγοταν μόνο το δικό του γέλιο, μόνο η δικη του φωνη οσο περιέγραφε όσο πιο παραστατικά μπορούσε τον τσακωμό που είχε προκύψει μπροστά στα ματια του λίγες ημέρες πριν στο λιμάνι του Πόρτο Καγιο. Σπάνιας συνέβαιναν τέτοια περιστατικά μπροστά του, όλοι τον σεβόταν.

Οποίος περνούσε τον κοιτούσε αυτόματα με ένα στραβό χαμόγελο, το δημιουργούσε χωρίς καμία προσπάθεια.

Ήταν απλό. Κάποιος θα τον κοίταζε και θα του μετέφερε την ενέργεια του, την χαρά του και την αυτοπεποίθηση του, έτσι απλα.

Ο Τζανετος ήταν Λάσκαρης, και οχι κάποιος τυχαίος. Ο Τζανετος ήταν ο πρώτος διάδοχος της ένδοξης σειριας του και όπως συνήθιζαν να λένε η οικογένεια και η ντόπιοι, ήταν ο καλύτερος που πέρασε και πάτησε ποτε το πόδι του στην Μανη.

Ειχα όλα τα καλά του κόσμου, και αυτό αντί να προκαλεί ζήλια, φθόνο, αντί να προκαλεί την κακιά του κόσμου... έφερνε μόνο αγαπη. Γιατι και ο ίδιος αγαπη ήθελε μόνο να δώσει.

Μπορεί να μην το ήξερε κανεις αλλά τα χαρίσματα του ξεκινούσαν από πολύ παλιά, από τους πρώτους Λασκαραιους. Ο Τζανετος ήταν δίκαιος, καλός, αντικειμενικός και ευγενικός. Ήταν μορφωμένος και πολυταξιδεμένος. Ήξερε να μιλήσει, ήταν ικανός να ενώνει αντί να χωρίζει όπως ο κάθε καπετάνιος. Ήταν φτιαγμένος για πολλά περισσότερα από την μικρή Μανη, ακόμα κι αν το ήξερε και ο ίδιος... ποτε δεν περηφανευόταν για αυτό.

Του έφταναν όσα είχε. Είχε τον πατέρα του, τα αδέλφια του και ευχοταν μια μέρα να μπορούσε να κάνει οικογένεια.

Ναι. Το ήθελε αυτό. Μια οικογένεια. Να μπορέσει να χωρέσει όλη την ευτυχία του κόσμου στο σπίτι του και τα παιδιά του. Θα ήθελε έναν γιο, έναν γιο σαν εκείνον.

Και τότε η ζωή του θα ήταν ολοκληρωμένη.

Είχε μόνο μερικές φιλοδοξίες περί ελευθέρωσης της χώρας που πίστευε ότι μπορούσαν να ξεκινήσουν από την Μανη. Αλλά μόνο με τον Διογενη είχε μοιραστεί αυτά τα όνειρα και τις προσδοκίες.

Τον Διογενη που καθόταν δίπλα του εκείνη ακριβως την στιγμή και ξεκαρδίζοταν με τις μιμήσεις του.

Ο Διογένης ήταν ο καλύτερος του φίλος και πιστός συνταξιδιώτης του. Τον είχε διαλέξει ως μέντορα σε αυτό το ταξίδι καθως ήταν κάποια χρονια μεγαλύτερος του. Αλλά με σοφια και σοβαρότητα ηλικιωμένου άντρα.

Ο Τζανετος δεν περηφανευόταν για τα χαρίσματα του, τα χρησιμοποιούσε όμως. Για αυτό είχε δεχτεί να πάει και στην πύλη. Για αυτό είχε δεχτεί να βοηθήσει τα συμφέροντα της οικογένειας του.