The Evil Eye

Medical Ward

Kabanata 3 :

Dumaan pa ang isang buwan nang nakalipat si Laura Alvarez sa kanyang bagong apartment na isang palapag lang ang layo sa ibaba,  nagpalipat din siya ng station dahil sa di malamang dahilan pero alam ni Aiza kung anong rason.

Pero sa pagkilos ni Laura ay tila bumalik sa normal ang lahat.Nagkayayaan pa nga silang magsalo salo sa paglipat ni Laura kasama ang iba pang katrabaho nila sa isang restaurant.

Kinabukasan, inatasan si Aiza na ipakilala si Laura sa ward nurses.Habang papasok sila sa ospital, ramdam ni Aiza ang mga tingin ng mga kasamahan—ang ilan ay mausisa, ang iba'y may pagkutya. Si Laura ay bago, at sa isang trabahong mataas ang presyur tulad ng healthcare, madalas na may pagdududa sa mga baguhan hangga't hindi sila napapatunayan.

Pagdating nila sa nurse station, naroon si Maria, isang beteranong nars na galing pa sa Mexico. Kilala siya sa kanyang matalim na dila. Tiningnan ni Maria si Laura mula ulo hanggang paa. “So, ito na ba ang bago?” tanong ni Maria, ang tono’y puno ng pag-aalinlangan.

“Oo, si Laura,” sagot ni Aiza, pilit na nagpapakita ng kumpiyansa. “Baguhan pa lang siya, pero sigurado akong mabilis siyang makakasabay.”

Iniabot ni Laura ang kanyang kamay, ngunit hindi ito tinanggap ni Maria. Sa halip, tumaas ang kilay ni Maria at bumalik sa pagsusulat. “Sana kayang sumabay. Wala kaming oras para magbantay ng mga baguhan dito.”

Ngumiti si Laura, ngunit bakas sa mukha ang pilit. “Huwag kang mag-alala. Kaya ko ito.”

Napailing si Maria, hindi na nagsalita pa, at nagpatuloy sa kanyang ginagawa. Bumigat ang tensyon sa paligid, at naramdaman ni Aiza ang pagkabalisa na umupo sa kanyang dibdib.

Habang naglalakad sila palayo, pilit na iniiwas ni Aiza ang pagka awkward ng sitwasyon. Ipinakilala pa niya si Laura sa ilang mga kasamahan, ngunit nanatiling mabigat ang mood. May kung anong kakaiba kay Laura na nagpapataas ng kilay ng mga tao.

Unang araw pa lang ni Laura sa ward ay nasigawan na siya ni Maria , nagtago ito at humihikbi ng ilang minuto.Tumayo siya may pintuan ng break room, nakatitig sa kanyang repleksyon sa salamin at halatang halata na kakatapos lang niyang umiyak. Pabulong itong nagsasalita ang mga mata’y malalim at tila walang buhay.

Napansin ni Aiza si Laura sa may pintuan at nilapitan niya.

“Anong nangyayari?” malumanay na tanong ni Aiza, lumapit nang maingat.

Hindi lumingon si Laura. Nanatiling nakatitig sa salamin ang kanyang mga mata, ang boses ay parang bulong. “Ang dali ng buhay mo, hindi ba? Gustong-gusto ka ng mga tao, nirerespeto ka... Pero hindi nila nakikita ang tunay na paghihirap.”

Paghihirap? Ano ang sinasabi niya? Nagtaka si Aiza, kinilabutan.

Sa wakas, hinarap siya ni Laura, ang mga mata’y naglalagablab ng isang kakaibang damdamin na nagpagulat kay Aiza. “Huwag kang magpanggap na hindi mo alam ang ibig kong sabihin,” sabi ni Laura, mababa ang boses, ngunit tagos ang banta. “Huwag kang magpanggap na iba ka sa akin.”

“Hindi ako nagpapanggap—” Simula ni Aiza, ngunit pinutol siya ni Laura, ang mukha’y biglang nagbago, mas madilim, mas nakakatakot.

“Akala mo mas magaling ka sa akin, ‘di ba?” masiglang sabi ni Laura, tumataas ang tono ng kanyang boses. “Akala mo dahil nauna ka dito, naintindihan mo na ang lahat?”

Ang hangin sa paligid nila ay tila bumigat, at naramdaman ni Aiza ang tensyon na parang unos na malapit nang sumabog. Hindi niya alam ang sasabihin, paano ba maaayos ang sitwasyon.

“Hindi... hindi ko sinabi 'yan,” pautal-utal na sabi ni Aiza, pilit na pinapakalma ang kanyang boses. “Pareho lang tayo. Pareho lang nating sinusubukan ang lahat.”

Tumawa si Laura, ngunit ito’y malamig, walang bahid ng saya. “Pareho? Hindi mo naiintindihan, hindi ba? Hinding-hindi mo malalaman ang mga pinagdaanan ko.”

Saglit na naramdaman ni Aiza ang awa. Baka talagang nahihirapan si Laura, mas higit pa sa kanyang inaakala. Siguro bunga lang ito ng stress, ng kalungkutan, ng pagkakawalay.

Ngunit biglang nagbago muli ang mukha ni Laura, at nawala ang anumang simpatiya ni Aiza. May kakaibang panganib sa mga mata ni Laura, isang bagay na nagpatakbo ng takot sa puso ni Aiza kaya siya ay umalis na lamang.

"Ipapakita ko sayo kung anong kaya kong gawin"- wika ni Laura sa kanyang isipan habang matalim na nakatitig  kay Aiza.

---