Her Psychotic Laugh

Chapter 5

"Neo is such a damn heart breaker!"

It's already dark on campus. I am attending my last course this Monday. The girls at the back are talking about the guy from civil. Actually ay kanina pa kila pinag-uusapan. I don't know but it's keep getting to my nerves.

"True to the rain!" The long black hair girl said while flipping her hair.

"Break na ba kayo?"

"Hindi naging kaming, paasa! I thought he likes me! But, no! I saw him kissing another girl in the same day were supposed to go in the date!"

"Ang lala naman pala." The other girl seems suspicious. Namumula ang mukha nito at hindi makatingin sa babaeng kausap.

Don't tell me she's the girl?

Oh goodness gracious.

Pinilit ko na lang na ibalik sa lesson ang atensyon ko kahit para na silang bubuyog sa likuran ko. They keep in giggling then magagalit kay Edward. Napaka-oa naman nilang mag-usap.

"Nakagawa ka na ng insights sa UTS? Sa Sabado daw ipapasa." Si Jo na nagsasalita habang nagsusulat.

"Hindi pa."

"Ano?" He mouthed. Hindi niya ata narinig ang sinabi ko kaya naman lumapit ako para bumulong sa kanya.

"Dobidobidapdap." I said seriously.

"Parang tanga."

Same routine I am going home at this time. Mag-isa na naman akong naglalakad pauwi. I miss my friends they always make me feel alive. Parang paulit-ulit lang ang nanyayari sa buhay ko. Bahay to School and School to Bahay. Walang bago at nakakapagod.

Napakasakit ng katawan ko dahil ngayong araw rin and physical education class namin. Maraming pinagawa ang instructor kaya naman sasakit talaga ang katawan lalo na kung hindi sanay sa ehersisyo. I know I am not physically fit because I'm not discipline. Also, I am too lazy to maintain a habit.

I was removing my shoes when I heard the shouting inside our house. It's my father again being drunk and blaming my mother about something. They always fight and ended up with the same reason.

My father should be going abroad and work from there but his visa is denied. I cant find the reason why he kepts blaming it to my mother. Not directly blaming but it it. He can't just tell the exact words.

"Kung nakapag-abroad ako noon edi sana hindi tayo naghihirap ngayon! Kaya tumigil ka sa kakasatsat mo dahil wala ka namang naiitutulong!" My father is shouting.

I stopped from entering the house and stay outside. Naupo na lang ako sa kahoy na upuan at tumingin sa langit. How to live a simple life?

"Hindi nakakatulong? Talaga, Ronnie?! Mag-hapon na nagpapasaway iyang mga anak mo sa kin tapos sasabihin mo walang tulong?! Alam ko mahirap iyang trabaho mo pero mas mahirap ang mag-alaga ng mga anak mo!" My mother is shouting back too.

"Sige, ikaw mag pasada ng jeep ako magbabantay ng mga anak mo! Makita mong isang araw ay disiplinado na ang mga hayop na iyan."

Anak mo?

Anak niyo kami ma at pa.

Hayop?

Napangiti na lang ako sa sakit na nadarama ko para sa akin at sa mga kapatid ko. Alam kong kahit sila ay napapagod na rin kakaiyak sa ayaw ng mga magulang namin. Halos araw-araw gusto ko ng lumayas sa bahay namin pero hindi ko magawa dahilan sa mga batang kapatid ko.

"Iyang mga anak mo na walang magawa?!"

"Sinanay mo kasi! Iyan tuloy at hindi ka na magawang magalang! Kasalanan mo iyan na sa pagdating ng araw ay hindi ka pa magawang alagaan ng mga iyan!"