Kan Kokusu

2K - 2

Sertap Erener'in Bir Çaresi Bulunur Elbet şarkısındaki ''Yarın yaşamanın bir yolu bulunur elbet bir uyuyup uyanalım canım'' bu sözler tüm dertlerimize devadır.Uyumayı severim.Çünkü uykuda bir ölümdür.Ben ölümü de severim,ölüm güzeldir,ölüler ise daha da güzel.

Sahte insanların,sahte dostluklarıyla beraber atacağım kahkahalar yerine ölüleri sevmeyi tercih ediyorum.Ruhları bedenlerini terk edip Araf'a ulaştıklarında soğuyup önce beyaz sonra ise morarmaya başlayan bedenlerini seviyorum.Çünkü birgün bende öleceğim,benim ruhumda diğerlerinin arasına karışacak,benim bedenimde moraracak.Güzel,çirkin,lezbiyen,gay,biseksüel,fit veyahut şişman olmam bir şeyi değiştirmeyecek.Toprak,hepimizi saracak ve bizleri karanlığına hapsedecek.

Evimizin kapısı açıldığında karşımda bana kocaman gülümseyerek bakan Sultan Hatun'u görünce sevincim 2 katına çıktı.Hala bizimle yaşıyor olmasına seviniyordum,çünkü onun muhteşem vişneli keklerini başka bir yerde bulmak imkansızdı.Boynuna sımsıkı sarıldığımda

'' Hoş geldin deli kız,özlettin kendini.'' Diyerek kıkırdadı.

''Geldim ya Sultancığım.'' Burnuma dolan vişne kokusuyla sesimdeki neşeye engel olamadım. ''Yoksa...Yoksa Sultan Hatun?'' diyerek el çırpmaya başladım.

''Sevdiğin vişneli keklerden yaptım,fırından henüz çıktılar.Hala benim deli kızımsın.'' Dudakları saçlarıma dokundu.Küçüklüğümden beri her sabah saçlarımı tarar,saçlarıma öpücükler kondururdu.Benim annem vardı ama yoktu.

Bazı çocuklar vardır ya hani.Annesi veyahut babası o çok küçükken ölmüştür,hiçbir zaman kokusunu,varlığını hissedememişlerdir.Yolda bi anneyle kızının sarmaş dolaş yürümelerini görünce başlarını eğerler,canları acır.

Bir de annesi hayatta olup yüzlerini bile zar zor gören çocuklar vardır.Varlığında yokluğu yaşatanların çocuklarıdır onlar.Bende bu gruba giriyorum.Çocuktum aklı ermez der geçiştirirlerdi; yüreğimin en büyük yarasıydı annem.Şuansa en büyük nefretim.Yüzüne bakmaya utanıyorum,sesine ise tahammülüm yok.Ben sana anne diyemiyorsam 8 milyar insan seni annem olarak bilse iyileşecek mi yaralarım? Ben söyleyeyim,iyileşmeyecek.

Adımlarımı mutfağa doğru hızlandırıp tezgahın üzerindeki kekleri aramaya başladım.Görüş açıma girdiklerindeyse Jerry'i her seferinde yakaladığını sanan Tom gibi alelacele bir hevese çoktan kapılmıştım.Elimi birine götürdüm tam hızlı bir şekilde kocaman bir ısırık alıyordumki lanet olsun! Almaz olaydım.

''Aptal fırından yeni çıkmıştan ne anlıyorsun sen?''

''Ulan yine mi sen? ''

''İçinde büyüyorum kan kızım,hep unutuyorsun.''

''Bana bak iç ses,sen fazla olmaya başlıyorsun.''

''O da bir bakış açısı tabi kuzum.''

''İçine babaanne mi kaçtı iç ses? İyice çenesi düşük olmaya başladın.''

''Sen kendinden korkuyorsun,hissedeceklerinden,olacaklardan korkuyorsun.Seninle ne yapacağım hiç bilmiyorum ama umarım bana çok zorluk çıkarmazsın be prenses.Gidiyorum bir şey istiyor musun?''

''İki ekmek bir şişe süt ha bir de gazete al.Salak salak konuşma da git.''

''Cık cık hiç olmuyor bu tavırlar.''

''Cok cok olmoyor bo tovorlor.''

''Dudaklarını öyle yapınca dudaklarına 10 kere estetik yaptırmaktan konuşamayan kızlara benziyorsun.''

''Çok biliyorsun sen.''

''Çok boloyorson son.''

''Özenti,iç ses.''

''İç Ses?''

''Gittin mi götoş??''

''Kendimi mavi tikte bırakılan mesaj gibi hissediyorum şuan.Bari gidiyorum glw deseydin?''

''Cevap versene iç ses!''

''Peki iç ses.Tamam iç ses.Konuşma,sus iç ses.''

Gözlerimi devirdim.Hiç beklemediğim bir anda ortaya çıkıp söyledikleriyle canımı sıkıyordu.Bilmiyorum,belki de haklı olduğu için onla konuşmaya tahammül edemiyordum.Komadan çıkalı neredeyse birkaç gün oluyor ama bir tane bile arkadaşım gelmedi.Belki de hiç arkadaşım yoktu,bilemiyorum.Yalnızlıkta güzel şey aslında.Kimsenin sahte gülücüklerine,sahte tesellilerine,sahte mutluluklarına ve sahte dostluklarına katlanmak zorunda olmuyorsunuz.Olduğum gibiyim.Bir şeyi seviyorsam seviyorumdur,sevmiyorsam sevmiyorumdur.Hayatımı 7 kelimeyle anlatmam gerekirse
1-KAN
2-Votka
3-Sigara
4-Kitap
5-Müzik
6-Siyah
7-Babam.
olur.Niye 3 değilde 7? 3 fazla sıradan.Herkesin bir üçlüsü vardır hayatında.Ben tek sayıları severim sevmesinede hayatımda 3'e yer yok,7 önemli.Evet,evet 7 cidden önemli.

Düşüncelerimden gerçek dünyaya geçiş yapabildiğimde elimdeki kek çoktan soğumuştu.Bir anda kaçıveren çiş gibidir istekleriniz.Benimkide o hesap vişneli kekimi yeme isteğim kaçıp gidiverdi.Onu tezgahın üzerine bırakıp mutfaktan çıktım.Merdivenlerden yavaş adımlarla çıkmaya başladım.Acaba odam kaçıncı kattaydı? Bu kadar büyük bir evde yaşamaya ne gerek vardı ki? İç sesime güvenerek adımlarımı sol koridora doğru çevirip koridorun sonundaki kapıda duraksadım.Nasıl bir görüntüyle karşılaşacağımı kestiremiyordum.Elimi kapının koluna koyup gözlerimi kapattım,birkaç saniyelik tereddütün ardından kapıyı sonuna kadar açıp ilk adımımı attım.

Gördüğüm manzara karşısında dudaklarımdan tek bir kelime döküldü ''Siktir.''.Duvarlar toz pembe tonlarında bir renkteydi,yatağın karyolası beyaz,nevresimler ise birkaç pembe tonundan ve çiçek desenlerinden oluşuyordu.Oda resmen beyaz ve pembeden ibaretti.Cidden pembeye aşık olacak kadar hangi çocuk kafasını yaşamıştım? Ben burada uyuyamam arkadaş.Bu kadar pembe ruhsuzluğuma aykırı.

''Babaaa!''

Merdivenleri koşarak çıkmış olacakki durup nefesini düzene sokmaya çalışırken ''Ne oldu,güzelim?'' diye sordu.

''Ben bu odada kalamam.''

''Neden,buranın her bir köşesini kendin düzenlemiştin?''

''2 yıl önce hangi gezegende yaşadığım hakkında bir fikrim yok.Bu pembe ve beyazın egemenliğinde olan bir odada uyuyamam baba.Ruhumu geçtim,ruhsuzluğuma fazla geliyor,boğuluyorum.Ayrıca bu oda çok fazla güneş alıyor.Güneş almayan bir oda olmalı.''

''İyi ama neden?''

''Eski kızın değilim,baba.Göremiyor musun?'' dedikten sonra hızla çatı kata doğru koşmaya başladım.Niye koştuğum hakkında bir fikrim yok.Sadece beynimde kopan sessiz çığlıklarım buraya gelmem gerektiğini söylediği için bunu yapıyordum.Kapıyı açıp içeriye girdiğimde gezegenler benim olmuştu.Kendi ruhsuzluğumda boğulup,siyahın verdiği güçle ölüme bir parça daha tutunacaktım.Siyahı sevin,çünkü ben öyle yapıyorum.

Merhaba 2K Ailesi,
Evet,yeni bölümümüz geldi.Bazılarınız okuyorsunuz,yeni bölüün gelmesini içten içe heyecanla bekleyenleriniz var biliyorum.Fakat,destek olanlarınızın sayısı elle sayılır derecede.Yeni bölümü istekle yazabilmem ve bunu erken yayınlayabilmem için desteğinize ihtiyacım var.Kurgusu için aylarca kendimi parçaladığım bir hikayenin hakettiği değeri bulmasını istiyorum.

Vote ve yorumlarınızı eksik etmeyin.
Yazarınızdan sevgilerle :*

Twitter : Auburnladys
Instagram : Auburnladys
Tumblr : huzurunzirvesindekiruhsuz.tumblr.com