මට ඔයාගෙන් තෑගි එපා හංස, පුලුවන් නම් මගේ තෑග්ග ඔය වෙන්න. ඔයාට පුලුවන්ද එහෙම. මම හිතින් එහෙම කියනගමන් ඒ සුදුපාට ටියුලිප් මල් බොකේ එක අතට අරගත්තා. මට මගේ ජීවිතේ පලවෙනිපාරට මල් හම්බුනේ එයාගෙන්. අවුරුදු විසි දෙකේ කොල්ලෙක්ට අවුරුදු විස්සක කොල්ලෙක් ඇවිත් පලවෙනිපාරටම මල් දෙනවා. ඒකත් වැඩි කොමන් නැති මල් ජාතියක්. මම ඒ මල් පොකුර දිහා ටික වෙලාවක් එහෙම්මම බලාගෙන හිටියා.
"දෙන්න දැන් ඔතනම ඉන්නද හදන්නේ අන්න කට්ටියට බඩගිනී ලූ යන් යන් සුදූ යන්, එන්න හංස මල්ලී"
අයියා ඇවිත් අපි දෙන්නවත් එක්කන් අනිත් අය හිටපු පැත්තට ආවා.
"අම්මටසිරි හිච්චි මහත්තයා, තෝ දැන්ද යකෝ එන්නේ. මේ මුගේ සුරදූතයා එනකම් අපිට වතුර උගුරක්වත් මූ දුන්නේ නෑ"
"කවීන්න්න්..... බොරු එපා. ඔයතියන්නේ යකෝ වතුර අත ලගම"
"තාම වෙල්කම් ඩ්‍රින්ක් දෙකක් විතරයි යකෝ බිව්වේ. වතුර බිව්වේ නෑ"
එහෙම කියනවත් එක්කම කවීන් ගැස්සිලා යනවා ඊට ඉස්සරහා හිටපු මට තේරුනා ඒ එයාට යටින් පා පහරක් එල්ල වුනා වගේ ගැස්සීමක්. කවීන්ට එහාපැත්තේ හිටියේ සෙව් ඊට එහා පැත්තේ රෙශූ. අම්මයි තාත්තයි අර ආන්ටියි අරහෙ කතාවක. ඒ අස්සේ අර ආන්ටිගෙ පුතා අපේ රෙශූව කතාවට අල්ලන්.
"කවීන් අපේ අයියා කෝ, දැන් මෙතන හිටියනේ"
"දන්නේ නෑ බන් දැක්කේ නෑ"
මම පොඩ්ඩක් වටපිට බෙල්ල හරවලා බැලුව ඒත් පෙන්න අයියා තියා කවුරුවත් හිටියේ නෑ. සමහරවිට මොකක්හරි වැඩකටවත් යන්න ඇති.
"පුතූ, කේක් එක කපමු නේද අපි. නැත්තන් තව රෑ වෙනවනෙ"
"අම්මේ අයියා නෑනේ"
"අයියා එයී එතකන් කපමු පුතා"
"ඒත් තාත්තේ අයිය නැතූ.."
"කෝ කෝ එන්න හැමෝම අතෙන්ට යන්"
මම කියන්න කලින් තාත්තා කට්ටියම එක්කන් ඩෙකරේට් කරල කේක් එක තියලා තිබ්බ තැනට ගිහිල්ලත් ඉවරයි. අපේ අයියත් අනේ මන්දා ඕනෙම වෙලේ අතුරුදහන් වෙනවා. ඊටපස්සේ ඇවිල්ලා මැරෙන්න හදනවා. ඕනෙ එකක් කියලා මම පිහියත් අරන් කේක් එක කපන්න ලෑස්තුවුනා.
YOU ARE READING
ස්වේත හංස | ongoing
Non-Fictionආදරේ වැඩක් නෑ කියලා හිතන් හිටපු මම, ඔය දගකාර ඇස් දෙකට වශී වුනා හංස 🤍
