Fabelmannetje // bankzitters fanfic

Hoofdstuk 6

Hij steekt zijn sleutel in zijn appartement. De jongens denken wel dat hij het allemaal zo goed voor elkaar heeft, maar niks is minder waar. Ja, hij heeft een dak boven zijn hoofd zonder dat hij daar maar iets voor hoefde te betalen. Hij reed een kleine auto door de binnenstad. Hij hoefde zich geen zorgen te maken over het corvee en of hij de volgende ochtend werd gewekt door gekreun van zijn ganggenoot. God, hij had zelfs nog nooit hoeven te hospiteren. 

Maar toch was het eenzaam. De stilte van zijn appartement, het gemis van geluid. Iemand die op hem wacht bij thuiskomst of bij wie hij zijn verhalen kon doen over het leven in de frietzaak. Koen stond er altijd alleen voor, hoe schrijnend het ook was voor de jongen. 

Hij gooit zijn sleutels op de tafel en voelt een traan uit zijn ooghoek glippen. Zal hij dan toch? Al enige tijd denkt hij erover na om het gewoon te doen. Hem te appen en te vragen of hij niet bij hem in wilde trekken. Gewoon, de leegte opvullen. 

Trillend pakt hij zijn telefoon en zoekt naar het contact om het bericht te typen. Gek vindt hij, dat het hem zo onwijs veel stress opleverde. Hij kende de jongen ondertussen al ruim een jaartje en nooit was het ongemakkelijk tussen beide. toch voelt hij zich bijna in paniek als hij effectief de zinnen in zijn scherm ziet verschijnen. 

Hey, hoe gaat het? 

Te cliché. Zo niet Koen. En wellicht is dat de reden waarom diezelfde jongen nog geen tien seconden later aan de telefoon hangt met degene die net al zijn moet bij elkaar had verzameld om de jongen te appen. 

"Met Koen?" De stem is verbaasd en moet even op adem komen vooraleer hij weer verder spreekt. "Koen? Ik trek mijn schoenen aan en ik ben onderweg. Staat het bier koud?" De nuchterheid van de jongen vult de ruimte. Zacht moet Koen gniffelen om de jongen die hij op zijn fiets hoort springen. "Ja staat koud," zucht hij als hij in zijn schouders leunt, "maar waarom ben je onderweg precies?" 

"Omdat jij nooit zulke appjes stuurt, dus er moet wel iets aan de hand zijn," Rob klinkt gehaast door de telefoon, "en waag het ook maar iets uit te vreten terwijl ik nog onderweg ben Van Heest. Geef me vijf minuten en ik ben er!"

"Ik zie je zo Rob," lacht Koen zacht terwijl hij al zijn tranen inslikt. Tranen die vandaag de uitgang zouden vinden, of Koen het nu wilde of niet. Te lang heeft hij zijn eenzaamheid opgekropt. Nu weet hij hoe Raoul zich moest voelen toen hij alleen woonde. 

Koen laat zijn telefoon zachtjes op tafel vallen en zakt neer op de bank. De stilte die altijd als een verstikkende mantel om hem heen hing, voelt nu tijdelijk zachter. Even is er een klein beetje warmte, alsof Rob's stem de kille muren van zijn appartement heeft geraakt, en voor het eerst merkt hij op hoe somber het hier eigenlijk is. 

De kamer die hem ooit zo veelbelovend leek toen hij met zijn vader ging kijken, met het uitzicht over de grachten, de zware houten balken aan het plafond, en de keurige meubels die hij zelf met zorg heeft uitgezocht, heeft niets weg van een thuis. Het heeft vier muren, een dak, maar daarbij was alles mee gezegd. Het was een huis en Koen was driftig opzoek naar mensen die het zijn thuis wilde maken. Momenteel was zijn thuis ergens waar het bordje op gesloten hangt. Waar de frietlucht iedere avond nog hing en waar de witte shirts niet meer zo wit waren. Fabelfriet was zijn thuis.

 Koen heeft Rob niet echt gevraagd om te komen. Niet hardop. Toch wist zijn vriend instinctief wat er mis was. Eigenlijk is dat precies waar Koen naar verlangt—niet de drukte, de gezelligheid, de stad met haar eindeloze rijen lichtjes die flonkeren langs de grachten. Nee, Koen verlangt simpelweg naar iemand die begrijpt, naar iemand die zonder woorden weet wat hij doormaakt. Maar ook dat voelt soms als te veel gevraagd.

De rossige jongen loopt naar de keuken, opent de koelkast en haalt twee flesjes bier tevoorschijn. Terwijl hij het eerste flesje opent, staart hij naar zijn spiegelbeeld in het glas van de keukenkastjes. Dat iemand van zijn leeftijd, in het hart van Amsterdam, zich zo verloren kan voelen. Hij zou je voor gek hebben verklaard.