Goodbye My Lover [I.S]

2.

Έσπασα τα κοντέρ. Οι φίλοι μου προσπαθούσαν να με καθησυχάσουν. Μα πώς; Πώς να καθησυχάσεις έναν ερωτευμένο; Πως τολμάς ακόμα και να του το πεις, και άμα σου θυμώσει, θα νευριάσεις μαζί του σάμπως δεν το περίμενες και δεν το ήξερες.

Εγώ όμως ήξερα. Ήξερα πως αν δεν έφτανα εγκαίρως κοντά του μπορεί να μην προλάβαινα να τον ξαναδώ ποτέ..... ζωντανό! Και μετρά μου λένε πως η ζωή είναι ωραία... Μα πώς γίνεται αυτό αν παθαίνεις τέτοια; Και άραγε γιατί να πρέπει να συμβαίνουν εφόσον δεν έχεις κάνει τίποτα κακό σε κανέναν και, δεν φταις για τίποτα.

Άφησα το αυτοκίνητο μου στην άκρη του δρόμου, κλειδωμένο ξεκλείδωτο, δεν με ένοιαζε. Άνοιξα με φόρα την πόρτα και μπήκα τρέχοντας μέσα ψάχνοντας κάποιον να με εξυπηρετήσει. Δόξα τω Θεώ, μέσα στον πανικό μου μια νοσοκόμα με αντιλήφθηκε και με πλησίασε.

-Είσαστε συγγενής του νεαρού από το αυτοκινητιστικό δυστύχημα;

-Ναι ναι! Είμαι αδερφή του.

Δεν είπα ότι είμαστε ζευγάρι, γιατί μέχρι και εκείνο το λεπτό , μου περνούσαν σκέψεις πως δεν θα με άφηναν να τον δω.

-Είναι στο χειρουργείο αυτή τη στιγμή, μπορείτε να περιμένετε απ' έξω.

Χειρουργείο;;;

-Μα τι λέτε; Τι έπαθε και τον έχετε στο χειρουργείο;

-Δυστυχώς υπέστη σοβαρή εσωτερική αιμορραγία στο κεφάλι, και οι γιατροί παλεύουν κυριολεκτικά να τον κρατήσουν στη ζωή.

Δεν απάντησα. Έτσι κι αλλιώς δεν μου απέμενε τίποτα να πω, δεν είχα τίποτα απολύτως. Και ακριβώς αυτό , ήμουν ένα τίποτα!

Ο χρόνος δεν με συμπαθούσε από πάντοτε. Έτσι ακόμα και τώρα δεν έλεγε να περάσει. Οι ώρες κυλούσαν αργά και δεν είχαμε νέα. Ακόμα και αν έπινα καφέδες δεν μπόρεσα να κρατηθώ ξύπνια. Οι φίλοι μου έπρεπε να φύγουν και έτσι έμεινα μονή μου να συνεχίσω τον Γολγοθά. Στο τέλος αποκοιμήθηκα, και στοιχηματίζω πως τίποτα δεν θα κατάφερνε να με ξυπνήσει. Όμως έπρεπε... Έπρεπε να ξυπνήσω γι' αυτόν! Και αυτή η στιγμή ήρθε την επόμενη μέρα.

Ένιωσα σκουντήματα στον ώμο μου, τα οποία με έκαναν να ξυπνήσω εντελώς. Ο γιατρός ο οποίος μάλλον χειρουργούσε την μισή μου ζωή όλο το βραδύ, είχε να μου πει νέα. Δυσάρεστα ευχάριστα δεν ήξερα, δεν μπορούσα να συμπεράνω μόνο από το βλέμμα του.

-Καλημέρα σας! Είστε η συγγενής του Ian;

-Μάλιστα! είπα έτοιμη να ακούσω τα πάντα.

-Λοιπόν, παρότι υπήρξαν πολλές επιπλοκές που αντιμετωπίσαμε, ο ασθενής είναι σχετικά καλά και αυτή τη στιγμή ξεκουράζεται στο δωμάτιο 216 του δευτέρου ορόφου.

-Τι εννοείται σχετικά καλά;

-Κοιτάξτε. Το χτύπημα ήταν αρκετά σοβαρό και είναι θαύμα που επέζησε. Γι' αυτό θα είμαστε σε επιφυλακή για τα πάντα!

-Τουλάχιστον τέλος καλό όλα μέτρια.

-Κάπως έτσι! είπε και προσπάθησε να χαμογελάσει.

Κατάλαβα ότι του ήταν δύσκολο και πως συνέβαινε και κάτι ακόμα, το οποίο φυσικά δε θα το άφηνα απαρατήρητο.

Ανέβηκα δυο-δυο τα σκαλάκια και κατευθύνθηκα γρήγορα στο δωμάτιο 216.

Ήταν σαν άγγελος. Ξαπλωμένος στο κρεβατάκι του με μια γάζα τυλιγμένη στο κεφάλι και με τον ήλιο από το παράθυρο να λούζει το υπέροχο πρόσωπό του. Δεν άντεξα. Έβαλα τα κλάματα και κάθισα κάτω στα γόνατα, πιάνοντας και φιλώντας το χέρι του μονολογώντας και ευχαριστώντας το Θεώ που είναι καλά και ασφαλής πια. Και που σε εμένα δεν στέρησε το πολυτιμότερο αγαθό της ζωής μου.

Τα αναφιλητά μου και τα κλάματα μου, τον ξύπνησαν. Στεναχωρήθηκα κάπως, αλλά κατάξανθος χάρηκα πολύ που ξύπνησε. Χάρηκα που θα ξαναέβλεπα αυτά τα καταγάλανα ματιά ,που μου γέμιζαν όλα τα κενά μου με ένα μόνο βλέμμα, δυστυχώς όμως με μια δόση πόνου και δυστυχίας. Ξύπνησε σαν μικρό μωρό, σαν να άνοιγε για πρώτη φόρα τα ματιά του.

-Που είμαι; Που βρίσκομαι;

-Σςςςς ηρέμησε.... Ήμαστε καλά... Είσαι ασφαλής.

-Πονάω... Πονάω πολύ. Είπε και έκανε να σηκωθεί αλλά δεν τα κατάφερε, ο πόνος υπερίσχυε.

-Χαλάρωσε... Πέρασες πολλά! Πες μου! Θες να σου φέρω κάτι να πιεις, να φας;

-Ναι αν θες, θα ήταν ό,τι καλύτερο πέρα της παρέας σου.

Τον κοίταξα τρυφερά. Ένιωθα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, όλα είχαν τελειώσει... Ή έτσι μάλλον πίστευα!

-Οπότε εγώ πάω στο κυλικείο να σου φέρω κάτι να πιεις, είπα και έσκυψα από πάνω του με τα χείλη μου να χαϊδεύουν τα δικά του.

Τον κοίταξα.

-Να με περιμένεις, μην φύγεις μέχρι να γυρίσω, δεν αργώ...