Goodbye My Lover [I.S]

9.

{Εάν θέλετε βάλτε το τραγούδι να παίζει! Εύχομαι να σας αρέσει!}

Μα ποια είναι αυτή η ταινία; Το τοπίο είναι σκοτεινό και η κάμερα όλο κουνιέται. Δεν νομίζω να είναι ταινία, μα κάποιο βιντεάκι. Και το κακό είναι πως δεν μπορώ να ξεχγωρίσω το ποιος είναι σε αυτό καθώς δεν φαίνεται τίποτα. Μα να.. Νομίζω πως διακρίνω δύρο, τρεις... Πέντε φιγούρες!
Πλησιάζω λίγο την τηλεόραση ώστε να βλέπω καλύτερα. Ξαφνικά ακούγεται μια μουσική να παίζει από πίσω και ξαφνιάζομαι ευχάριστα. Είναι ακόμα ένα τραγούδι που αγαπούσαμε πολύ και οι δύο...

"But I'm still knocking at your door...!"

Ω όχι.. Να 'μαστε..'

"Έλα ρε! Thomas σταματήστε να τραβάτε γινόμαστε ρεζίλι! Και είναι και βράδυ!"

Αυτή είμαι εγώ. Ναι αναγνωρίζω την φωνή μου αρκετά καλά. Και όλα έρχονται πίσω στο μυαλό μου. Είναι ένα από τα βράδια που μαζί με την παρέας μας τρέχαμε έξω στους δρόμους σαν τους τρελούς και φωνάζαμε με ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι και ομολογώ πως τότε δεν σταματούσα να σκέφτομαι πως ο χρόνος δεν μου έφτανε και τώρα μου περισσεύει αρκετά πολύ.'

"Έλα αγάπη μου σιγά!"

Και αυτή η φωνή.. Απλά του ανήκει... Θα την αναγνώριζα ανάμεσα σε χίλιες ακόμα. Του το είχα υποσχεθεί άλλωστε πως ό,τι και αν γίνει δεν θα τον ξεχάσω. Ίσως τον πρόδωσα..Μα λίγο και όχι πολύ.. Ακόμα και αν ο χρόνος περασε ποτέ δεν θα κάνει την αγάπη μου για εκείνον να ξεθωριάσει και να σβήσει. Του ανήκει.. Τέλος!

Τέλος...;
Τέλος...

Μα ακούγεται τόσο δελεαστικό..
Ακόμα και αν είμαι ηλικιακά μικρή...
Δεν μου έιναι διόλου δύσκολο να αντιληφθώ πως τελικά τίποτα δεν μέωει ίδιο. Πως όσο και αν θέλω να κρατήσω κάποια πράγματα ίδια πάντα κάτι θα τα αλλάζει. Και έτσι η μόνη λύση πιθανόν είναι το τέλος.
Ένα τέλος στο πάντα που είχαμε υποσχεθεί.

Αποφασισμένη πια, σηκώνομαι γοργά και πιάνω χαρτί και στειλώ και αρχίζω και αποτυπώνω τα τελευταία μου λόγια, τις τελευταίες μου λέξεις εκεί πάνω. Φσυικά δεν μπορώ να γράψω τα πάντα γι αυτό λίγα είναι καλά νομίζω. Αρκετά. Ουσιαστικά.

"Και θα είμαι καλά! Πιστέψτε το! Θέλω να συνεχίσετε τις ζωές σας όπως κάνετε όλα αυτά τα χρόνια και να μας θυμάστε πάντα! Και να ξέρετε πως δεν θα φύγουμε. Ο θάνατος για εμάς δεν θα είναι το τέλος μα η αρχή μας.. Όσο περίεργο και αν είναι...
Σας αγαπώ όλους. Θα σας θυμάμαι για πάντα!
Μία καλή φίλη"

Και αυτά είναι τα λίγα τελευταία που γράφω και τοποθετώ το χαρτί μαζί με κάτι φωτογραφίες που στολίζουν το σπίτι μου. Το πρώην σπίτι μου πια.
Παίρνω τα κλειδιά μου γρήγορα και αφού ρίχνω την τελευταία ματιά, κρατώ μαζί μου μόνο τακλειδιά του αυτοκινητού και εναποθετώ τα κλειδιά του σπιτιού κάτω από το καφετί χαλάκι του σπιτιού. Τρέχω στις σκάλες και ξεχύνομαι έξω στον δρόμο.

"Ο αέρας μυρίζει ακόμα το ίδιο, αναρωτιέμαι πως θα είναι εκεί πάνω."

Γελώ με τις σκέψεις μου και μπαίνω στο αυτοκίνητο. Πατώ το γκάζι και μόνος μου προορισμός είναι το μέρος όπου για εκείνον όλα γκρεμίστηκαν. Το μέρος όπου έγινε το τρακάρισμα.
Με το που βγαίνω στον κεντρικό δρόμο φροντίζω να πατήσω καλά το γκάζι έτσι ώστε η σύγκρουση να είναι απλά... Αμοιβαία.

Βρίσκομαι ακριβώς στο σημείο όπου έγινε το ατύχημα. Σταματώ σε μια άκρη και απλά περιμένω το κατάλληλο όχημα...

Έχω πάρει την απόφασή μου και δεν αλλάζει αυτό...

"Έρχομαι να σε βρω..."

Ψιθυρίζω και πετάγομαι απότομα στην μέση του δρόμου με το αυτοκίνητο, και ένα καινούριο φορτηγό συγκρούεται άσχημα με το δικό μου. Η μούρη του είναι από την πλευρά του οδηγού όπου βρίσκομαι και κυριολεκτικά.. Με συνθλίβει!

Μα δεν νιώθω τίποτα, αλήθεια...
Ίσως γιατί απλά δεν προλαβαίνω να νιώσω τίποτα...
Ίσως γιατί εμένα η ζωή με άφησε να φύγω πιο γρήγορα και ανώδυνα από τους άλλους...!