ÖLÜMÜN SON DAKİKALARI

GÜVEN

Herkes aynı geceyi yaşar, ama her kesin karanlığı farklıdır...

Korkuyor ve titriyordum bu salgınla dolu olan dünyada bir tek kendime güvenmeliydim...
İnsanlar önce kendine sonrada karşısındaki kişiye güvenmeliydi. Aras güvenilir biri miydi işte onu bilmek biraz zordu.

Gözlerim fal taşı gibi açık bir şekilde yerdeki bıçağıma bakıyordum. Aldığım Nefeslerim boğazımda düğümleniyor du. Kolumla Üzerimde beni ısırmaya çalışan zombiyi durdurmaya çalışıyordum.
Ne yapacağımı şaşırmış bir durumda Yüzümü geri iğrenç zombiye çevirdim. Ağzındaki kan damlaları yüzüme damlıyordu. İğrenç!!
Yüzüme bulaşan kan damlaları ile kusmak istiyordum.
Yüzüm kirli, bı zombi'nin kanı bulaşmıştı.

Zombi'nin boynundan biranda kanlar yüzüme doğru akmaya başlamıştı neler oluyordu? Zombi biranda iğrenç ve ince sesi ile çığlık çığlığa çırpınıyordu.

Zombi etkisiz hâle gelmişti. Bu nasıl olur? Etrafımdaki sesler biranda kesilmiş neler olduğunu çözmeye çalışıyordum.

Biri zombiyi üzerimden hızla yan tarafa doğru fırlattmıştı. Fırlatması ile hızla önümdeki kişiye tekme attım. Ayağımı havada yakalamıştı. Gözlerim tepedeki güneş ışığından dolayı önümdeki kişiyi doğru düzgün göremiyordum. Büyük gövdesiyle tam karşımda dikilmişti. Tam diğer ayağımı havaya kaldırmış ona doğru savuracaken konuşması ile biranda durdum."Sakin ol beceriksiz...benim Araf"
Bu Araf'dı yaşıyordu, Pekiya Gamze?...
Hızla ayağımı ellerinden kurtardım. Ellerimi kullanarak ayağa kalkmaya çalıştım. Kalkmam ile karşımdaki kişiye öldürücü bakışlar atıyordum. Gözüm yerdeki hareketsiz yatan zombiye kaydı boynundan bıçaklamıştı. Geri Araf'a döndüm yan tarafımdan gelen ses ile biranda o tarafa döndüm. "Arya abla iyi misin?" Bu Gamze idi, tam karşısında durdum. Kollarını tutmam ile yüzünü kolaçan etmeye başladım. "Gamze sen iyisin değil mi? Bu çakma zombi sana bişey yapmadı değil mi?...Konuşsana kızım korkutma insanı?" Tuttuğum kollarından sarsıyordum ki kollarımdan tuttu,
"merak etme ben iyiyim Araf sadece beni korudu" inanmamış bir şekilde bakışlarımın esirini bu sefer Araf'a yöneltim. "Neden geri geldiğimizde ortalıkta yoktunuz?"

Sorduğum soru ile ellerimi Gamze'nin kolarından indirdim.
Vicudumu tamamen Araf'a çevirdim. Elimin tersi ile yüzümdeki pis kanı silmeye çalışıyordum. Gitmiyordu!
İğrenç!

"Zombiler kampı bastı...hem çakma zombi biraz ağır oluyor bu zombi dolmuş dünyada, hem bana teşekkür edeceğine neler söylüyorsun" demesi ile kaşlarım istemsiz dışı çatılmıştı. "Biz döndüğümüzde zombiler'den eser yoktu" kampa döndüğümüzde herşey normaldi. Hem teşekkür müş sikeyim teşekkürünü
"diğer tarafınıda delmemi istemiyorsan doğruyu söyle" Araf kaşlarını çatmış bana sinirle bakıyordu. Eliyle bıçakladığım karnını tuttu. "Yalan yok andım olsun ki yalan söylemiyorum" bu askerlerde genetik mi ya ant biçmek!

"A-abla...sen iyi misin?" Sorulan soru ile yerde ağlayan çocuğa gözüm takıldı. Kaşlarım düz bir çizgi haline geri gelmişti. Hızla yanına gidip dizlerimin üzerine çöktüm. "Leya... Ablacım ben iyiyim korkma sakın" ayağa kalkıp tam karşımda durdu. "Babam gibi öleceksin sandım" ah kuzum benim... Kolundan tutup kendime çektim kollarımın arasına aldım. Sıkı sıkı sarıldım. Sağ kolumu açtım "tuna gel buraya" Tuna da yanıma gelmişti ikisinede sıkı sıkı sarılıyordum. Birinin sorusu ile gözlerim istemsiz dışı büyümüştü. "Beceriksiz... Aras nerede?"

Doğru Aras... En son bizim kaçmamız için kendini zombilere siper etmişti. Şuan nerede ve nasıl olduğundan hiçbir fikrim yoktu. "Ares..." Adı tek dudaklarımdan çıkmıştı.
Ayağa kalkmıştım etrafa baktım.

Birinin sesi ile hepimiz biranda o tarafa döndük. "Kaçın!!" Bu Aras'dı bize doğru koşuyordu. Fazla uzakta değildi ama ne dediği pek anlaşılmıyordu tâki arkasında koşan zombi ordusunu görene kadar. "Kaçsanıza lan!" Sesini tekrar kulaklarımda işitmem ile bı ton küfür savurdum. hızla önümüze döndük sağ elimle Leya'nin elini sol elimle ise tuna'nın elini tutarak koşmaya başlamıştık. Gamze yanımda aynı hızla koşarken Araf tam arkamızda koşuyordu tabi Aras bizden pek uzakta değildi savurduğu küfürleri kulaklarımızı dolduruyordu.