Between
အပိုင်း(၂)
"ဖြောင်း"
"ဖြောင်း"
တစ်ချက်ရိုက်လိုက်တိုင်း လည်ထွက်သွားတဲ့ခေါင်းကို ကျားကြီးက
ပြန်လည်တည့်မတ်ပေးတယ်။
နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းက ငန်ကျိကျိ ညှီစို့စို့ အရည်တွေကို မသုတ်ရဲသေးဘူး။
"မင်းအပြစ်ကိုမင်းသိလား"
"သိပါတယ် "
"ဖြောင်း"
"အဲဒီနေ့က တကယ်အသက်ရှူမနေတော့တာ သေချာတယ်ဘော့စ့်"
"အသက်ရှူမနေတော့ရင် ဘာလို့
ဆေးရုံမှာ အကောင်းတိုင်းရှိနေတာလဲ"
"အစ်"
လည်ပင်းကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်တဲ့
အားဟာ မသေးတာမို့ ကျားကြီး
မျက်လုံးတွေပါပြူးထွက်လာတယ်။
တကယ်ပဲ ဓာတ်တိုင်နားမှာ ခွေခွေလေးလဲ နေတဲ့ဒီကောင်လေးဟာ အသက်ရှူမနေပါဘူး။
ဆေးရုံမှာအသက်ရှင်နေတယ် ဆိုတာသိရတော့ ကျားကြီး ဟာ ကျားဖင်ပဲ ပြေးနှိုက်ချင်သွားတယ်။
ခုတော့ ဘောစ့်ဆီမှာ အနွှာခံနေရပြီ။
နှုတ်ခမ်းမွှေးပါးသိုင်းမွှေးများအား
တိတိရိရိပုံ သွင်းထားတဲ့ မျက်နှာချောချောဟာ ကျားကြီး မျက်နှာမှ သွေးစက်တချို့စင်လို့ ပိုပြီးခက်ထန်နေတယ်။
နှုတ်ခမ်းကို လျှာနဲ့သပ်လိုက်တဲ့ပုံမှာ
စားစရာသားကောင် ကို တွေ့တဲ့ ဝံပုလွေအလား။
"သွားတော့ ငါခေါ်တဲ့အထိ စောင့်နေ"
ဘောစ့်ဆီမှ ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့
ကျားကြီးတန်းနေအောင်လစ်တော့တယ်။
ခဏအကြာ အခန်းထဲ လျော့တိလျော့ရဲ
အဝတ်အစားများနဲ့ ကောင်မလေးခပ်ငယ်ငယ်တစ်ဦးဝင်လာတယ်။
ပြတင်းဖက် မျက်နှာမူကာ
စီးကရက်အားခဲနေသော ခပ်ချောချော
ယောကျာ်းမှာ ကောင်မလေးဖက်လှည့်လာတယ်။
ကောင်မလေးဟာ ပုဝါဖြူတစ်စနဲ့
အမျိုးသား မျက်နှာမှ သွေးများအား သန့်ရှင်းလိုက်တယ်။
"မလိုအပ်တာမလုပ်နဲ့"
မျက်နှာဆီမှ ကောင်မလေးရဲ့
လက်ကို ဆွဲခွာလိုက်တယ်။
အားပါသွားတာကြောင့် လက်ကောက်ဝတ်မှာ ချက်ချင်းနီရဲညိုပုပ်သွားတယ်။
"အ့"
"လုပ်စရာရှိတာလုပ်"
ပြောရင်း အမျိုးသားက
စားပွဲပေါ်မှာ တက်ထိုင်လိုက်တယ်။
ကောင်မလေးအား
နှုတ်ခမ်းမွှေးတိုတိတိကြားမှ ပိရိသေသပ်နေတဲ့ အရယ်အပြုံးမရှိသော
နှုတ်ခမ်းကိုပဲ အာရုံရောက်နေတယ်။
ဒါပေမယ့် မကျူးကျော်ရဲဘူး။
လှတဲ့မျက်နှာကို ထိုအမျိုးသား မျက်စိကျလောက်မယ်အထင်နဲ့
လှအောင်ထပ်ပြင်ထားတာ
စိတ်ဝင်တစားနဲ့
အကြည့်တစ်ချက်တောင် ရောက်မလာခဲ့ဘူး။
စိတ်ကြိုက်တော်ကောက်လို့ရတဲ့ အလှလေးတွေထဲမှာမှ ကိုယ့်ကိုရွေးခဲ့လို့ ဘဝင်တောင်မြင့်မိတယ်။ မျှော်မှန်းထားတာ ဒီအခြေအနေမျိုးမဟုတ်ပေမယ့်
ဒီအခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့နိုင်တာကိုက
တော်တော်အောင်မြင်နေပြီ။
အမျိုးသားရှေ့မှာ ဒူးထောက်ချလိုက်ကာ ခါးပတ်ကို အရင်ဆွဲ
ဖြုတ်လိုက်တယ်။
ဇစ်ကို ဆွဲလိုက်တော့
ဖုဖောင်းနေတဲ့ အရာကြီးဟာ
အတွင်းခံအောက်မှာ မနည်းမနော။
တံတွေးကို အသာ မြိုချကာ
အတွင်းခံကို ဆွဲချလိုက်တယ်။
ဆံ့ပါ့မလား။
"ကြာလိုက်တာ"
"ဇွတ်"
"အု"
လည်ချောင်းထဲ အရှိန်နဲ့ ဝင်လာတဲ့ ပြင်ပ အရာကြောင့် နှုတ်ခမ်းထောင့်ဟာ ကွဲသွားပြီး အသက်ရှူလို့ မရလောက်အောင်မွန်းကြပ်သွားတယ်။
လည်ချောင်းမှာ ထောက်နေတဲ့ အရာမှာ
နောက်ပြန်ဆုတ်သွားပြီး
ဦးခေါင်း နောက်စေ့ကို
ပြန်အုပ်ကိုင်လျက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းပြန်တိုးဝင်တယ်။
မျှော်လင့်ထားပြီး ဖြစ်ပေမယ့်
ဒီလောက်ကြမ်းတမ်းမယ် မထင်ထားဘူး။
မျက်နှာလှလှလေးမှာ
ခဏတွင်းချင်း မျက်ရည်နဲ့ နှပ်ရည်များစိုလူးသွားတယ်။
သေချာတာက နှစ်ရက်လောက်တော့
ရေကိုဝါးပြီး မျိုနေရလောက်တယ်။
စိတ်ကြိုက်လှုပ်ရှားပြီး
လည်ချောင်းထဲ အင်နဲ့အားနဲ့
ပြိုဆင်းလာတဲ့ ပူပူနွေးနွေးအရည်တွေကို မျိုချလိုက်တယ်။
အစာအိမ်တစ်ဝက်လောက်တော့ပြည့်သွားလောက်တယ်။
စံချိန်လွန် အပူချောင်းကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ အရည်တချို့ဟာ နှုတ်ခမ်းဝမှ ပြန်လျှံကျလာတယ်။
"အဟွတ်...ဟွတ်"
"လိုသလောက်ပေးပြီး ပြန်ပို့လိုက်
ပြီးရင် မင်းအလုပ်ခန်းကိုလိုက်ခဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့ ဘောစ့်"
ဘောစ့်က စောဝါးကို မှာစရာရှိတာမှာပြီး ထွက်သွားတယ်။
ခုဏက လှလှပပ ဝတ်စားပြီး ဝင်လာတဲ့ ငန်းဖြူမလေးဟာ
ခုတော့ မလှနိုင်တော့ဘူး။
စောဝါးက ကောင်မလေးကို ဆွဲထူပြီး
ရေချိုးခန်း ဆီပို့ပေးလိုက်တယ်။
သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့
စောဝါးက ပိုက်ဆံတစ်ထုပ်လှမ်းပေးတယ်။
ကောင်မလေးက ပိုက်ဆံထုပ်ကို ဟကြည့်ပြီး မျှော်မှန်းထားတာထက်
ပိုနေတာမို့ ကျေနပ်သွားတယ်။
"နောက် လိုရင် ခေါ်ပါဦး"
"ဘောစ့်က သုံးပြီးသားကို ထပ်မသုံးဘူး မင်းသွားလို့ရပြီ"
ကောင်မလေးက ပုဝါကြီးကြီးအား
ခေါင်းမှာ ဆွဲခြုံကာ
ဒေါက်ဖိနပ်ကို တဒေါက်ဒေါက် အသံမြည်အောင် လုပ်ပြီးထွက်သွားတယ်။
ဘောစ့်ဒေါသပြေသွားလောက်မလား။
ဒေါသထွက်လာရင် ဖြေလျှော့စရာ
နည်းလမ်းက ပန်းလှလှလေးတစ်ပွင့်ပဲ။
မဟုတ်ရင် စောဝါးတို့ လူစုနေစရာမရှိဘူး။
YOU ARE READING
Between
Horrorboy love ကိုမှ horror typeပါ ထိတ်လန့်စရာတွေ သွေးထွက်သံယိုတွေ အနိုင်ကျင့်စော်ကားတာတွေပါ ပါတယ် 🔞🔞🔞
