De Verloren Erfgename

Geheimen

De volgende ochtend reden we samen naar het bureau. Ik had haar verteld dat we langs zouden gaan bij Timo en dat dan alles uitgelegd zou worden. Maar dat we eerst langs het bureau moesten. Samen liepen we naar binnen. "Eef, doe me een plezier en wacht hier 2 minuten," zei ik. Ze keek me vragend aan, maar knikte. Dus liep ik in mijn eentje naar binnen. "Hey Wolfs. Gaat het weer een beetje?" vroeg Esmee. "Ja, gaat wel weer," zei ik. Esmee keek me aan alsof ze water zag branden. Op dat moment stapte Eva naar binnen. Romeo, die haar nog niet gezien had sinds de vondst van de nu onbekende vrouw die wel heel erg op Eva leek, keek haar aan alsof hij een spook zag.

"Wat? Ben ik naakt?" zei Eva. Ik kon een lachje niet onderdrukken. "Wat doe jij hier?" vroeg Romeo, die haar nog steeds aankeek alsof ze er niet kon staan. "Nou, hetzelfde als jij, Romeotje. Werken," zei ze. "Maar hoe kan dat dan?" vroeg hij. "Nou kijk Romeo, ik ben eergisteren teruggekomen van mijn vakantie. En ik dacht, na de verjaardag van mijn zoontje: kom Eva, laten we eens aan het werk gaan," zei ze. Ze snapte overduidelijk niets van zijn verbazing.

"Eef, ik neem je eerst even mee naar Timo." Samen liepen we het bureau weer uit en begonnen onze reis naar het forensisch lab. "Eva, wat fijn je weer te zien. Je hebt ons flink laten schrikken, meid," zei Timo. Eva keek van mij naar hem. "Wat doet iedereen spastisch? Nu gaan jullie me vertellen wat er aan de hand is."

"Ik kan het je beter laten zien," zei Timo en hij leidde ons naar de koelingen. "Ben je er klaar voor?" vroeg hij. Eva rolde met haar ogen. "Schiet op!" riep ze. Timo trok het lichaam van de onbekende dubbelganger van Eva uit de koeling. "Dat ben ik. Maar hoe. Wat?" begon ze. "Wie is dit?" vroeg ze. "Doet daarom iedereen zo achterlijk?" vroeg ze.

"Wat je moet begrijpen, Eva, is dat deze jonge vrouw 3 dagen geleden is gevonden. En jij was niet helemaal bereikbaar. Toen we haar DNA testten, bleek het identiek aan dat van jou," zei Timo. Eva's mond viel open. "Hoe kan dat?" vroeg ze. "Er is eigenlijk maar één mogelijkheid," vertelde Timo.

"De enige mogelijkheid van identiek DNA is bij eeneiige tweelingen, aangezien die gevormd zijn uit dezelfde eicel," begon hij. "Er zijn verschillen. Maar die zijn zo microscopisch klein dat je heel diep moet zoeken om de verschillen te zien," zei hij. "Omdat jouw vriendje daar en ik niet wilden geloven dat jij dit was, heb ik dat laten doen. En hebben we inderdaad een microscopisch verschil gevonden in jullie DNA." Eva keek van het lichaam van de vrouw naar Timo.

"Dus dit is mijn zus?" vroeg ze. Timo knikte. "Dat is de meest logische verklaring." Ze keek me aan. "En jij dacht dat ik dit was?" Ik knikte. "Voor een hele dag stortte mijn hele wereld in," zei ik. "Maar ik kon en wilde niet geloven dat jij dit was. Ook al zei iedereen dat ik het moest accepteren," zei ik. Ze omhelsde me. "Maar wie is dit dan?" vroeg ze. "Dat weten we niet. We weten alleen dat jij dit niet bent," zei Timo. "Nee, dat is duidelijk." Begon ze. "Was je heel teleurgesteld, Timo?" vroeg ze speels. "Ja, wel een beetje," zei hij knipogend. "Maar goed, ik zal haar DNA door de molen halen en misschien kunnen jullie de vermissingen nagaan. Iemand moet haar missen," zei Timo. "Dat kan niet anders," beaamde ik. "Ze is tenslotte net zo mooi als jij, Eef." Ze rolde met haar ogen.

"Kom. Dan gaan we dit uitzoeken," zei ik, haar hand pakkend. In de auto staarde ze voor zich uit. "Wat betekent dit?" fluisterde ze. Ik zette mijn auto aan de kant en keek haar aan. "Ik weet niet wat het betekent. Ik weet alleen wat ik zie en wat Timo ons heeft verteld, en dat is dat jij een tweelingzus had," zei ik.

"Hoe kan dat dan?" vroeg ze. "Waar was zij mijn hele leven?" vroeg ze. "Dat weet ik ook niet, Eef. Maar hoe wij haar vonden..." Ze keek me aan. "Hoe dan?" Ik wist niet of ik het moest zeggen, maar liegen kon ik ook niet. "We hebben haar gevonden in dat hoerenparkje. Dat was mijn eerste bewijs dat jij het niet was," zei ik.

"Ze prostitueerde?" Ik knikte. "Dat denk ik. Maar iemand moet van haar gehouden hebben, Eva. Iemand moet weten wie ze is." Ze knikte. "Maar..." vroeg ze. "Maar wat?" Ze keek me aan. "Is zij een Van Dongen? Of ben ik iemand anders?" Ik pakte haar hand.