De Verloren Erfgename

Ongewenste andwoorden

We werden wakker door de deurbel. Eva kreunde zachtjes. "Negeer het. Dan gaan ze weg," fluisterde ze. Ik kuste haar schouder. "Dat is onbeleefd," zei ik. De deurbel klonk opnieuw, dit keer ongeduldig. "Ik ga opendoen, meisje." Ze protesteerde zachtjes, maar ik stond op, trok een badjas aan en liep naar de deur.

Toen ik de deur opende, stond er een vrouw in de deuropening. Ik had haar nog nooit gezien. Ze was ongeveer 1,70 meter, met lang, bruin haar tot op haar schouders en bruine ogen die enigszins verwilderd om zich heen keken. Ze droeg onopvallende, modieuze kleding en leek rond de 63 jaar. "S-sorry, ik ben vast verkeerd," zei ze. "Wie zoekt u?" vroeg ik. "Niemand. Ik ben vast verkeerd ingelicht." Ze draaide zich om om weg te lopen.

"Floris, wie is daar? Als het Marion is, ik zweer je..." hoorde ik Eva achter me zeggen. Ze kwam naast me staan en keek de vrouw aan. Ik zag vage herkenning in haar ogen.

"Wie is dat?" vroeg Eva. "Weet ik niet, Eef. Ze wil het niet zeggen," antwoordde ik, terwijl ik mijn arm om haar heen sloeg. "Eva?" vroeg de vrouw. "Ja?" zei Eva. "Ben jij het echt?" De vrouw stak haar hand uit naar Eva, en instinctief stapte ik voor haar. "Wie bent u?" vroeg ik. De vrouw leek me niet te horen. "Wat ben je mooi. Wat ben jij prachtig opgegroeid," zei ze tegen Eva. "Ken je haar?" vroeg ik Eva. Ze schudde haar hoofd.

"Ik denk dat u beter kunt gaan," zei ik tegen de vrouw. "Nee... nee, dat kan niet. Oh, Eefke, wat ben je mooi." Ik keek Eva aan. "Zo heet ik niet. Kom op, Floris, doe de deur dicht," zei ze en pakte mijn hand om me weg te trekken. "Je weet niet wie ik ben, en dat kan ik je niet kwalijk nemen. Je was ook nog zo klein," zei de vrouw. "Waar heeft u het over?" vroeg Eva, die achter me bleef staan. "Ik wil je alleen wat duidelijkheid geven. Dat ben ik je wel verschuldigd," zei de vrouw.

"Als u duidelijkheid wilt scheppen, dan faalt u daar flink in," zei ik, terwijl ik Eva beschermend achter me hield. "Ik ben Iris. Iris Verhoeven," zei ze. "Ik ben de vrouw die haar had moeten opvoeden. Ooit was ik Iris Van Dongen." Woede en verwarring vochten om voorrang in me. Dit was de vrouw die Eva bij een monster had achtergelaten, maar nu kon ze misschien wat antwoorden geven.

"Mag ik binnenkomen?" vroeg ze. "Dat is aan Eva," antwoordde ik. Eva keek vertwijfeld, maar ik kende haar nieuwsgierigheid. "Vooruit, kom binnen," zei ze tenslotte. Ik stapte opzij en de vrouw liep naar binnen, duidelijk nerveus, en nam plaats op de bank. "Vertel," zei ik.

"Ik weet niet goed waar ik moet beginnen," zei Iris. "Dat zal wel," zei Eva kortaf. "Het spijt me, Eva," zei Iris. "Bewaar je spijt maar," beet Eva haar toe. "Je gaat me een paar dingen vertellen. Eén: als je me zo graag wilde, waarom vertrok je? En wist je wat voor monster je ex-man was?" vroeg ze.

Ik hield Eva scherp in de gaten. Door de jaren heen, dat we samenwoonden en werkten, had ik haar goed leren kennen. Haar stoere voorkomen verborg vaak verdriet en angst, en nu haar identiteit ook nog wankelde, wilde ik zeker weten dat deze vrouw haar niet zou breken.

"Wat bedoel je?" vroeg Iris. "Je ex was een monster. Hij sloeg mij en mijn broer Maus. En hij... hij..." Eva kon niet uitspreken wat die man haar had aangedaan. Ze had het mij ook niet vrijwillig verteld. Ik legde mijn hand op haar schouder, hopend dat ze voelde dat ik achter haar stond en haar steunde.

"Het spijt me," zei Iris opnieuw. "Bewaar je excuses. Je kwam dingen ophelderen, zoals mijn ware identiteit?" vroeg Eva. "En waarom nu? Waarom niet toen ik jong was? Of toen ik 18 werd? Waarom nu?" Iris keek Eva aan. "Omdat ik heb gelezen over de dood van Margareta," zei ze. "En toen dacht ik dat dit het moment was om je alles te vertellen."

"Wacht even," zei ik, onderbrekend. "Als jij iets weet over de dader, dan nemen we je mee naar het bureau voor een verhoor." Ze keek ons verdwaasd aan. "Wat bedoelt u?" vroeg ze. "Je wist niet dat Eva rechercheur is, maar je weet haar wel te vinden—of eigenlijk ons. Dit is haar huis," zei ik.