Love-1:0-Hate {Efonina}

1.Samimi sıcaklık.

"Derse gecikmek, devamsızlık ve okulu asmak gibi eylemler yok!"

"Tamam anne."

"Kendini voleybol'a kaptırıp dersleri boşlamak dahi yok."

"Peki anne."

"Alkol ve sigara kullanımı, geceni gereksiz partilerde geçirmek yasak!"

"Öyle şeyleri ben de sevmiyorum zaten."

"Tamam de bana!"

"TAMAM ANNE!"

"Bağırma bana! Aynı şekilde geç saatlerde tekin sokaklarda gezmek, tanımadığın birisinin evine ve ya arabasına ayak basmak yok."

"Ben asla böyle bir şey yap-..tamam anne, tamam."

"Güzel"- Annem salonda volta atmaya devam ederek, daha hangi talimatları bana verebileceğini düşünüyordu. Sessiz geçen kısa bir zamandan sonra tam önümde durdu.

"Başına bir şey gelirse ve ya birisine kötü bir şey olduğunu görürsen hemen polisi ara. Okulda olay çıkarsa öğretmene- yok, direkt müdüre haber ver. Kuzenlerin seni rahatsız ederse teyzene söyle."        

"Peki komutanım!"- Diyerekt asker selamı verdiğimde yüzünde küçük bir tebessüm belirdi. Ardından sevgi dolu gözlerle konuşmasına devam etdi.

"Haksızlığa karşı susma. Kol gücünü zekadan üstün tutanlara boyun eğme. Başkalarının pis işlerine alet olma. Gerektiğinde kuzenlerinden yardım iste, ama yine de kimsenin yardımına muhtac duruma düşmemeye çalış."-sözüne ara vererek iç çekti. "Bunları sana söylememe hiç gerek olmadığını biliyorum kızım. Ama endişeleniyorum. Keşke bizimle Kanada'da kalmayı kabul etseydin." Dişleriyle dudaklarına eziyet etmeye başladığında, ellerine uzanarak yanıma oturmasını sağladım.

"Bunları önceden konuştuk anne. Endişelenmeni anlıyorum. Beni burada bırakıp gitmek senin için zor olduğu kadar, okulumu, kariyerimi, arkadaşlarımı bırakıp gitmek de benim için o kadar zor." Başını aşağı salmış avcumun içine daireler çizmekle meşguldü. Çok mu bencil birisiyim?-diye düşünmeden edemedim.

"Senin için iki ay boyunca Kanada'da kaldım. Orada olmak güzeldi. Senin için denedim anne. Ama yapamadım. Lütfen anla beni." Annemle babam Kanada'da yaşayan bir arkadaşlarıyla iş ortaklığı yapmaları sonucu çok iyi başarılar elde etmeye başladılar. Bir zaman sonraysa Kanadaya taşınıp orada çalışmaya karar verdiler. Yaşadığı yerden kolayca ayrılamayan birisi olrak onlardan bensiz gitmelerini istedim. Tabii ki, kabul etmediler. Teyzemler ve israrları olmasaydı belki, hiç bir zaman Korede kalmama izin vermezlerdi. Sadece iki ay boyunca onlarla birlikde Kanadaya gitmemi ve son kararımı o şekilde vermemi istediler. Kararım her ne olursa olsun onu kabul edeceklerdi.  Şimdiyse Koredeyiz. Bir azdan teyzemlerin evine gideceğim. Annemlerse Kanadaya dönecekler.

Annemin elini daha sıkı tuttum.  "Bana bir şey olmaz. Olsa da altından kalkmasını bilirim." Aklıma gelenlerle kıkırdadım. "Hem iki tane abiden beter kuzenim var anne. Sence onlar başıma bir şey gelmesine izin verirler mi?" 

Gülümsedi. "Haklısın." Ardından gözleri duvardaki saate takıldı. "Kuzen demişken, nerede kaldı o iki dangalak böyle?"

"Anneee..."                                                        

"Neeeee??"                                                                              

"O kelime yüzünden beni o kadar tembih ediyorsun, ama kendin kullanıyorsun."