1. De Dievenliga: Een vleugje magie en avontuur voor het slapengaan

De Dievenliga deel 1

Cornélia, keizerin van de Dievenliga, draaide verstoord haar hoofd richting het openstaande raam van haar slaapkamer. Het nieuws was uit, het raasde als een hete bries door de oude gangen van het gebouw. Het haalde de slapers uit hun bed. Het roffelde op de deuren. Het zette de oude villa aan de rand van de stad in rep en roer.

'Hij heeft gewonnen, hij keert terug,' fluisterden de korenhalmen en ze gaven de woorden door aan de vogels en de schuilwilgen. 'Hij heeft gewonnen, hij keert terug.'

Als een fluisterspelletjes. Met iedere passage steeg de opwinding. Hij heeft gewonnen, hij keer terug. Uit bed allemaal, hij keert terug naar huis.

Hij is terug. Hij is terug.

Het Rozenhuis vulde zich met ademloze opwinding. Voor de deur holden kinderen op blote voeten door de gangen richting de trap op het einde van gang. Cornélia zocht een witte jurk van licht katoen uit, passend bij de gelegenheid. Ze streek de plooien rond haar taille glad. De vrouw in de spiegel glimlachte goedkeurend. Ze was een kleine, atletisch gebouwde vrouw van begin dertig. Ze oogde geen dag ouder dan vijfentwintig. Ze bracht een tintje oogschaduw aan, borstelde haar haren en stak ze op in een sierlijke maar losse dot.

'Je stelt je aan,' gniffelde ze. Het was niet zo dat ze zich op maakte voor een afspraakje, niet om vijf uur in de ochtend. Ze koos een zonnebril met lichtbruine glazen, elegante slippers met een sleehakje en verliet de kamer, richting haar bureau, nog twee verdiepingen hogerop. De slaapzalen lagen er verlaten bij. Cornélia had geen idee hoe het nieuws de groep bereikt had, ze wist het zelf maar van gisterenavond, heel erg laat. Maarde dieven waren opgetrommeld, de tamtam had zijn werk gedaan en de spanning knetterde in de lucht. Deze vrolijke opwinding was een zeldzaamheid in de villa. Haar kantoor lag helemaal bovenaan, een kleine kamer met een groot raam, ordelijk maar volgestouwd met mappen, kaarten en geschenken van tevreden klanten of aanbidders. Cornélia stond al tien jaar aan het hoofd van de Dievenliga in Grensstad en ver daarbuiten.

Ze was spijkerhard met een lieve oogopslag, wie haar voor het eerst ontmoette, kon het met moeite geloven.

Tot het eerste oogcontact.

Beneden viel plots een intense stilte: niemand niesde, niemand giechelde en zelfs de kleintjes persten hun lippen stijf op elkaar. Cornélia schopte haar slippers uit. Ze ging bevallig op de brede vensterbank zitten. Zelfs zij voelde het borrelen onder haar huid, de opwinding leek wel besmettelijk. Ze lachte zachtjes, ze herkende de kinderlijke vreugde in het gevoel, iets wat ze lang niet meer gevoeld had. Ze nam rustig de omgeving achter de stadsmuur in zich op. Velden, velden en nog eens velden. In het hartje van de zomer stond het graan hoog en goudbruin.

De eerste zonnestralen vonden de halmen en alles schitterde één tel vurig op. Het benam Cornélia de adem: de schoonheid van de streek kon haar nog steeds verbazen. Net zoals de meeste dieven koesterde ze een diepe liefde voor haar stad. Doorheen de velden liep één stoffig pad, breed genoeg voor één karrenspoor, met diepe geulen van de wielen. Niemand had daar iets te zoeken, behalve de boeren. Cornélia gleed van de vensterbank, trok een lade open en en reikte naar de verrekijker. Ze tuurde aandachtig naar het pad.

Het licht zorgde voor wat speling van schaduw maar in haar onderbuik prikte een kleine opstoot van opwinding.

'Hij is terug,' fluisterde ze. En dat bezorgde haar meer plezier dan verwacht. Niet dat ze hem gemist had, weerlegde ze, het was rustig zonder hem onder haar dak. Maar de laatste weken had ze zich vaak betrapt op iets dat sterk leek op verveling. Niemand sprak haar tegen, niemand schonk haar die broeierige blik na een opdracht, om vervolgens iets helemaal anders te gaan doen.

Ja, ze gaf het toe, ze had een beetje een zwak voor hem. Onder de jongen van nu schuilde en beloftevolle man, als hij de leeftijd van volwassenheid tenminste bereikte. Hij had genoeg potentie om de Liga te leiden, de dieven aanbaden hem en hij was uitmuntend in zijn vak. Ze moest aan de opvolging denken. Cornélia zou haar plek nooit afstaan aan een buitenstaander, nee, het zou één van hen worden en hij genoot met voorsprong haar voorkeur. Vandaar het jurkje en de oogschaduw, hij was nog jong genoeg om beïnvloedbaar te zijn maar had intussen de leeftijd bereikt om gevoelig te zijn voor diepe, elegante jurkjes.