1. De Dievenliga: Een vleugje magie en avontuur voor het slapengaan

De Dievenliga deel 4

'Aaah, leuk hé. Ik ben zo blij dat hij het het gehaald heeft. Serafijn was niet om aan te spreken, die drie maanden en ik geef toe: ik heb me ook wat zorgen gemaakt. Maar zie daar, eindelijk herenigd.' Blij was nauwelijks toereikend voor wat ze had ervaren deze middag. Haar sombere, helemaal in zichzelf gekeerde zoon bloeide open waar ze bijstond. Haar moederhart liep over van vreugde toen de twee jongens, na het ontwijken van de plas soep want Serafijn had zijn dienblad laten vallen, in elkaars armen vielen. 'Smoorverliefd en drie maand gescheiden geweest, dat is nog net niet het einde van de wereld als je zestien bent. Oh, je verpest de sfeer door hier zo boos te kijken. Een glas rode wijn?'

Cornélia gooide haar tas op de bar en nipte van haar glas zonder haar blik van het stelletje te halen. Ze prikte een kaasje op een stokje. Tressa schonk haar glas vol en nam zelf een groot glas limonade. 'Je weet toch dat er over gepraat wordt?' Cornélia knikte naar het roddelende groepje aan de tafel.

'Dat Elion zich hier inwerkt,' glimlachte Tressa.' Ja, ik ken de mening. Ze gunnen de dieven niet veel geluk.'

'Ik heb gehoord dat het niet bij handjes vasthouden en kussen blijft.' Cornélia boog zich als een samenzweerder over de toog, naar Tressa toe.

'Oh, dat weet je ook al. Heeft Elion je dat verteld?' Het verbaasde de barvrouw een beetje, ze zag Cornélia nu niet onmiddellijk als een moederfiguur voor haar rovertjes.

'Hmmm,' humde Cornélia bevestigend, vaag de indruk gevend dat Elion een uitgebreid verslag had gegeven. 'Jammer dat ze betrapt zijn. Elion trok naar het front, ergens vermoed ik dat hij 'ontmaagding' van zijn to do lijstje wilde schrappen.' Cornélia nipte van haar glas en genoot van de volle wijn.

'Pardon?' Tressa morste met het pas gevulde glas. Ze keek Cornélia onthutst aan.

'Oh, je weet hoe jongens zijn. De andere deelnemers waren jaren ouder dan hij. Hij wilde waarschijnlijk niet onder doen. Jouw zoon loopt hem al langer achterna,' voegde Cornélia er giftig aan toe. 'Kan zo moeilijk niet geweest zijn hem te overtuigen voor dat plannetje.'

Tressa herinnerde zich haarscherp de wanhopige blik in de ogen van haar zoon nadat ze betrapt waren in de schuilwilg. Hand in hand, bloedend en onder de schrammen van een vechtpartij waar geen van de twee een woord over wilde lossen, stonden ze in het holst van de nacht op haar drempel.

Ze had geen vragen gesteld, de jongens zagen er radeloos verloren uit, compleet van kaart. Het lag er vingerdik op wat ze gepland hadden en hoewel Tressa hen allebei veel te jong vond, begreep ze hun punt wel. Zoals Cornélia het zei: Elion trok naar het front.
Ze hadden dit allebei nodig: de eerste keer was voor elkaar. En Elions hele houding verraadde dat hij vermoedde dat het tevens ook zijn laatste keer zou zijn.

'Als je het zo zegt,' mompelde ze voordat ze het volle dienblad aan haar echtgenoot overhandigde. Ze besloot maar niet te zeggen dat de jongens die nacht hier dan maar hadden doorgebracht, onder haar dak.

Cornélia trommelde met haar vingertoppen op het hout.

Hij was haar paradepaardje, onbevreesd en roekeloos. Ze liet hem met plezier in het ongewisse over zijn reputatie. Sommige opdrachtgevers vroegen om hem en hem alleen. En daar zat hij! Als de eerste beste, verliefde idioot!

De twee jongens oogden, voor iedereen te zien, als een smoorverliefd stelletjes pubers en het stoorde haar dat hij zo gewoon was. Zo normaal. Mee met de rest, verliefd worden en zitten flikflooien in een café, hoe ordinair kon het zijn!

'De toekomst van de Liga,' knarsetandde ze. 'Gevallen voor de leuke lach van de barman als de eerste beste bakvis. Echt teleurstellend.'

Ze had gehoopt dat Elion zich daarboven zou zetten, meer zou zijn als zij. Niemand nodig.