The Legends Of Atlantis (COMPLETED) Book 4 Of TLI Series

Chapter 1: MS Achille Lauro 1946

Chapter 1: MS Achille Lauro 1946

The short story is dedicated to Maria Arianna Lourdes Castañares. Thank you for helping me during the downfall days!

Kalangitang maasul ang pumapakita sa tumatanaw kong tulad ng pilipinong kayumangging mga mata kasabay sa mabagal na usad ng maputing parang ginuhitang ulap.

Ipinikit ko ito at isinubok damhin ang angking taglay na dala ng hangin sa buhangin kung saan ako'y nakaupo, tinanggal nito ang init na naramdaman ko kanina nang hindi pa ako nakarating dito at pinalitan ng malamig ngunit nakakagaan sa pakiramdam.

Kung sana'y ganito nalang palagi kahit hindi man pumunta sa ganitong lugar, ang palaging hindi mo maiisip kung ano ang kay rami-raming mga problemang bumabagabag sa buhay at hindi mo maiisip kung ano na ang mga hakbang na isusunod mo. Sa kadahilanang hindi ko na alam kung ano ba talaga ang dapat kong gawin sa sarili at sa mundong ito.

It's even impossible if I wished that there would be no such thing as problems at all for the world is created to suffer agonies resulted from unfortunate cause, to commit mistakes out of innocence for its necessity, to unlawfully rebel against the pretentious government, to hold every accident situations that can still be solved.

Sinakop ng aking mga kamay ang buhanging kinuha mula sa maraming kapareha at dinala ko sa katamtamang taas ka-lebel ng aking paningin, ang daloy na inihulog ko pababa ay parang tumatakbong nauubos oras kung kailan darating ang hangganan ng bawat nilalang sa kani-kanilang mga buhay na mayroong kayamanan, tahanan, minamahal at gampanan.

Tumiling palad kasabay ng mapinong buhos.

When I roamed my eyes around, I cannot stop myself from smiling.

A smile that reached my heartbeat, my inside, my feelings and my thoughts.

People are happily enjoying in the water and in the land, specially if their kids play with them unitedly.

Sa palagay ko'y they are with a group of their family, there are also lovebirds, loners like me, passerbys, tourists.

As I stare at the deep blue colored ocean while the tides splashing, running the smooth seashore... A kind of event, of scenery, of film, of a flashback memory— delves into the veins and into the connected tissues of my brain.

"Magandang Hapon sa lahat! Sa mga maiging nakikinig, nakikichismis, nakikisubaybay, at nakikisali.

Aking inaansyu sa araw na ito na ang bawat kalahok, tao, lider na inyong napili sa pagrepresenta sa nasabing bayan ay inaanyayahang nakapagpaalam na ng maayos sa mga kapamilya, nakapag-impake na ng mga mahahalagang gamit, inaanyayahang tanggapin ang naka-atas, at higit sa lahat... ang mangakong dugo't pawis, buhay ang ialay ano man ang mahaharap..."

Hindi ko inaasahan ang desisyon ng aking bayan, ang piniling tao para sa bayan, ang nakikitang pag-asa ng aking bayan, ang noon pa pala'y minahal ng bayan sa sandaling tumunog ang naglalakihang trumpeta sa gilid, pumaibabaw ang sumasayaw na watawat, nag-martsa ang mga sundalo, mga sangkatauhang mata na siyang dumako sa akin na mayroong lubos na galak sa nasasaksihan...

Aking iniyuko ang aking ulo habang ang ipinuwesto ang kanang kamay sa aking dibdib bilang simbolo ng respeto sa karangalang ipinatupad, inihalal, at ibinigay.

Hindi ko kailanman hinangad na mapapabilang ako sa may mga nakakamanghang posisyon.

Hindi ko kailanman hinangad na piliin ako upang magrepresenta ayon sa kanilang paniniwala.

Hindi ko kailanman hinangad na tingalain ako na para bang isang presidente, isang artista, isang modelo, isang tanyag na nilalang sa mundo ng kanyang kinatatayuan.

Hindi ko kailanman hinangad na mawalay sa piling ng aking inaalagaan, minamahal, kinikilalang katiwala bayan, pamilya, at sangkatauhan.

Napaluhod ang dalawang pares ng tuhod ko kasabay ng pagtulo sa nagtutubig, gustong maglandas, emosyonal, butil na luha dahil sa pagkakataong ito wala na akong takas— wala ng paraan o hindi kaya'y rason para tumakas.

Nanginginig ang buong katawang nanghihina.

If this might just be an imagination or a dream, perhaps... then gusto ko nalang ang magising keysa ituloy pa ang ganitong nangyayari.

Sinalo ng aking ina ang katawang napagod sa pag-alala, pag-iisip, pagkalungkot, pag-iyak.

To be in her arms is a home I will never let go of.

Sinuksok ko ang mukha ko sa kanya habang inaalo ako nito't pinunasan ang mga luha, hinahaplos ang buhok, pinapatahan sa paghihikbi na sinasabayan niya pa ng nakakatulog na hele.

"Ina..."

"Shhh... Alam kong kaya mo, Anak... Tutol man ako sa kanilang lahat ngunit ano pa ba ang magagawa ng isang ordinaryong tao katulad ko, kung sana'y may posisyon din ako para palayain ka sa mabigat, mahalaga, katangi-tanging, kahanga-hangang gampanan mo."

In her eyes, I see happiness that finally her daughter could show how she will bring change, she will rise up the falling nations, she will make everybody proud of her, and she will give justice for the name she used, the role she portrayed, the promises she stated.

"Hindi na po kailangan, pipilitin kong dumating ang araw na ako ay babalik. Pipilitin kong tatanggapin kahit buhay man ang kapalit nito, kahit mahirap sa parte ng desisyon ko. Ang isang posisyon ay mawawala din, Ina. Wag na din po kayong umiyak. Babalik ako... Pangako."

Hinalikan niya ang aking noo hanggang sa unti-unti kaming nagkahiwalay.

I will never forget those pair of eyes I saw.

Sumama na ako sa samahan patungo sa napakalaki ngunit ilang taong nakalipas na ang edad nito, napakaluma't maganda parin ang disenyo ng barkong ito.

Sa una'y kalma pa ang mga along nasaksihan pero sa kalagitnaan ng paglalakbay, biglang lumaki.

Naghuhumerantadong langit dala ang kidlat na may liwanag, aming sinasakyang barko'y gumagalaw na sa iba't-ibang direksyon at ang malakas na sigaw ang umalerto sa aking pandinig pero huli na nang akoy nakailag.

"Arianna Lourdes!"

Akala ko'y mayroong pagitan ang iniisip at reyalidad pero sa sandaling narinig ko din ito sa kasalukuyan, nanindig ang mga balahibo, bumilis ang pintig ng noo'y mahinahong puso, ang boses! Ang pamilyar na boses ang pumukaw sa natutulog kong diwa.

"Arianna Lourdes!"

I thought I'd be drowned once again but someone ran as fast as she could to carry me with strength, to avoid me from dying, to save me... sacrificially, to give me chance to fully live.

"Mother..."

And when she held me wholeheartedly... she breathes a cold breeze yet a husky whisper to my ears...

"I am back, Anak..."

"Ayokong maulit ang pangyayaring malulunod ka ulit para
mapunta sa ibang isla,
mapunta sa ibang dagat,
mapunta sa ibang barko."

"I want you to be always saved by me and always safe by each other's side."

"I love you..." And her eyes turned misty as it joins mine for the longing we've been wanting to fulfill.

A mother's love.
A daughter's love.

Her greetings felt like I am awakened from the casket of bodily ocean.

"I don't want to lose you, Mother. Losing you is drowning."

-
VentralCord