akşamlar bir roman gibi biterdi jezabel kan içinde yatardı
Evin boş koridorlarında gezinirken bu harabeden neden nefret ettiğim gerçeğiyle yüzleştim.
Annemle babam kardeşim Arda'yla hayatlarına mutlu mesut devam ederken ben bu evde travmalarımla beraber yaşamaya çalışıyordum.
Sahi... Beni en son ne zaman aramışlardı?
Merakla telefon rehberime girdiğimde dudaklarımdan dökülen "Merakını sikeyim İsmail." sözcüklerine engel olamamıştım.
En son geçen sene bugün aramışlardı beni.
Bu kadar mı merak etmiyorlardı?
Oflayarak odama girdiğimde kendimi yatağımın üzerine bıraktım.
Başımın ağrısıyla uyumaya çalışırken düşünceler engel olmuştu.
***
Parktaki banklardan birinde oturan Mert'in yanına oturduğumda bana döndü.
"Naber lan?" diye sordu gülümseyerek.
"İyi işte ne olsun, senden naber?"
"İyi bende."
Telefonuna gelen bildirime bakarken "Bizim çocuklar da gelse sorun olur mu?" diye sordu.
"Yok, yok ne sorun olucak? Gelsinler." dedim.
Başını sallayarak telefonuna döndü.
Bir süre en son ki Fenerbahçe maçı hakkında konuştuktan sonra 5 kişi yanımıza geldi.
"Selamünaleyküm, Kerem ben." diyerek yanımıza oturan kişinin zaten Kerem olduğunu biliyordum. Barış'ın bir zamanlar yakın arkadaşıydı fakat artık eskisi kadar yakın değillerdi.
"Aleykümselam." dedik Mert'le beraber.
"Ferdi ben," diyerek elini uzattı kıvırcık saçlı çocuk.
"İsmail." diyerek elini sıktım.
"İrfan Can." Mert'in yanına keko oturuşuyla çöktü.
