Yoktu. Ne astım ilacım, ne ilacımı bulacak bir Barış yoktu.
Ecza dolabını karıştırırken yedek astım ilacını hiçbir yerde bulamadım.
Nefes alamazken yere çöktüm.
Ölümümüm bu şekilde olacağını düşünmemiştim hiç. Sevdiğim adamın kollarında son nefesimi vermek isterdim. En azından son anımda yanımda olmasını.
Gözümün önüne gelen son şey ela gözleri olurken en azından mezarımın başına gelmesini diledim.
Acı çekiyordum. Çok acı çekiyordum.
Ölüyordum. Tek başıma ölüyordum...
Yazardan...
Mert'in İsmail'e ulaşamayıp evine gitmesiyle açık kapı onu karşılamıştı.
İçeri girdiğinde gördüğü İsmail'in soğuk ve cansız bedeni durmaksızın akan gözyaşlarının nedeniydi.
Acı haber çabuk yayılır derler, öylede olmuştu.
Birkaç saat içinde İsmail'i tanıyıp tanımayan herkes ölüm haberini almıştı.
Mezarının başına arkadaşları dışında ailesi bile uğramazken gökyüzünün ağlamasına sebep olan Barış'ın gelmemesiydi. Ailesinin gelmeyeceğini herkes biliyordu zaten, Barış'ın gelmesi ise sadece bir ümitti.
İsmail gelmesini isterdi. En azından öldüğünde yanında olmasını.
Mert Hakan mezarın başından ayrılmayandı. Her gün en yakın arkadaşının yanına geliyor, gününü anlatıyor, ağlıyordu.
Günler günleri kovalarken aylar geçip gitmiş, Barış yine gelmemiş, İsmail'in ölmeden önceki son dileği gerçekleşmemişti...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yeni fic yazmak yerine yayımladığım ficleri bitiriyorum benden beklenmeyen hareketler
Angst bitirdiğim için bana kızmazsanız sevinirim😔
Yeni kurgularda görüşmek üzere kendinize iyi bakınn
