Kaldım mı sokak ortasında? Hemen yanıtlıyım EVET KALDIM. Allah'ım bu nasıl bir salaklıkdır? Kendi soruma kendim cevap veriyorum. Neyse o parka geri dönüp arabama bindim. Eve gitmek istemiyorum. O yüzden gece yarısı olmadan gittim bara. Sabahlara kadar eğlendim. Ee ne demişler "Gencim güzelim, fazla bakma üzerim.!" Eve geç gittim. Sessizce anahtarla kapıyı açtım. Yukarı çıkıp üstümü değiştirmeden yatağa attım kendimi. Neredeyse sabah uyandığımda anneme bara gittiğimi söylüyordum! Neyse annem düğünden önce sevgili kayınvalidemin evinde alışmam için kalcağımı söyledi. Tamam tamam nedir bu acele. Evleneceğim. Kahvaltıya yetişmemek için yavaşca süzüldüm resmen arabada giderken. Evlerine daha önce gittim. Ama sadece Emir'den ders notlarımı almak için. Eve vardım ve kapıyı istemeyerek çaldım.
-Buyrun hoşgeldiniz Hazal hanım.
-Hoşbuldum. Nur hanım nerde?
-Buyrun içerde.
İçeri girdim. Ve "hoşgeldin gelinimm!" Diye gülen yüzle karşılandım. Ben bu ailede sadece Nur hanım ve Emir'e kanım ısınmıştı. "Sağolun. Emir evde mi? " Nur hanımın gözünden iki damla yaş aktı ve
- O öldü. Konuyu kapatalım.!
ŞOKE oldum! En yakın arkadaşımdı o benim. Kankamdıı ya! Baran geldi bana yaşayacağımız evi göstermeye başladı.
