Çiçek Bahçesi ( Gerçek Ailem )

1

İyi okumalarr🤍

______________________________________
.
.
.
.
.

" Bahar " kapının biranda büyük bir gürültüyle açılmasıyla yattığım yataktan daha doğrusu kemiklerimi kırmak üzere olan bütün yayları bozulmuş yataktan yere düştüm.

Tamda tahmin ettiğim gibi annem gelmişti. Her zamanki gibi ya bana kızmaya ya da vurmaya gelmişti. Aslında şaşırmamıştım onlar için sadece bir oyuncaktım.

Tek şaşırdığım şey saatin çok geç olmasıydı.

" Sağarmısın? İki saattir bağrıyorum neden kalkmıyorsun hee söylesene "  diye yüzüme yüzüme bağırıyordu. Aslında sanırım ona cevap vermeyecektim. Yüzüne ne kadar duygusuz ya da umursamaz olabilirsem öyle baktım.

O da bakışlarımdan rahatsız olmuş olacak ki beni kolumdan tutup düştüğüm yerden kaldırdı. Pardon fırlattı." Git üzerini giyin ne boş boş bakıyorsun suratıma! En iyi kıyafetlerini giy ve 15 dakika içinde kapıda ol "  demesiyle kaşlarım çatılmıştı.

Sabahın köründe ne yapacaktık ki biz.

Kapıyı tekrardan büyük bir gürültüyle kaptmasıyla odamdan çıkmıştı. Bir kaç saniye arkasından bakıp tekrardan yatağıma ilerledim ve yastığımın altından neredeyse her yeri kırılmış telefonu aldım. Saate baktığımda gerçekten de şaşırdım çünkü saat sabahın 05.22'siydi.

Çok oyalanmadan birkaç parça bir şey giydim. Onlarında çok yırtık ya da küçük olmadığına karar vererek giymiştim. Yüzümü yıkadıktan sonra saçlarımı taradım ve telefonumu alıp yukarı kata çıktım.

Evet odam bodrum katıydı çünkü ailemin bana layık gördüğü yer bodrumdu.

Yukarıya çıktığımda annemi de babamı da kapının önünde telaşla beni beklerken gördüm. Babamın bakışlarının bana dönmesiyle gözlerinde ki damarların daha da belirginleştiğini gördüm. Ardından hızla bana doğru yürüdü. " Her şey burda bitti " diye fısıldadı ama ben duymuştum.

Sonra elini kaldırdı. Bana tam vuracakken annem babamın elini tutu ve yavaşça başını sağa sola salladı. Şaşkın ve korkmuştum. Babamın bu halinden mi yoksa birazdan başıma gelecek şeylerden mi korkmuştum bilmiyordum.

Ama şuan deli gibi korkuyordum.

Annem bana dönüp " Hadi sen çık arabada bekle biz birazdan geliyoruz " dedi. Annem ilk defa bana karşı bu kadar nazik olmuştu. Hızlıca kafamı salladım ve adımlarımı hızlandırıp dışarı çıktım.

Bir şeyler oluyordu ama ne olduğunu çözemiyordum. Çözememek canımı sıkmaya başlamıştı. Bacağım kendi kendine titremeye başladı. Şuan o kadar stres olmuştum ki kriz geçirecektim ama onların yanında geçiremezdim. Durmam gerekiyordu ve bende sakinleşmek için sayı saymaya başladım.

1

Sakin ol.

2

Her şey yolunda.

3

Bahar sakin hadi sakin ol

4

Hadi nefes al.

Sanki nefesim daha fazla kesildi ama tam zamanın da annem ve babam geldi. Tamam sakinim. Sakinim.

Aslında onlarla konuşmak istiyordum. Nereye gidiyoruz , noluyor biri bana bir şey desin diye çığlık atmak istiyordum ama aynı zamanda o adamın beni dövmesinden korkuyordum.

Bende kısık bir sesle anneme dönüp fısıldadım. " Nereye gidiyoruz? Lütfen açıklarmısın "  dedim. Evet annemle sizli bizli konuşuyordum sanırım biraz tuhafım. Ya da annemle beni böyle büyüttüğü içindir. Sanırım hiç bilemeyeceğiz.

Annem bana hiç dönmeden cevap verdi " hastaneye gidiyoruz " dedi. Kaşlarım biraz daha çatıldı. Kötü bir şey mi olmuştu herhangi birine.

" Neden peki birine kötü bir şey mi oldu " diye tekrardan fısıldadım. Annemde bu sefer bana dönerek sırıttı ve " doğum sırasında bebekler karışmış ve bu yüzden dna testi için hastaneye gidiyoruz. Yani kısaca benim kızım değilsin " dedi. Benim kızım değilsin. Yani onun daha doğrusu onların kızı... şaşkınlıktan ağzım açıldı ama o daha fazla sırıttı.

Benim gözlerim dolmuştu ama o 16 yıllık kızını şuan silmişti. Hemde " iyiki " diyerek silmiştim beni. Bazen bana kızmıştı bazen bana vurmuştu ama o karşıma geçip hiçbir şey olmamış gibi gülüyordu.

Sanki o beni büyütmemişti sanki o ilk adımlarımı görmemişti sanki ilk kelimemi duymamıştı…

Yavaşça tekrardan kafasını cama çevirdi. Bende daha fazla ona bakmadan kafamı çevirdim. O adam navigasyonu açtığı için gideceğimiz yerin ne kadar uzak olduğunu görebiliyordum.

Şuan tek istediğim uyumaktı.

Eski olan kulaklığımı cebimden çıkardım ve kulağıma taktım. Ağlamayacaktım ağlarsam toparlanamazdım. Sakinim sakin olmalıydım. Uyumalıydım. Yavaşça gözlerimi kapattım.
.
.
.
.
______________________________________

Merhaba, nasılsınız?

Umarım beğenmişsinizdir.
Görüşlerinizi paylaşsanız çok güzel olur.

GÖRÜŞÜRÜZ🤍