Çiçek Bahçesi ( Gerçek Ailem )

2

İyi okumalarr 🤍

______________________________________
.
.
.
.
.
Yaklaşık 15 dakika önce uyanmıştım ve şuan Özel Öztürk Hastanesinin içine girmiştik. Arabada yaşadığım şok dalgasından beri tek kelime bile etmemiştim ve sadece uyumuştum.

Hastanelerden nefret ediyordum.

Ve şimdi doktorun yerini öğrenmiş ve oraya yürüyorduk. Nedensizce çok gerilmiştim. İki ailede çocuklarının karıştığını öğrenmişti ama belkide karışmama ihtimalimiz de vardı. Ya bunun sonunda yine ben zararlı çıkarsam diye düşünüyordum.

Çünkü bu sefer o adam beni sağ bırakmazdı.

Annem büyük bir heyecanla kapıyı tıklattı ve içeri girdi. Tabii ki ben onun umurunda değildim ama yinede elimden tutmasını ve bana " burdayım" demesini çok isterdim.

Ya da kısacası bir annem olmasını çok isterdim.

O adam yani babamda bana bakmadan içeri girmişti. Geriye sadece ben kalmıştım. Derin bir nefes alıp odaya girdim. Kimsenin suratına bakmayarak bir sandalyeye oturdum.

Belkide göreceğim şey yüzünden korktum.

Çünkü şuan annemin dedikleri doğruysa ben onların kızıydım ve onlara benziyor olmam lazımdı. Kafamı kaldırıp annem ve babama baktım ama böyle bir şey görüceğemi tahmin etmiyordum. Annem dolu gözlerle karşıya bakıyordu. Babamsa hayranlıkla.

Kafamı yavaşça karşı tarafa çevirdim ve gördüğüm şeyle bildiğiniz dondum kaldım. Elinde telefon olan ve ona bakan bir kız vardı. Aynı annemin sarı saçları gibi saçları , babamın ela gözleri gibi gözleri vardı. Kız bildiğiniz annemin kopyasıydı.

Sanırım başımdan aşağı kaynar sular döküldü.

Ben hiç annem ve babama benzemiyordum. Küçükken anneme bunu sorduğumda bana " senin gibi biri zaten bana benzememeli " diye cevap vermişti. Bazen bunun aklıma gelmesiyle gözlerim dolardı , aynı şimdi olduğu gibi. Annemin sarı saçları , koyu kahve gözleri vardı. Benim ise koyu kestane saçlarım , biri yeşil diğeri mavi olan gözlerim vardı.

Ve tahmin edin annem bu gözlerimi severmiydi? Tabii ki de hayır! Annem göz renklerim yüzünden beni dışarıya bile çıkarmazdı. Ve sanırım artık anlamıştım. Annem beni kendi kızı olarak hiç görmemişti. Bir bakıma aslında onun kızı olmadığımı anlamıştı.

Gözlerim kızın yanına kayınca yine şaşırmıştım. Çünkü karşımda tıpa tıp bana benzeyen bir çocuk vardı. Ama çocuğun bakışları hiç iyi hissettirmiyordu beni. Sanki bana bariz bir şekilde öfkelenmişti. Ya da nefret , üzgünlük , pişmanlık... Bilmiyordum. Bende ondan gözlerimi kaçırıp ellerimle oynamaya başladım.

Birkaç saniye böyle geçti ve doktor söze atıldı." Öncelikle konuya nerden başlayacağımı bilmiyorum ama sizden özür dilemek istiyorum. Hastanemizin bu karışıklığı yaptığı için. İlk olarak Sezgin beyden ve Yaman beyden kan alalım sonrada çocuklardan kan alıp laboratuvara teslim edelim. Hastanemiz böyle bir karışıklığı yaptığı için sonuçları iki saate çıkar " dedi. Fakat adının Sezgin olduğunu öğrendiğim adam oturduğu yerden hızlı bir şekilde kalkarak doktorun yakasına yapıştı.

Elim otomatikman başımı korumaya gitmişti ve kalbim çok hızlı atmaya başlamıştı. Oturduğum yere biraz daha sindim. Ve karşı tarafta oturan mavi gözlü kadının bu hareketimi gördüğünü gördüm. Sezgin bey doktora bağırmaya başladı " Ne demek lan ne demek çocuklar karıştı. Oyuncakmı lan bunlar! "diye adeta kükredi. Gözlerim dolmaya çoktan başlamıştı.