MY SEX DOLL BOYFRIEND

07

~••~

"Ano ang gagawin ko sa lalakeng ito?" Nakapameywang ako sa harap niya habang nakahiga siya sa kama at walang malay. Ginamit ko ang buong lakas para lang madala siya rito. Ni hindi ko magawang lapitan pa siya ngayon dahil pagod na ako. Pero ano pa bang magagawa ko, e may lagnat siya at basang-basa ang katawan.

Hindi na ako nagdalawang isip na hubaran siya. Kapag tumagal ang basa niyang damit sa katawan niya ay mapasama pa ang kalagayan nito.

As I stood over Ace, debating my next move, I couldn't help but feel a surge of both concern and embarrassment. His pale skin glistened with water, and his damp hair clung to his forehead. He was burning up; the fever radiated from him like heat from a flame.

"Bahala na," bulong ko sa sarili ko. With trembling hands, I reached for the hem of his soaked shirt. As I pulled it over his chest, I paused for a moment, my breath hitching as my fingers brushed over his defined muscles. His skin was warm, too warm, and each touch made my own heart race.

"Louay, focus," I muttered, shaking my head to clear my thoughts. I managed to remove the shirt and tossed it aside. Ace's toned chest and abs were now exposed, rising and falling with each shallow breath. For a moment, I was caught between admiration and worry.

"Why do you always get yourself into trouble?" I whispered, grabbing a towel to dry him off. Gently, I dabbed at his skin, trying not to let my gaze linger too long on the sharp lines and hard curves of his body. Every touch felt too intimate, too personal, but I couldn’t stop.

His eyelids fluttered for a moment, and I held my breath. Was he waking up?

"Mm... Louay?" Ace's voice was soft, hoarse. His eyes barely opened, but a small, weak smile crossed his lips.

"Mmh," I replied, my voice almost breaking. The room seemed to close in around us, every noise fading into the background as I focused solely on him.

"Sorry... for troubling you... again," mahina pero rinig ko parin. Ewan, parang may naramdaman akong lungkot sa sinabi niya. He closed his eyes again and I saw a water that slowly dropped.

He's crying?

Oh, nagmamalikmata lang ako.

Nakilala ko si Ace noong nakaraang gabi. Yesterday, he just broke my electric oven when he tried to cook something. I was so angry at that time. Maybe he's crying because he felt guilty.

"What have you done!" Galit na sambit ko nang makitang may maitim na usok ang lumabas galing sa kusina. Kakagising ko lang at ito ang naabutan ko. Nag-aalala siyang lumapit sa akin.

"Uhm... I was trying to prepare breakfast but then your oven isn't functioning well," aniya. Tumikhim ako at tiyaka pumunta ng kusina.

Nanlaki ang mata ko nang makitang kulay itim na ang dati kong kulay puti na oven.

"ACE!!!!!" Sigaw ko.

"Sorry,"

"Hindi ko matatanggap iyang sorry mo! Sino ba kasi ang nagsabing magluto ka, hah?"

" Gusto ko lang naman na alagaan ka. Hindi ko kasi nagawa sa'yo iyon noon." maraang sagot niya.

" UGH!" biglaang ungol ni Ace.

Bumalik ako sa tamang pag-iisip nang makita kong nanginginig siya. Agad akong tumayo at kinuha ang isang paris ng pajamas sa may cabinet.

Bumalik na naman ang alaalang iyon. Hindi kasi maalis sa isip ko iyong sinabi niyang 'hindi niya nagawa ang alagaan ako noon'. Bakit ba kasi sinabi niya iyon? Ayan tuloy, siya na ang laman ng utak ko. At tiyaka palaisipan parin kung bakit naging tao siya. Nakapag-aral naman ako, pero wala ni isang libro ang makakapagpaliwanag ng nangyayari.

Tapos ko nang isuot sa kanya ang pang-ibabaw pero natigil ako ng matantong hindi ko pa pala nahubad ang basang short niya.

Napalunok ako.

Tang ina.

"Kaya mo ito, Louay!" bulong ko sa sarili. Huminga ako ng malalim at dahan-dahang ibinaba ang shorts niya. I was about to put the pajamas on when he suddenly grabbed his underwear and slowly took it off. I froze and my mind went blank.

I SAW HIS SWORD AGAIN!

May malakas na kuryinting dumaloy sa buo kong katawan. At naramdaman kong uminit ang dalawa kong pisngi. Hindi ako makapagsalita pero mabuti nalang ay kusang gumalaw ang mga kamay ko para hawakan... I— I mean para ipasok ang kanyang dalawang paa sa butas ng pajamas at tuluyang matakpan ang tang inang sandatang iyan.

Masama ko siyang tinignan. Pero nakapikit lang siya. "Bwesit ka!" madiing sambit ko.

Tumayo na ako para magluto ng dinner. At para mapainom ko na ng gamot ang lalakeng iyan. Kailangan ko na rin talagang lumabas. Baka ikamatay ko pa ang manatili sa kwartong ito dahil sa heart attack.

Pagkatapos kong magluto ay umakyat na ako sa kwarto niya. Dalawang araw ko palang siya nakasama ay ganito na agad ang nangyayari. Mukhang ginawa pa akong caregiver.

Dahan-dahan kong binuksan ang pinto. Pagkapasok ay inilapag ko ang dalang pagkain sa side table at umupo sa tabi niya. Mahimbing na yata ang tulog niya dahil rinig ko ang kanyang mahinang hilik.

I stirred the soup, the warm aroma filling the room. I picked up the spoon, ready to feed him, but my hand hesitated. I swallowed hard, trying to shake off the awkwardness that came with this sudden responsibility. But it was too late to back out now. I wasn't going to leave him hanging.

"Ace, wake up!" sambit ko, hinawakan ko ang braso niya at marahang inalog. Dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata, tila hirap pa rin sa kanyang kalagayan.

"Louay..." Mahinang bulong niya, halos paos na ang boses. Nakita ko ang bahagyang pag-angat ng labi niya sa isang matamlay na ngiti, at ewan ko kung bakit pero may kung anong kiliti sa dibdib ko ang nadama.

"Tumigil ka sa pagngiti, kumain ka muna." I rolled my eyes, pero alam kong namumula na ang mga pisngi ko.

"Ikaw ang nagluto?" tanong niya, pilit na inaabot ang kamay ko.

"Oo. Kaya dapat ubusin mo ‘to." Sinandok ko ang sabaw at inilapit sa labi niya. He tried to sit up but struggled, kaya kusa akong lumapit pa para tulungan siya. The distance between us narrowed, and I could feel his warm breath against my skin.

“Salamat,” he whispered before sipping the soup. Parang may kung anong init ang gumapang sa buong katawan ko sa tuwing magtatama ang mga mata namin. His gaze was soft, filled with something unspoken.

“Stop staring,” sambit ko, hindi makatingin nang diretso. Naramdaman ko ang pagtawa niya, mahina pero may kurot sa puso. Pero parang wala siyang narinig. Hindi nalang ako umimik pa at pinagpatuloy na subuan siya.

Katahimikan.

Pawang tunog ng paghigop niya ang maririnig sa buong kwarto. This sex doll seems to have a human mind. Malamang dahil tao na siya ngayon.

Pagkatapos niyang kumain ay pinainom ko na siya ng gamot at pinahiga. Iniligpit ko narin ang pinagkainan.

"Magpahinga ka," sambit ko. Hindi siya sumagot at nanatiling nakatitig sa akin. Hindi ko siya pinansin. Naglakad na ako paalis ng kwarto nang biglang...

"Uay baby!" biglaang sambit niya. Nabitawan ko ang dalang bowl habang bumilis ang pagtibok ng puso ko. Anong sabi niya? Uay baby? Why?

Why he sounded like him...