Nanno: Shadows of the Past

Chapter 1: The Forgotten Letter

(POV: Nanno)

The school bell rang, signaling the end of another uneventful day. Students flooded out of the classrooms, laughing and chatting, unaware of the girl standing alone at her desk. Nanno gazed out the window, her fingers absentmindedly tracing the edge of a forgotten textbook. There was always something strange about the way she felt here, like she didn't belong, like she was just passing through.

As the last of her classmates left the room, Nanno slowly gathered her things. She had learned to be patient. After all, she wasn't in a rush. But just as she was about to leave, a crumpled envelope fell from between the pages of her notebook. She froze. It was a letter — one she didn't remember putting there.

Her eyes scanned the envelope, the name written in hurried, jagged handwriting: Nanno. The handwriting wasn't familiar, and there was no return address. Her heart skipped a beat. Curiosity tugged at her, and despite the voice in her head telling her to walk away, she opened it.

The letter was short, but it held a message that chilled her to the core:

"Your past isn't what you think it is. Your true family awaits. Find the truth before they do."

Nanno's pulse quickened. She read it again, then again. There was no signature, no clues — just this cryptic warning. Who sent this? And why now?

She folded the letter carefully, tucking it into her bag as if it held the key to a door, she had been too afraid to open. There was no turning back now. Something deep inside her told her this letter was only the beginning.

As she walked out into the hallway, the whispers of her classmates seemed to fade away. For the first time, she felt like she was being watched — and it wasn't just the usual suspicion she inspired. It felt like something bigger. Something darker.

บทที่ 1: จดหมายที่ถูกลืม

(มุมมอง: แนนโน่)

เสียงระฆังดังขึ้น ส่งสัญญาณว่าหมดเวลาเรียนอีกหนึ่งวัน นักเรียนหลั่งไหลออกจากห้องเรียน ไปหัวเราะและพูดคุยกันโดยไม่รู้ตัวว่ามีสาวคนหนึ่งยืนอยู่คนเดียวที่โต๊ะของตัวเอง แนนโน่จ้องออกไปนอกหน้าต่าง นิ้วมือของเธอลูบไปตามขอบของหนังสือเรียนที่ลืมไปแล้ว รู้สึกมีบางอย่างแปลกๆ เกี่ยวกับความรู้สึกที่นี่ เหมือนเธอไม่ใช่คนที่อยู่ในที่นี้ เหมือนแค่ผ่านมาและจะไป

เมื่อเพื่อนๆ ในห้องเรียนเดินออกไปหมดแล้ว แนนโน่ค่อยๆ เก็บของของตัวเอง เธอได้เรียนรู้ที่จะอดทน มาเสมอ เพราะสุดท้ายแล้ว เธอไม่รีบร้อนอะไร แต่ในขณะที่เธอกำลังจะเดินออกจากห้อง จู่ๆ ก็มีซองจดหมายยับยู่ยี่ตกลงมาจากระหว่างหน้ากระดาษของสมุดโน้ตของเธอ เธอหยุดชะงัก มันเป็นจดหมาย — จดหมายที่เธอไม่เคยจำได้ว่ากลับมาไว้ที่นี่

เธอเปิดซองจดหมายขึ้น ดวงตาของเธอสแกนหาชื่อที่เขียนด้วยลายมือหยาบๆ และรีบๆ บนซอง: แนนโน่ ลายมือไม่คุ้นเคยเลย และไม่มีที่อยู่กลับ ใจของแนนโน่เต้นเร็วขึ้น ความอยากรู้ดึงดูดเธอ แม้ว่าจะมีเสียงในหัวบอกให้เธอเดินจากไป แต่เธอก็เปิดมันออก

จดหมายสั้นมาก แต่ข้อความในนั้นทำให้เธอรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งร่าง:

"อดีตของคุณไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ครอบครัวที่แท้จริงของคุณรออยู่ ค้นหาความจริงก่อนที่พวกเขาจะทำ"

ชีพจรของแนนโน่เต้นแรงขึ้น เธออ่านมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่มีลายเซ็น ไม่มีเบาะแส — มีเพียงคำเตือนลึกลับนี้เท่านั้น ใครเป็นคนส่งมัน? และทำไมถึงเป็นตอนนี้?

แนนโน่พับจดหมายอย่างระมัดระวังและใส่มันลงในกระเป๋าของเธอเหมือนมันถือกุญแจไปสู่ประตูที่เธอกลัวจะเปิดมัน ไม่มีทางหันหลังกลับอีกแล้ว บางอย่างในใจของเธอบอกว่า จดหมายนี้แค่เริ่มต้นเท่านั้น

ขณะที่เธอเดินออกไปในทางเดิน เสียงกระซิบของเพื่อนๆ ดูเหมือนจะค่อยๆ จางหายไป สำหรับครั้งแรกที่เธอรู้สึกเหมือนมีใครบางคนคอยเฝ้ามองเธอ — และมันไม่ใช่แค่ความสงสัยทั่วไปที่เธอมักจะได้รับ มันรู้สึกเหมือนบางสิ่งบางอย่างที่ใหญ่กว่า บางสิ่งที่มืดมิดกว่า