Hindi parin ako makapaniwalang lahat ng sinasabi ni tito ukol sa hindi kapani-paniwalang mga zombie ay totoo. Kalat na ang balita sa kahit anong tv station, may mga pagsabog, giyera at kamatayan. Ang dami na nila, ano na ang mangyayari sa mundo?
"Saan tayo pupunta tito Andre?" Hindi ko sya tunay na tito, tinatawag ko lang syang tito dahil tatay sya ng kaibigan kong si Isabelle.
Speaking of her...
"Nasaan na po si Isabelle tito?" Biglang nanlungkot at lumuha ang mga mata nya. Huwag mong sabihing...
"Patay na sila Heav, kakauwi lang nila ng bahay nun ng masugod sila ng mga zombie, hindi ko manlang sila naligtas, isa lang ang binilin sa akin ng anak ko yun ay ang iligtas ka. Mabuti at naabutan pa kita bago ka pa nila maging biktima." Halata sa boses nya ang pagka-lugmok, nakaka-awa sya, sana buhay pa ang mag-ina nya.
Si tito Andre ay isang militar sa katunayan mataas na ang rangko nya hindi ko alam basta niri-respito sya ng lahat. Ang swerte nga ni Isabelle na may tatay syang ganto, mapagmahal, matiyaga at higit sa lahat sobrang sarap. Malaki at ma-mucles ang katawan, nasa-6"+ ang taas nito na syang ikinatutuwa ko, para sa akin kasi kung mataas mahaba din ang dinadalang kargada.
Tangina mo Heaven, dapat nagluluksa ka sa pagkamatay ng best friend mo bakit kahayupan parin ang nasa isip mo. Puta ka talaga, burat lang ba laman ng isip mo? Sermon ko sa aking sarili.
"Puntahan muna natin bahay nyo, sana ayos lang sila doon." Tinutukoy nya ang pamilya ko. Nagaalala na tuloy ako sa kalagayan nila, baka ano na ang nangyari doon lalot kalat narin sa lugar ang mga zombie.
"Bilisan natin tito, nagaalala na ako sa kanila." Mas binilisan nyang mag-maneho, takot ako sa mabilis na takbo ng sasakyan pero sa puntong to nasa pamilya ko lang nakatuon ang aking isipan.
Ng makarating kami sa sa bahay agad kong hinanap sila sa loob. Isang imahe ang tuluyan kong iniyakan at niluhuran habang umiiyak. Si mama, papa.
"Ma, Pa!" Sigaw ko habang humahagulgol sa pagiyak. Hindi ko na makamit ang pangarap kong matikman ang burat ng aking ama kasi patay na sya.
"Nalulungkot ako sa pagkamatay ng mama at papa mo Heav, pero kailangan na nating umalis agad dito. Maya-maya magiging zombie na silang dalawa at wala silang sinasanto kahit ikaw na sariling anak. Maari ka nilang patayin. Hindi ko rin kayang barilin sila upang manahimik na kaya mas mabuting iwan na lang natin sila, yan lang ang mas mabuting gawin sa ngayon."
Gusto kong hindi sumangayon kaso tama sya, pinunasan ko ang mga luha ko sa aking mga mata at saka tumayo. Hinarap ko sya at niyakap, inimagine ko na lang na sya si papa para naman mawala tong sakit na aking nadadarama.
"Pwede bang ikaw na lang maging papa ko, tito? Ma mi-miss ko kasi si papa." Niyakap nya ang likuran ko saka hinalikan sa nuo.
"Ikakasaya ko naman yun Heav, wala narin akong anak kaya ituturin narin kitang akin." Ang sarap na madinig ang katagang iyon, lalo lang akong napayakap sa mainit nyang katawan.
"Tara na po papa, alis na tayo dito. Saan po tayo pupunta ngayon?" Tanong ko, lumalakad na kami palabas ng bahay habang ang kamay namin ay hawak ang isat-isa.
Tinaas nya ang kamay ko na hawak nya saka hinalikan. "Kung saan puwede tayong manatili ng ligtas, balita ko may ginagawang tatangkahan sa timog bahagi ng bansa, doon tayo pupunta. Maliligtas tayo nak, mabubuhay tayo."
Yayakap na sana ulit ako sa kanya ng biglang may sumulpot na tatlong zombie. Agad na binunot nya anh baril saka pinutukan mismo sa kanilang ulo. Ayun bumulagta ang tatlo sa kalsada.
"Bilisan na natin gumagabi na at balita ko mas active ang mga zombie kapag gabi kaya hindi tayo puwedeng pagala-gala tuwing walang araw."
Sumakay na kami ng sasakyan nya, hindi naman sya nagatubiling magmaneho para makaalis sa lugar. Lumingon ako sa aming bahay, parang panaginip parin ang mga nangyayari. Wala na sina mama at papa, dinadasal ko na lang na sana mapayapa ang paglisan nila sa mundo.
"Shh... Tama na yang iyak, wala na tayong magagawa. Kung ako sayo matulog ka na lang para sa gabi may lakas ka at baka may sumugod sa ating mga zombie."
Tama ngang magpahinga na muna ako, ilang burat narin kasi ang pinagod ako ngayong araw, sakit nang katawan ko, mabuti at nasarapan naman ako sa pagtratrabaho nila sa butas ko.
Nagising akong madilim na ang paligid. Hinanap ng mata ko si Tito. Wala sya sa tabi ko, saan kaya sya napunta? Tanong konsa sarili.
Nakakatakot ang mga tunog na naririnig ko sa labas. Gusto kong lumabas kaso takot ang lola nyo. Hindi takot sa anim na burat pero ngayon parang binasang pusa.
"Tito nasaan ka na?" Hindi parin talaga ako sanay na tawagin syang papa, mas masarap.kasi iyon itawag sa kanya habang kinakantot na nya ako.
Nagulat ako sa biglang pagsulpot ng isang lalaking hindi ko kilala sa bintang inuupuan ko. "Oh my god!"
Natawa sya at nagsabi. "Pare ito bang sinasabi mong anak mo? Nakakatawa parang kambing eh." Nangaasar pa.
Sumulpot naman si tito sa tabi nya kasama pa ang isa. Lahat sila ay naka-uniforme ng army, alam kong magkakakilala sila.
"Huwag mo na asarin yan pare, matatakutin talaga yan sa isang bagay lang yan hindi natatakot. At saka anak ang tawag ko sa kanya dahil matalil na kaibigan sya ng anak ko."
Kakaiba ang meaning ng sinabi nya sa kalagitnaan ng kanyang mga kataga, isang bagay lang daw ang hindi ko kinatatakutan? Kung hindi ako nagkakamali mukhang alam na nya ang mga gusto at nagpapasaya sa akin. Mukhang mapapalaban na naman ako nito ha. At shit ang lalaki nila, ma-muscles at puro mga ama kaya sanay sa mga kantutan.
"Tangina mo pare, tuloy natin pagusapan natin ha." Wika naman ng isa. Tangina tama nga ang hinala ko.
"Wala na tayong sagabal, wala na tayong pamilya kaya kahit ano magagawa natin. End of the world na, may mga batas pa ba tayong susundin? Wala kaya tuloy na tuloy tayo dyan pare alam ko namang game din tong isang to." Sabi naman ni Tito.
Pumasok sila sa loob, nasa likuran umupo ang dalawa. Nararamdaman ko na ang pangangati ng butas ko, tangina wag nyo nang patagalin.
"Anong oras na tito?"
"Alas tres na ng umaga nak, kung nais mong matulog matulog kalang dyan. Pupunta tayo ng isang lugar upang maka-hanap ng makakain."
Pero hindi ako gutom. Kung burat ang ipapakain nyo hindi ko tatanggihan yan.
...
Vote, share and follow.
