Za horyzontem

Rozdział 3

Leżałam na łóżku, wpatrując się w sufit, który wciąż wydawał się mi obcy. Mój pokój nie miał jeszcze swojej charakterystycznej atmosfery – wszystko było nowe i puste. Kilka kartonów zalegało pod ścianą, czekając na rozpakowanie. Czułam, jakby to wszystko nie było naprawdę moje.

Wzięłam telefon do ręki i spojrzałam na godzinę. 23:47. Noc. W mojej głowie kłębiły się myśli, ale żadna z nich nie była w stanie przegnać tej nieznośnej pustki, którą czułam w brzuchu. Jutro zaczynam nowy start w nowej szkole. Co to w ogóle oznacza? Jak się wpasować w miejsce, które wydaje się tak inne? Wzięłam głęboki oddech i odłożyłam telefon. Co miałabym napisać do Veronica? Że boję się? Że czuję się jak ktoś, kto nie ma prawa być w tym miejscu?

Poczułam ciężar tych myśli na plecach. Przesunęłam nogi z łóżka i wstałam, podchodząc do okna. Na zewnątrz widać było kilka domów, ich okna były jeszcze oświetlone. Niektóre rodziny kończyły swój dzień, zupełnie nieświadome tego, że ja tu jestem, że dla mnie to wszystko jest nowe. Na chwilę wyobraziłam sobie, że za kilka miesięcy będę patrzyła na te same okna i myślała, jak bardzo się tu zmieniłam. Może wtedy poczuję się tu trochę bardziej u siebie? Może.

Położyłam dłonie na chłodnej szybie, starając się poczuć jakiś kontakt z tym miejscem, które miało być teraz moim domem. Ale wszystko, co czułam, to tę pustkę. Po kilku sekundach odwróciłam się, by spojrzeć na mój pokój. Na razie nic tu nie było moje. Wzrok przesunął się po rzeczach, które kiedyś miały dla mnie wielką wartość, a teraz leżały w kartonach, jakby czekały na to, by ktoś je w końcu odkrył.

Znowu spojrzałam na telefon. Victoria i Max na pewno teraz już śpią a ja muszę sama sobie poradzić z tymi wszystkimi emocjami. Jutro. Jutro wszystko się zacznie. I to jest jedyne, co teraz mogę zrobić – po prostu iść i zobaczyć, co z tego wyniknie.