Geleceğe Tutunmak [ VeyKen ]

1.Bölüm

Hikayemizin İsmi Geleceğe Tutunmak Oldu Arkadaşlar. Hepinize Önerileriniz İçin Teşekkür Ederim.

Yeni bir gün doğuyordu.Kenan gözlerini açtığında kafasını yavaşca çevirip kollarının arasında uyumakta olan kardeşini uzun uzun öpmüştü. Dün geceden tüm eşyaları paketlemişler, bugün erkenden yola çıkacakları için evde bırakacakları tek eşya olan eski püskü kanepenin üzerinde sarmaş dolaş uyumuşlardı.

"Saat kaç?" dedi Veysel gözlerini açmaya çalışırken.

"Uyanacağın kadar geç değil henüz.Uyu biraz daha." dedi gülümseyerek. Veysel itiraz etmemiş, sokulmuştu abisine biraz daha.

Aslında ikisinin de pek uykuyu sevdiği söylenemezdi. Kenan doktor olduğu için pek de uyumazdı zaten. Veysel ise sabah akşam yenilikçi projelerine çalışır, onları bitirmeye uğraşırdı. Özel işler alan başarılı bir iç mimardı kendisi.

Babaannelerinin ölümüne kadar Kenan bir sağlık ocağında doktorluk yapıyordu. Veysel de küçük bir inşaat şirketinde çalışıyordu. Ama aslında ikisi de çok iyi okullarda okumuş ve mezun olmuşlardı. O yüzden büyük hastanlerin, büyük şirketlerin geri çeviremeyeceği birer adaydılar. Yaşadıkları bu küçük mahallede sadece babaanneleri sayesinde barınabildiklerini biliyorlardı. Ve şimdi yeni bir başlangıç yapma vakti gelmişti.

*******************

"Abi sence bu yaptığımız ne kadar mantıklı?" dedi Veysel yan koltukta bir yandan esnerken.

"Ne? Niye mantıksızmış paşam?" dedi Kenan kardeşinin hâla ayılamamış olmasına gülerek.

"Açım ben aç. Aç aç yola mı çıkılırmış?" dedi Veysel burnundan solurken. Kenan bir şey dememiş, arabayı sürmeye devam etmişti. Bir süre sonra bu mahalledeki belki de en sevdikleri yerin önünde durduklarında döndü kardeşine.

"Abinin seni aç aç yola çıkaracağına inanman da ayrı bir hoştu. Kırıldım biraz"

"Ya, ama nerden biliyim ben kahvaltıcıya geldiğimizi?"

Kenan ona cevap vermeden masalardan birine ilerlediğinde Veysel de hızla peşinden geliyordu.

"Gerçekten kırıldın mı bana? Abi?" dedi hemen titreyen sesiyle. Kenan bir şey dememişti yine.

"Abi ya, bir şey desene ?" dedi Veysel her dakika daha da korkuyordu.

"Kırıldım" dedi Kenan sonunda. "Kendini affettirmek için bir şeyler yapman gerek."

"Of abi ya!" dedi Veysel derin bir nefes vererek. "Yüreğime mi indireceksin? Yine mi aynı taktik gerçekten?"

"Ciddiyim ben" dedi Kenan tavrını bozmadan.

"Hmm" dedi Veysel. "Sen küçük kardeşini üzmezsin ki ama, küsmezsin de ona.hı?"dedi abisine yavru kedi bakışları atarken.

"Tamam tamam, ne yapacakmışım senin beni affetmen için?"

"Arabayı sen kullanacaksın."dedi Kenan çayından bir yudum alırken.

"Abi ya , ama bu bildiğin kötülük."

"Öyle mi beyefendi, O kolileri bana taşıtırken kötülük değildi de şimdi mi kötülük oldu? Belim koptu kolileri taşırken."

"Ne?" dedi Veysel bakışları ciddileşirken. "Belin mi ağırıyor senin, niye söylemedin ki bana? Çok mu kötü. Hastane.. Hastaneye gidelim."

"Korktun mu sen?" dedi Kenan kardeşinin yanaklarını sıkarken.

"Çok değil, ama araba kullanabilecek kadar da az değil. Biraz dinlensem geçer."