අරලිය ගහක් ලග තියන සොහොන් කොත් දෙකක්.. කාගෙද කියලා දන්නවාද?.. රවිහාර සහ මිහිදු කියන දෙන්නාගෙ සොහොන් කොත් දෙක අහිංසක ආදරවන්තයෝ දෙන්නෙක්. ස්භාදහමේ වැරදි නඩු තීන්දුවක් නිසා සම්පූර්ණ නොකල මගදීම නැවතී ගිය ආදර අන්දරයක අයිතිකාරයෝ දෙන්නෙක්.
" මිහිඳු.. ඒ මම.. රවිහාර.. ඒ ඔයා.. අයියා දන්නාවද අයියෙ. එදා රවිහාරව නුවර පොළවට භාර දීපු දවසෙ හරියටම මෙතනදි මිහිඳු ගුලි වෙලා ඇඩුවා අයියෙ. මම ඇඩුවා අයියෙ.. මම දෙස් තිබ්බා. බැන්නා.. සාප කලා. ඔයා කි-ව්වා.. කවදාවත් නු-වර පොළවට අ-අපේ කදුළු එකතු වෙන එකක් නැහැ කියලා. ඒත් එකතු වුනා අයියේ. මම පොළව බදාගෙන වැස්සෙ ගුලි වෙලා ඇඩුවා. "
මිහිඳු ඒ සොහොන් කොත දිහා බලාගෙන මගේ අත එයාගෙ අතට තවත් තද කරගන්න ගමන් අඩ අඩ කියෙව්වා පිස්සුවෙන් වගේ විදූ කියෙව්වා.
" ශ්.. ඒ දේවල් අතීතයට භාර දෙන්න මැණික.. අපි වර්ථමානය ගැන හිතමු. උබටත් මටත් දැන් ලස්සන අනාගතයක් තියනවානෙ. "
" ඒ ආත්මයේදි අසම්පූර්ණ වෙච්ච අපේ කතාවට මොකද අයියෙ කරන්නෙ. "
" උබ හිතනවාද එදා ඒ අපේ කතාවට නැවතීමේ සලකුණක් තිබ්බෙ කියලා. හිතපන්කො විදූ එදා රවිහාරගෙ මරණයෙන් තිබ්බෙ කොමාවක් කියලා. ඉතිං ඒ අසම්පූර්ණ කතාව අපි මේ ආත්මයේදි සම්පූර්ණ කරමු. හිරූශ් සහ විදූශ විදිහට. "
මම එයාගෙ අත අල්ලන් ඒ සොහොන් කොත් දිහා බලන් කිව්වා. එදා නුවරදි මිහිඳු නැති වුනාම මොන හේතුවකට මන්දා රවිහාර තැන්පත් කරපු තැනම මිහිඳුවත් තැන්පත් කරලා තිබ්බා. සමහර විට ඒ අම්මලාට හිතෙන්න ඇති ජීවතුන් අතර ඉද්දිවත් එකතු නොවිච්ච දෙන්නාව අඩුම මේ විදිහටවත් එකතු කරන්න ඕනි කියලා. විදූ තාමත් ඒ සොහොන් කොත දිහා බලන් ඉන්නවා.
" විදූ මොනවාද මැණික කල්පනා කරන්නෙ. "
" අයියා ගිය ආත්මෙදි කිව්වා නේද නුවර කැප සැබෑ ආදරයට කියලා. "
" ම්ම්.. ඒත් දැන් මම ඒක ඉල්ලා අස්කරගන්නවා. නුවර ආදරය සාප නගරයක්. "
" නැහැ අයියේ.. නුවර කැපයි සැබෑ ආදරයට.. ඒකයි ඒ දෙන්නා නුවර අහස යටම ඒ පොළවේ එකටම නිදාගෙන ඉන්නෙ.. බලන්න අයියේ.. ඒ අහස යටම අපි දෙන්නාත් අපේ කලින් ආත්මෙ අපි දෙන්නා නිදාගෙන ඉන්න තැනට ඇවිත් ඒ දිහා බලන් ඉන්නවා. නුවරට සැබෑ ආදරය කැපයි අයියෙ. සමහර විට ස්භාදම් මාතාවටත් එයා අහපු නඩුවෙ තීන්දුව වැරදියි කියලා හිතෙන්න ඇති.. ඒකයි අයියෙ අපි දෙන්නාට තවත් අවස්ථාවක් දුන්නෙ. "
