Barış çiçekçiden aldığı bir demet lale ile Semih'in evinin yolunu tutmuştu. Bertuğ'un verdiği öneriyi Yunus ve Abdülkerim'e sunmuş onların bunu yapmasının saçma olacağını, bir demet çiçek alıp doğru düzgün özür dilemesinin daha mantıklı olacağını söylemişlerdi. Barış ise Bertuğ yerine takım arkadaşlarını dinlemişti ve şuan doğru bir karar verdiğini düşünüyordu.
Semih'in oturduğu yere geldiğinde arabadan inmeden önce kendisini sakinleştirmeye çalıştı. En kötüsüne hazırlanmış, alabileceği bütün tepkileri göz önünden geçirmişti.
Arabadan inip Semih'in oturduğu apartmana girdi. Asansöre binince Arda'nın vermiş olduğu adresi bir daha kontrol edip oturduğunu söylediği kata basmıştı.
Asansör bastığı kata geldiğinde kendisinin nasıl göründüğü son bir kez kontrol edip indi. Kapı numaralarında göz gezdirip Semih'in kapısının önüne geldi. Derin bir nefes alıp zile bastı. Yaklaşık bir dakikalık beklemeden sonra tekrardan zile basmak adına elini kaldırdığında Semih kapıyı açtı.
Karşısında gördüğü Barış ile şaşırdı. Barış gözlerini Semih'in üzerinde gezdirdi. Semih'in gözleri hafif kızarmış yüzünün rengi kaçmıştı. "Barış?" Semih'in sesini uzun süre sonra duyması ve kendisine 'Barış' demesi kalp atışlarını hızlandırdı.
"İçeriye gelebilir miyim?"
Semih Barış'ın sorusuyla kapıyı aralayıp geriye çekildi. Bu kadar sakin tepki vereceğini düşünmüyordu. Barış içeriye girerken Semih kısık bir sesle öksürdü. Barış neden bu kadar sakin olduğunu anlamıştı. Semih kapıyı kapatırken Barış hafifçe gülümsedi.
"Hasta mısın?"
Semih hafifçe başını salladı. Üstünde ki kalın kazak ve hırkaya rağmen üşüyormuş gibi görünüyordu. Barış boşta kalan elini Semih'in alnına değdirdi. "Ateşin var Semih." Aldığı çiçekleri ayakkabı dolabının üstüne koyup Semih'in üstündeki hırkayı çıkartmaya çalıştı fakat bileklerini tutan Semih'le durdu.
"Neden geldin Barış?" Hastalığı yüzünden fazlaca yorgun görünüyordu. Barış Semih'in ellerinden kurtulup üstündeki hırkayı çıkardı. "Özür dilemek için geldim Semih."
Semih'in beline kolunu sarıp salon olduğunu tahmin ettiği yere götürdü. "Özür istemiyorum. Gider misin?" Semih koltuğa otururken söylemişti bunları.
"Gidemem."
"Her şeyi zorlaştırmaya bayılıyorsun."
Barış Semih'in yanına oturdu. Semih ondan uzaklaşmak için hareketlendi fakat Barış'ın bileğini hafifçe tutmasıyla durdu.
İkiside uzun bir süre konuşmadı. Barış Semih'in yüzünü incelerken Semih halının desenlerini inceliyordu. Uzun süre sonra yüz yüze gelmeleri ikisinide fazlasıyla germişti.
Barış sonunda konuşmaya karar verdi. "Yaptıklarımda hatalı olduğumun farkındayım, aynı şekilde seni ne kadar kırdığımında. Bir şeylere çok hızlı sinirlenen biri olduğumu biliyorsun. O piç elinde bir fotoğrafla gelince beynimden vurulmuşa döndüm. Haklısın seni dinlemeliydim fakat anlattığın şeyler inandırıcı gelmedi. Zaten olay bambaşka bir şeyden ibaretmiş. Semih, lütfen bir sanş ver bize."
Semih gözlerini halıdan çekip Barış'a çevirdi. "Barış... beni çok kırdın." dedi. Barış'ın eli hâlâ Semih'in bileğini tutuyordu. "Biliyorum, üzgünüm."
"Üzgün olduğunu görebiliyorum." Birbirlerinin gözlerine bakarken Semih hafifçe gülümsedi. "Zamanında bende seni çok kırdım."
Barış biraz olsun rahatlayabilmişti. "Emin ol hiç sorun değil. Kıracaksan sen kır." Söylediklerine karşılık tek kaşını kaldırıp alaycı bir şekilde baktı Semih.
"Gerçekten sorun değil mi?"
Barış sarışının bileğinde olan elini biraz daha indirip elini tuttu. "Gerçekten sorun değil."
İkiside uzun süre konuşmadı sadece birbirlerinin gözlerine baktılar. Semih elinin üstünde olan el ile kendi elini birleştirdi. Olabilecek en sıcak gülümsemesini sundu Barış'a.
"Bir daha beni dinlemeden hareket etme." dedi Semih. Barış boşta kalan elini sarışının yüzüne getirdi ve yanağını okşadı hafifçe.
"Bir daha seni dinlemeden hareket etmeyeceğim."
"Bir daha bana yalancı imasında bulunma." Barış sarışına doğru yaklaştı hafifçe.
"Bir daha sana yalancı imasında bulunmayacağım."
"Bir daha bizi birbirimizden uzaklaştırma." Bunları söylerken Semih'te Barış'a doğru yaklaşmıştı.
"Bir daha asla birbirimizi uzaklaştırmayacağım." İkilinin dudakları arasında çok az bir mesafe kalmışken Semih durdu.
"Seni çok özledim Barış."
Barış dudaklarını Semih'in dudaklarına bastırmadan önce "Seni çok seviyorum Semih." dedi.
Sonrasında ikili dudaklarını buluşturdu. Uzun süre sonra yan yana gelmeleri ikisinede yeniden yaşıyormuş gibi hissettirdi. Onlar birbirlerini tamamlıyorlardı.
Özlemin verdiği etkiyle öpüşmeleri derinleşti. Dudaklarını ilk ayıran Semih oldu, alnını Barış'ın alnına yasladı. Parmak uçlarıyla Barış'ın dudaklarına dokunup gülümsedi.
"Hasta olacaksın."
Barış'ta aynı şekilde gülümsedi. "Olayım."
Sarışın geriye çekilip kıvırcık saçlı adamın saçlarını karıştırdı. "Saçmalama." dedi. Barış ayağa kalkan sarışının bileğinden yakaladı ve kendine çekti.
"Ben özlemimi gidermeden hiçbir yere gidemezsin, hasta olmakta umrumda değil."
Semih'i altına alıp boynuna sokuldu, birkaç öpücük bıraktıktan sonra geri çekilip her baktığında kaybolduğu mavi gözlere baktı. Semih gülümseyip gözlerini kapattı. "Deli..."
Bu sefer eğilip sarışının dudaklarına bir öpücük bıraktı. "Ne yapacağız senin bu güzelliğinle?"
"Hm, bilmem." dedi Semih. Barış Semih'i kollarının arasına alıp sıkıca sarıldı. Elini Semih'in beline indirip Semih'i kendi üstüne çekti.
Sarışın bir kaç saniye Barış'ın gözlerine baktı sonrasında gülümseyip kafasını göğsüne yasladı. Barış'ın eli Semih'in sarı saçlarına gitti. Uzanıp saçlarına dudaklarını bastırdı.
İkisi de mutluydu. Birbirlerine kavuşmanın huzurunu yaşıyorlardı. Yapılan hatalar ve kalp kırıklıkları ilişkilerini tamamen bitirememişti. Her ayrılıktan ve uzaklaşmadan sonra birbirlerine daha bağlı hâle gelmişlerdi.
O gün o koltuğun üzerinde ikisi de bir daha ayrılmayacaklarının bilincinde olarak saatlerce huzurla sarıldılar.
✰
sonunda barıştılar!hayır kizlar hemen affetmedi semih (kendimi kandirma)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
