"Eğer iki insan bir birini gerçekten seviyorsa her ne olursa olsun kader onları bir şekilde tekrardan birleştirir." derlerdi. Bu sözü ilk duyduğumda çok etkilenmiştim, bu denli etkilendiğim bir sözü yaşamak garip hissettiriyordu.
Öğlen saatlerinde kendisini iyice belli eden güneşe karşılık esen hafif rüzgar ortamı daha da huzurlu bir hale getiriyordu.
Başımı omzuna yasladığım Barış hafifçe saçlarımı okşuyordu. Denizin karşısında oturmuş, ikinci yılımızı kutlamak için kalabalıktan kaçıp buraya gelmiştik.
Barışın gülme sesi ile kafamı kaldırıp ona baktım. Yüzüne bakmak için hafifçe geri çekilmiştim. Ondan uzaklaşmama rağmen vücutlarımız hâlâ temas halindeydi. Kafasını eğip kıkırdadığında bir elimi yanağına koydum.
"Neye gülüyorsun ya?"
Sorduğum soruyla ellerini belime sarmış beni tekrardan kendisine çekmişti. "Böyle bir güzelliğin sevgilim olduğuna hâlâ inanamıyorum." dedi.
"Barış... İki sene oldu." Uzanıp yanağıma dudaklarını bastırdı. "O kadar oldu mu ya?"
"Sence Barış? Şuan ikinci yılımızı kutladığımıza göre." Ellerini önce saçlarıma gitti sonra yanağımı okşadı hafifçe, ardından beni kendisine yakınlaştırıp dudaklarımızı birleştirdi.
Birinci yılımızı Hakan abilerle geçirmiştik. Barış'ın amacı onlarla biraz oturup beni başka bir yere götürmekti fakat isteği olmamış bütün gün onların yanında kalmıştık.
"Çağıralım mı Hakan abileri? Sen alışkınsın sonuçta."
"Kaşınma Semih." dedi ciddi bir sesle. Tepkisine kahkaha attığımda kollarını belimden ayırıp ters ters baktı yüzüme.
"Sen eğlen benimle, o gün ne zorluklar çektim biliyor musun?"
"Sen istedin Barış. Ben o kadar gitmeyelim dedim."
Yüzündeki sinirli ifade gitmiş yerine hafif tebessüm gelmişti. "Özür dilerim bebeğim, her şeyin en iyisini hak ediyorsun ama ben ne yapıp edip berbat ediyorum bir şeyleri."
Sözleriyle gülümsedim elimi yanağına yaslayıp gözlerinin içine baktım. "Hiçbir şeyi berbat ettiğin yok Barış, senin yaptığın en küçük bir şey bile benim için dünyalara bedel. Duymayacağım bir daha böyle bir şey."
Bir şey söylemedi. Sadece gözlerimin içine baktı. Derin bir iç çekip boynuma gömüldü.
Koskocaman sahilde sadece ikimiz vardık. Şansa mıydı bilmiyorum ama sanki bugün her şey özel olarak bizim için ayarlanmıştı. Denizin dalgalarının sesi ve etrafta uçuşan kuşlardan başka hiçbir ses yoktu.
Son günlerde yaşadığım o yoğun tempodan sonra Barış'la birlikte olmak bana ilaç gibi gelmişti. Onunla olduğum her an yaşadığımın farkına varır, tekrardan umut dolardım.
Birbirimizin durak noktasıydık adeta, günlerin temposu ve hararetinden her yorulduğumuzda bir birimize koşardık. Baş başa olduğumuz her an her şeyden kopup sadece kendimize odaklanırdık. Tıpkı şimdi olduğu gibi.
İki yılda bir sürü şey değişmişti. Çoğu kişi yeni ilişkiler kurarken çoğu kişi bir birinden koptu. Değişmeyen tek şey Barış ve benim aramda ki sevgiydi.
Bunun ne kadar daha süreceğini bilmiyorum ama uzun süre böyle devam edeceğimize eminim. Elbette inişler ve çıkışlar olacak, bu inişler ve çıkışlar sonunda önemli olan şey aramızda ki bağın kopmaması aksine daha da artmasıydı. Ki bugüne kadar böyle olmuştu, bundan sonra da böyle olacaktı.
"Seni seviyorum." diye fısıldadım, ortamın huzurunu bozmamak adına sesin kısık çıkmıştı.
"Ben de seni seviyorum sarışınım." Duymuştu, her zaman ki gibi.
Şuan tek istediğim bu anın bitmemesiydi fakat her şeyin bir sonu vardır. Güzel şeyler elbet biter fakat Barış yanımda olduğu sürece bu benim için sorun oluşturmuyordu. Her seferinde, her onun yanında olduğum an "Keşke bu an bitmese." dedirtiyordu yeniden.
Ve dedirtmeye devam edecekti.
˚୨୧⋆｡˚ ⋆
vay be neler yaşadılar
güzel bir final miydi bilmiyorum ama yazdım bir şeyler, hatalar varsa kusuruma bakmayın
umarım beğenmişsinizdir
sizi seviyorum, hoşça kalın🩷
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
