Midnight Rain (Moon Struck #1)

CHAPTER 3

Warning: Cliche, maraming mura, loop holes, grammatically incorrect so if hindi niyo bet you can try another story na magugustuhan niyo.

Not edited. 

-----

Essay

Nakatambay ako ngayon kina Shannon. Ang haba pa kasi ng vacant namin, sa nakakabored sa classroom kaya umuwi kami sa kanila.

Pwede naman daw iyon, tsaka anong gusto nilang gawin namin doon mag intay, 3 hours din iyon. Kaya mababagot talaga kami.

Naglalaro kami ngayon sa ps4 niya. Talo sa akin si bugok hindi manlang maka score kahit isa. "Ano, shannon takot? Lapit ka" pang aasar sa kaniya. Paano ba naman ayaw lumapit gusto ako ang unang lalapit para makatira siya.

"Nga pala, anong pakiramdam nang may makatalo sa iyo sa quiz? Nataasan ka nung transfery–si kairo" pinakyuhan ko nalang siya at hindi siya sinagot.

Hindi naman niya kasalanan na matalo ako. Pero nakakainis lang dahil ginawa ko ang lahat pero parang may kulang. Ngayon lang akong pinang babaan ng loob.

Nakakapikon kasi siya, ang relaxed at ang kalmado niya. Habang ako, ginagawa ko ang lahat para makapasa.

I'm not the type of person who will gets good scores without reviewing. I'm not naturally smart, I work hard to achieve high grades.

I put a lot of effort into it, often having sleepless nights and even starving myself; I refuse to eat until I finish my reviews, assignments, projects, and advanced learning.

I was totally lost today, because of what happened yesterday. I should be happy because I just made one mistake but I feel devastated when he easily gets that perfect score.

Bakit siya naka perfect? bakit ako hindi? Kung madali lang, bakit siya lang? Bakit ako sa akin hindi? Parehas lang kaming nag review, parehas lang kaming nag review sa library pero bakit siya? Bakit hindi rin ako?

Here we go again. I'm totally fucked up today. "Bro, I'm joking. You know that I'm so proud of you. Your score doesn't define you. I saw you reviewing for a physics quiz. If you can't ace your quiz today, maybe in the next day you will eventually get that. Don't lose hope, ikaw pa rin ang mag to-top." he smiled at me, he knew it already kapag nag iiba ako.

Shannon treats me as if I'm his brother. He always comforts me whenever I need it. He is always at my back whenever I feel lost, like today.

I guess he was right, maybe yesterday I didn't get that score because it was not for me. Maybe today? I hope so.

----------------

"Ang tagal naman ni sir. Halos ilang oras na tayo rito ah. Dapat pala hindi muna tayo umalis, edi sana natalo kita sa ps4" ginugulo pa niya ang buhok.

G na g talaga siyang matalo ako. Pa'no sa lahat ng laro hindi ako matalo talo. Tapos nag pupustahan pa kami, lugi raw siya.

Tatayo na sana ako nang makitang nandiyan na si sir. "Magandang araw! Sorry if I'm a bit late may inayos lang sa office" halata mo nga, tagaktak ng pawis si sir. Parang gusto kong bigyan ng panyo pero huwag na lang ang awkward.

"Magandang araw po, Sir Enriquez!" we greeted him too.

"Ma upo" at pinaupo na kami.

Inayos niya ang laptop at sinalpak ang hdmi sa laptop. "Ang ating aralin ngayon ay patungkol sa pagsusulat ng isang malikhaing pangungusap" magaling ako rito. Siguro hindi lahat talaga ay para sa iyo. Kung sa physics hindi ko kayang mag perfect siguro dito kayang kaya na. May iba talagang kayang mong gawin at hindi mo kayang gawin, at ayos lang iyon.