පාන්දර 1 පහු වෙලා විනාඩි හයක් ගෙවිලා ගිහින්.... නොකඩවාම අඩන අහසට වඩා මගෙ හිත අඩනවා.. මගෙ ඇස් අඩනවා... ලේසියෙන් ඇඩෙව්වෙ නැති ඇස් මෙ සතිය පුරාවට අඩනව ඇර වෙන මුකුත්ම කරේ නෑ...
Fb එකට යනවා හිත රිදවගන්නවා එනවා.. මගෙ මොලේ දැන් සම්පුර්ණ පාලනෙන් ගිලිහිලා ගිහින්...දැන් මාව පාලනෙ කරන්නේ හිත විතරයි ... හිතට ඕන ඕන දෙ කර කර මාව තව තව රිද්දනවා.. මට ඕන උනත් මගෙ පාලනෙ මගෙ අතට ගන්න... බෑ.... ආදරේ කියන විසෙන් මාව පිරිල ඉතිරිල ගිහින්... ආදරේ කියන දුර්වලකම ළඟ මගේ සම්පූර්ණ ශක්තිය වැය වෙල ගිහින්..
අඩුම මට හිත පාලනය කරගන මේ සතියෙ හිතේ හැටියට නිදාගන්නවත් බැරි උනා... මගෙ පපුව අස්සෙ මොකක්දො හිර වෙලා වගෙ දැනෙනව.. මට හුස්ම ගන්න පවා අමාරුයි .. අඩුම ගානෙ මට එකම ඉරියව්වකින් විනාඩියක්වත් ඉන්න බැරුව ගිහින්..
මං දන්නැ මෙ විපර්යාසෙට දෙන්න ඕන නම මොකක්ද කියල.... ඒත් මෙ දැනුත් මට හුස්ම ගන්න පවා මහන්සියි.. මගෙ ඔලුව පැටලිල ගිහිල්ලා.. කවදාවත් මූන නොදුන්න ප්‍රශ්න තොගේකට මාව හිර වෙලා... මට දැනෙන දේවල් මට වචන කරගන්න පවා අමාරුයි..
ඇත්තටම ආදරේ කරද්දි ඇයි මෙච්චර රිදෙන්නෙ... ආදරේ කියන වචනෙ ගෑවුන තැනක පවා ඇයි මෙච්චර පපුව හිර වෙන්නේ... ආදරේ කියන හැගීම ලස්සනයිලු සුන්දරයිලු කෝ කොහෙද... කොහෙද එහෙම ලස්සන... එතකොට මට දැනිල තියෙන්නෙ ඒ ලස්සනයි කිව ආදරේ නෙවෙද...
මං දන්නැ මං මොකක්ද කරන්න ඕනෙ මොනාද හිතන්න ඕන කියලා.. මං දන්නෑ මං ඊගාවට මොකක්ද කරන්නේ ඊගාවට මට මොකක්ද වෙන්නෙ කියලවත්...
මට මෙ මුකුත්ම දැන් හිතන්න ඕන නැ.. මට ඕන දැන් දෙයියනෙ කියල පොරවගන නිදාගන්න... මට ඔනෙ මෙ ඉදිමුන ඇස් වලට නිවනක් දෙන්න.. මට ඔනෙ මේ තැලි තැලි කුඩු වෙන හදවත පොඩ්ඩකට රිදුම් වලින් ඈත් කරල තියන්න..
ඒත්... ඒත්... හිත ඒකට මට එක තත්පරේකට ඉඩ දුන්නැ...කොයි තරම් නම් උත්සහ කරත් හිත ඉල්ලන්නෙ කදුලු... හිත ඉල්ලන්නෙම වේදනාව... එත් එක මට දරාගන්න බැ...
ගෙදර මිනිස්සු හැමෝම වෙනදා වගෙ එයාලගෙ වැඩ.. එහා ගෙදර මිනිස්සුත් වෙනද වගෙම එයාලගෙ වැඩ. මම විතරක්.... මම විතරක් එදිනෙද මගෙ ජිවිතෙ ගෙවාගන්න බැරුව එක දවසක හිර වෙලා... ඒ දවසින් එලියට එන්න බැරුව එ වේදනාව අස්සෙ එ තැති ගැන්ම අස්සෙ කොටු වෙල..
