The House of Hell

Chapter 1

Lumabas ako ng mansion dala-dala ang galit dahil hindi ako pinansin ni Hope. Nagngingitngit ako sa galit dahil doon, dahil hindi na man lang ako  binigyan  ng pansin.

"Dang! Gusto ko lang naman magpasuyo but why the hell can't she give me that? She didn't even know that I have a damn nighmare!" inis kong usal habang binubuksan ko ang aking itim na kotse. Narinig ko ang sigaw ni Tate.

"Diara! Saan ka pupunta? Hoy!"Sigaw ni Tate

"Shut up!! Bantayan niyo si Hope diyan! I will go to our warehouse. Subukan niyo lang sumunod, malalagot kayo!" I said and slid myself inside the car and slammed the door because of frustration

The engine roared into life. Pinatakbo ko ang sasakyan palabas ng mansion with full speed. Bahala na na kung mag over speed ako, makaabot lang ako doon sa pupuntahan ko.

Tsk, nakakaasar! Ano bang mayroon sa TV na 'yon at ayaw akong pansinin? Putcha.

After 25 minutes, nakaratting ako sa min warehouse namin. Agad ako namataan ng iba kong mga tauhan sa labas nang akoy nag garage ng sasakyan ko. They're alerted because of my presence.

Are they slacking off? Bakit nataranta sila? Hindi ba sila nasanay sa akin? Gosh, they're so ridiculous!

May lumapit sa akin na tauhan ko at medyo natatakot pa nga dahil siguro sa timpla ng mukha ko. Aba, naiinis talaga ako.

"What is it?" sabi ko noong pagkalabas ko sa aking sasakyan.

"Ah, Miss, wala naman pong problema para po kayo magpunta dito. Ayos naman po ang lahat. There's no danger lurking around."

"What's your name again?" I asked in a  calm tone.

"Lohan po, Miss." He answered with respect.

"Yes, Lohan. How dare you to dictate me?! This is my goddamn place and my territory, so I have the right to do whatever I want!!! Are you dumb, huh? I owned this. Do you hear me? I owned this!" I said full of authority and get my gun inside my pocket and pulled the trigger to shoot him.

Bumagsak siya sa aking harapan dahil sa tama ng bala. Headshot. Sino ba siya para pagbawalan ako? Stupid.

"Kayo? Anong tinitingin-tingin niyo? Kilos!"

Naglakad na ako papasok sa warehouse. Pagkapasok ko ay nandoon ang iba may ginagawa ng kaniya-kaniya. Aba, dapat lang. My warehouse is huge, times two  than my mansion. Here, we have different weapons and its kinds. Our weapons here are mostly advance and updated. I have IT guys to hack systems and informations like data and others. May naka assigned para sa weaponry, may naka assigned para sa ginagamit na sasakyan, may naka assigned para sa pag experiment na puwedeng makatulong sa ibang panggagamitan, and etc.

Enough with that. Nagpunta ako dito para maglabas ng galit.

Pumunta ako sa basement. When I pushed the double doors, sumalubong sa akin ang mga nag training na kalalakihan at may kababaihan din. Some are in the boxing area, some are in the mini gym, some are just scattering around with their own training tools. Of course, malawak din ang basement namin dito.

They all stopped when they saw me. They greeted me and I just wave my hands to let them continue.

Pumunta ako sa boxing area, agad may lumapit sa akin na babae ba tauhan ko dahil alam na niya ang ibig sabihin doon. Inalis niya ang leather jacket ko, nilagyan ako ng gloves. I don't need a fucking protection in my body. I want it raw.

"Challenge me. Fight me." I plainly stated.

thought there's no one will accept my request not until my sumugod sa akin na lalaki. Because I'm attentive and I am alert, agad akong naka depensa sa aking sarili. I punched him in his jaw and his head threw back with that. I kicked with full force to aim his weakness. Sa tagiliran ng tiyan niya. It resulted him na matumba. Akala ko susuko na siya but then he fought back to punch me but I didn't let him. I twirl my body and raise my right leg, I kicked him with all my strength. Sa dibdib ko siya natamaan.

"Arghh..." he groans.

"Ano, kaya pa?" I said provoking him habang ako ay hinihingal.

"I-I surrender po, Miss." Nanghihina niyang saad.

"Weakling. You're so boring. Tsk." Tinanggal ko ang aking gloves at itinapon sa boxing ground.

Hindi ko na sila pinansin at nagpunta na lamang ako sa shooting range. Ang naka assigned doon ay nagulat at agad nag prepare sa gagamitin ko.

"Thanks." I said and pumuwesto na ako.

Focus ako sa pagbaril na puno ng panggigigil. Doon ko ibinubos sa kunwari kong target habang ang isip ko ay naglalakbay kay Hope.

Hindi niya na ba ako mahal? May iba na siya? Wala na ba siyang nararamdaman para sa akin? Nagsawa na ba siya sa akin?

Makalipas ng ilang minuto, tumigil ako habang hinihingal. At padabog kong nilapag ang baril at tinanggal ang hearing protection and the gloves too.

I have to go home. I think this is enough and Hope might worried about me.