The House of Hell

Chapter 2

While I am driving, I cannot help but to be mad at myself too. Hindi naman sa wala akong tiwala sa naiwan sa mansion,but it's just that, ang babaw ko pala. Bakit ba ako agad nagalit at nag react ng ganoon? Pero kasi hindi ko maiwasan ang makaramdam ng ganoon. Mabuti na rin 'yon para hindi kami mag away kung pinilit ko pa siya kanina. Ayaw ko naman siyang pagdudahan na hindi niya na ako mahal o wala na siyang nararamdaman pa para sa akin.

I sighed. Mahal ko naman siya at tanggap niya naman kung ano ang pagkatao ko. Hindi kami aabot sa pagiging mag asawa kung hindi namin mahal ang isa't isa. Natakot lang ako sa panaginip ko. Na baka mawala siya sa akin ng tuluyan talaga. Subukan lang nila, at hindi na talaga nila masisilayan ang sikat ng araw.

I dialled to my phone to call Trina. It's ringing and I am not very patient to wait. Tsk, cannot be reach siya. Bakit pa nag cellphone kung hindi rin naman sasagot ng tawag. Pathetic. Then I dialled Taki's number. Baka sagutin lang naman niya ako. Gusto ko munang malaman kung maayos lang sa mansion at si Hope bago ako maka uwi.

"Hello." Nice greeting, Taki.

"Hmm. How's the mansion, Taki?" I asked while I focused myself driving.

"Nothing's strange, Diara. No sign of danger and the usual, tahimik." She replied me in serious voice, a bit formal.

Tumango ako kahit hindi niya ako kita. I cleared my throat, "How about... Hope? How's she?"

Tumahimik muna si Taki bago niya ako safutin, "Ah, si Hope? Nandoon siya sa kuwarto niyo. Natutulog na yata."

"M'kay. Thanks. End the call because I'm going home now." The line ended immediately. Tsk, wala na man lang paalam. May ka chat yata ang babae.

AFTER 30 minutes, I was finally back in the mansion. The gate immediately opened, ipinasok ko ang sasakyan at ginarahe ito sa garahe. Lumabas ako sa sasakyan at ni-lock ito. I was contemplating if I will talk to Hope or not. Pagkapasok ko sa loob ng mansion, bumungad sa sala ang tatlo na si Trina, Tate, and Taki. Parang mga robot kung maka upo habang nanonood.

Narinig nila ang siguro ang yapak ko because I'm wearing boots and my footsteps seems to be heavy too. Lumingon sila sa gawi ko at agad tumayo. Tinaasan ko sila ng kilay.

"What's with the formality and behavior?" I said with a curious tone but my face look stoic.

"Wala naman, Diara. Akala namin gagabihin ka masiyado galing sa warehouse." Trina said calmly.

Tumingin naman ako kay Tate. Hinihintay ko kung may sasabihin siya.

"Pasensiya na kung sumigaw ako kanina. I'm just worried dahil medyo hindi ka ayos noong umalis ka." she said with worried tone and her face looks worried too.

Ngumisi ako sa kaniya. "Baka nga ikaw ang ma biktima sa galit ko kanina. Hindi ibig sabihin na malapit kayo sa akin ay may karapatan na kayong sumigaw. Maliwanag?"

Tumango silang tatlo sa akin. I scoffed.

"Taki." I called her at agad naman siyang tumingin sa akin ng diretso.

"Diara?" She innocently replied at me.

"Are you sure na nasa kuwarto na si Hope? Pinakain niyo ba siya?" I asked while roaming my eyes inside as if I'm looking for something.

"Yeah." tipid niyang sagot sa akin kaya napakunot ang kilay at noo ko.

"Tamad ka bang sumagot? Sa susunod na ganiyan niyo akong sagutin, papuputukan ko kayo ng baril sa mga bunganga niyo." I said in a dry tone.

Tumango ulit silang tatlo na kinainis ko. Siguro nakita nila ang pagpapalit ng expression sa mukha ko.

"Masusunod, Diara." Tatlo silang nagsaad nito  habang nakayuko

"Enough. Bantayan niyo dito at sa labas. Call me if there's something wrong. Puntahan niyo na lang ako sa kuwarto namin ni Hope. Are we clear?"

Yes, Diara. Let's go, Trina and Taki." Tate said at sumunod naman sa kaniya ang dalawa.

Tumingin muna ako sa kanila habang papalabas sila. Well, even if we're are close to each other, I'm still strict and we have boundaries. Iba ang trabaho at sa pagiging kaibigan. I'm just lucky enough that they're loyal to me even though I'm far from being kind, Hope is exception to that.

Umakyat na ako papunta sa kuwarto namin ni Hope. Nasa second floor ang kuwarto namin, nasa kanang bahagi. Ang bubungad sa'yo sa may gitna ng pader sa taas bago lumiko ay isang malaking painting. Two woman sharing the same beautiful smiles while staring each other. That's us. Hope and I. Pinagawa ko 'yan sa ibang bansa sa magaling na paint artist.

Nasa harapan na ako ng pintuan ng kuwarto, I knocked three times softly. Hope didn't answer, kaya binuksan ko na lang ang pinto. Tahimik. Kaya sinarado ko ang pinto pagkapasok ko  at hinanap si Hope ng mga mata ko.

Nakita ko ang nakatalukbong na si Hope sa kama namin. I sighed in relief. Lumapit ako sa kama namin at umupo ako sa may gilid ng kama,  nakatagilid siya at nasa likuran niya ako. Sa may bandang bintana siya nakaharap ang katawan. Inalis ko ng kumot sa may bandang ulo niya ng dahan-dahan hanggang sa umabot ito sa may baywang. She's wearing sleeveless top. The strap is too thin.

Her eyes closed, she's snoring softly. She looks angelic and she seems in a deep sleep. Kawawa naman ang baby ko, napagod yata. Ang ganda niya talaga, ang pula ng labi niya, her nose is pointed, her skin is kinda porcelain, it's soft, she has long eyelashes, curvy one, medyo angat ang kaniyang mga manipis na kilay. Her beauty is really captivating. No wonder, I felll in love with her too aside from loving me unconditionally.

"Hope... Hope..." I'm trying to wake her up but she just groans at me. I laughed at her, so adorable. I kissed her exposed shouldder and she shuddered but hindi siya gumising. I inhaled her scent and it calms me.

Sleep well, baby." I murmured, I slipped myself too to share a blanket with her and be by her side and I will sleep too. I hugged her waist and buried my face in her hair and close my eyes.

"I'm home."