Where The Night Meets Us

Chapter 1: That Incident.

Where The Night Meets Us.

Chapter 1: That Incident.

          How would i know? that day, when my parents died at that incident. I wish it wouldn't became true. Ang sakit, anong kasalanan ba ang ginawa ko para mawala sa buhay ko ang mga magulang ko?

Ni, wala nga akong kapatid kasi only child lang ako e. Pano na ngayon, mag-isa lang ako. Nasa malayo mga ka-relatives ko.

Ma, pa, okay lang ba kung sundan ko kayo?

I could feel the cold wind hitting my skin. It hurts.
"The view up here really is peaceful, no noises. Just quiet." Bulong ko sa sarili ko.

I'm at the edge of the cliff, looking down at the city lights, the cars moving.

I was thinking to myself "I did nothing wrong, why would god do this to me?"

I felt something in my cheeks, their wet. I'm crying, again.
"Ang sakit, ang sakit sakit! Lord! bakit ka ganto!?" Sigaw ko.

I remembered those times, when mama and papa brought me to the church. That time when we prayed together. Those times when mama and papa played with me.

Why is this life so cruel?
It hurts, so much.

Pinunasan ko na mga luha ko at tumayo. Ipinikit ko ang aking mga mata at inihanda ang aking sarili.
"Ma, pa, mahal na mahal kayo ni Aerian."

Humakbang na ako, at feeling ko nahulog na ako.

Huh? ba't parang wala akong nakaramdang sakit sa katawan? Nasa heaven na ba agad ako? Bilis naman. Pagkabukas ng mata ko, mali pala ang akala ko. May lalaking humawak sakin bago ako nahulog.

Problema nito?

Iniakyat niya ako gamit ang dalawa niyang kamay. After that, he looked at me with anger and rage. Anyare?

"Ano ba-" My words we're cutted when he yelled at me. "WHAT'S YOUR PROBLEM!?" My eyes widened at his outburst.

Wait, sino ka para sigawan ako?

Ni hindi nga ako sinisigawan nila mama at papa ta's ikaw sisigaw sakin? Kapal!
Hindi naman ako sanay masigawan e...

Bakit ang bigat ng dibdib ko nung sinigawan niya ako?

"BAKIT KA MAGPAPAKAMATAY? BOBO KA BA!?"

Wow haha. Ako, bobo? Oo, matagal na.
Sayang yung kapogian niya kung sinisigawan niya lang ako. Aysus.

"Ako, bobo? Matagal na! Besides, why are you interfering with my life!?"
Laban ko sakanya. Like, who the fuck is he to yell at me?

Nagulat nalang ako nang tumawa siya, is this man a psycho?

"Hey, you're really stupid huh?" Sabi niya sakin. Baka ikaw yun, stupido!
"Can i let you jump off on this fucking building and kill yourself? Fuck no!"

"Di mo naman ako kilala-" Naputol nanaman mga sinasabi ko nang sumabat siya.
     
"Stupid! Even if i know you or not, ililigtas pa rin kita!"

Why.. Why am i suddenly crying?

Nanlalabo ang mga mata ko dahil umiiyak nanaman ako, pilit kong tumahan at pinunasan ko ang mga luha ko.

I looked at him, i saw his shocked expression. Well, who wouldn't? Me, crying so suddenly.

"B-bakit ka umiiyak?.." Tanong niya. Napatawa nalang ako ng pilit. Hindi ba obvious?
"Luh, di ako umiiyak." Protesta ko.

Alam kong obvious naman na umiiyak ako e. Bobo ko talaga.

"Stupida! You're crying, stop trying to deny it!" He stepped forward and wiped my tears in my cheeks. Nagulat nalang ako sa ginawa niya.

"Tumahan ka na. Sorry kung nasigawan kita." He says with a soft tone. Mas lalo akong nabigla nang yakapin niya ako.

Yakap? Kailangan ko yan, matagal na.

Ba't parang nung niyakap niya ako mas lalo akong umiyak?

I buried my face into his shoulder and cried and cried into his arms. Finally, these feelings i have been feeling inside has finally gotten out.

Pagkatapos ng ilang minuto, tumahan na ako. I leaned back slightly and looked at him.
"bakit?" tanong ko.
"Anong bakit?"
"Bakit ang bait mo sakin? Hindi naman kita kilala e.." Sabi ko sakanya. Bakit nga ba ganto siya sakin?

"Kahit na, kahit hindi kita kilala andiyan pa rin ako sa tabi mo. Hayaan mong umiyak ka sa mga braso ko. Okay lang sa'kin yun." Explanation niya sakin.

"Hindi naman ako mabait, sadyang sobrang bait lang talaga." Sarkastikong sabi niya. Napatawa nalang ako.
"Wow ha, oo na, sobrang bait mo na."

"What's your name by the way?" He asked.
"Aerian, short for Ae." Pagpapakilala ko sakanya.
"Rionardo, call me Rio." Pagpapakilala niya naman.

Rio huh? bagay sakanya, pogi nung pangalan. AHIHIHI. Ay, stop this nonsense. Nag english pa nga.

"Well, sa'n ba bahay mo? Hatid kita do'n." Sabi niya sakin. Grabe, hahatid? Princess treatment? aba, apaka assuming.

"Hindi, okay lang. Uuwi nalang ako magisa." Sabi ko, jusq, kunwari pa si ate. Gusto rin naman magpahatid.

"No, I can't let you go home at this hour. It's dangerous."

WOW, CONCERNED? AHHAHAHAHHAHA oa

"Tss, sige na nga." Sus, kunwari pa si anteh.

"Let's go to my car." He says. Wow, yayamanin, may kotse pa.

He stood up and leaded the way, while i was following his lead. Nakarating na kami sa parking lot. Gandatits nung kotse, Nissan. Yung brand ng noodles dito sa pilipinas. Ay mali, nissin pala yun hihi.

Binuksan niya yung pintuan at umupo na ako sa passenger seat. Grabe, apaka comfortable. Hoy ang oa ni ate, parang first time sa kotse.

After a few hours, nahatid niya na ako sa bahay namin. Ako nalang magisa dito, kasi nga diba. Wala na sila mama.

Lumabas na ako ng kotse. "Thank you, Rio." Sabi ko sakanya nang nakangiti.
Ngumiti rin siya sakin "Thank you too, Ae."
Mas pogi pa 'to pag nakangiti e. HIHI

"Sige na, ingat ka sa paguwi sainyo, magabihan ka pa." Sabi ko sakanya.
"Wait, i haven't got your number."

Eyy, wala kayo sakin, gusto niya malaman number ko.

Pagkatapos kong ibigay sakanya yung number ko, umalis na siya kaagad. At ako naman, pumasok na agad sa loob ng bahay nang nakangiti. Pero nawala agad yun nang malaman kong wala nanaman akong kasama.

I skipped my dinner meal, and just showered. I still can't get Rio out of my head.

After showering, nagbihis ako ng pajamas ko at humiga na agad sa bed ko.

Ikaw pa rin nasa isip ko Rio. Hayst.

Hanggang sa makatulog nalang ako ng mahimbing.

(Ganda ba? Try ko i-improve yung writing skills ko hehe. Thank you readers for reading! mwa mwa, lab kayo ni Author Huvera^^)