YSABELL
Isang linggo na ang lumipas mula nang lumipat ako sa Johansson University.
Sa loob ng isang linggo, ang aking mundo ay umikot sa klase, sa mga aklat, at sa aking dalawang bagong kaibigan.
Si Kaizer, ang palakaibigan at masiglang atleta, at si Kenzo, ang tahimik at misteryosong musikero, ay naging malapit na sa akin.
Madalas kaming magkasama sa cafeteria, sa library, o sa mga gawaing pang-paaralan.
Hindi ko alam kung bakit, pero ang pagiging malapit sa kanila ay nagbigay sa akin ng kakaibang kaginhawahan.
Siguro dahil sa kanilang pagtanggap sa akin, kahit na hindi ko pa lubos na ibinubunyag ang aking tunay na sarili.
Ngunit sa loob ng isang linggong iyon, may isa pang tao na nakapasok sa aking buhay.
Si Mary Anika Mabini.
Si Anika ay isang maganda at matapang na dalaga.
Mayroon siyang determinasyon sa kanyang mga mata at sigasig sa kanyang mga salita.
Sa unang tingin, tila hindi kami magkakasundo.
Pero hindi nagtagal, naakit ako sa kanyang pagiging diretso at sa kanyang pagiging masaya.
Nagsimula ang aming pagkakaibigan sa isang simpleng pagbati.
Nang makasalubong ko siya sa pasilyo, ngumiti siya sa akin at nagtanong kung ano ang pangalan ko.
Mula noon, nagsimula kaming mag-usap nang mas madalas.
Madalas siyang dumalaw sa aming mesa sa cafeteria, at makikita ko kung paano siya tumitingin kay Kaizer.
Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman niya para sa kanya, pero halata ang kanyang pagkaakit.
Isang araw, habang naglalakad kami ni Anika patungo sa library, nakita ko ang isang grupo ng mga lalaki na nag-aaway sa labas ng building.
“Ano’ng nangyayari?” tanong ni Anika, ang kanyang mga mata ay nakatuon sa grupo.
“Hindi ko alam,” sagot ko. “Pero parang nag-aaway sila.”
“Gusto mo bang puntahan natin?” tanong niya, ang kanyang boses ay puno ng pag-aalala.
“Hindi, okay lang ako dito,” sagot ko. “Hayaan na natin sila.”
Pero hindi nakinig si Anika.
Naglakad siya patungo sa grupo, at sumigaw, “Ano’ng nangyayari dito?!”
Napalingon ang mga lalaki kay Anika.
Ang isa sa kanila ay sumigaw, “Wala ito sa’yo!”
“Bakit ka nakikisali?” tanong ng isa pang lalaki.
“Hindi ko gusto ang violence,” sagot ni Anika. “At hindi ko gusto ang mga taong hindi marunong mag-usap nang maayos.”
Ang mga lalaki ay nagtinginan sa isa’t isa, at pagkatapos ay nagsimula silang maglakad palayo.
“Salamat,” sabi ko kay Anika nang makalapit siya sa akin.
“Wala iyon,” sagot niya, nakangiti. “Gusto ko lang tumulong.”
“Ang tapang mo pala,” sabi ko, na may kaunting pag-amang. “Hindi ko alam kung gagawin ko iyon.”
“Hindi ka naman kailangang maging matapang,” sagot niya, naglalakad kami patungo sa library. “Pero kailangan mong ipagtanggol ang sarili mo. Kailangan mong ipagtanggol ang mga taong mahal mo.”
Napa-isip ako sa kanyang mga salita.
Totoo nga ba iyon?
Kailangan ko bang maging matapang?
Kailangan ko bang ipagtanggol ang aking sarili?
“Pero ano’ng gagawin ko kung may mang-aaway sa’kin?” tanong ko.
“Depende,” sagot niya. “Depende sa sitwasyon. Kung kaya mo nang ipagtanggol ang sarili mo, gawin mo. Pero kung hindi, humingi ka ng tulong.”
“Sino ang tutulong sa’kin?” tanong ko.
“Ako,” sagot niya, tumitingin sa akin. “At ang iba pang mga kaibigan mo.”
Napa-ngiti ako.
“Salamat,” sabi ko.
Habang naglalakad kami patungo sa library, hindi ko maiwasang isipin kung gaano na kabilis ang pagbabago ng aking buhay.
